Toen ik 40 weken zwanger was had ik een afspraak bij de gynaecoloog en toen spraken we af dat ik bij 41 weken ingeleid zou worden. Lenn bleek bij de laatste controles vrij groot te zijn en daarnaast vond ik het ook geen fijn idee om heel ver over tijd te gaan. De kans was natuurlijk best groot dat hij uit zichzelf nog zou komen, maar een week later was ik nog steeds zwanger.

Mijn bevallingsverhaal

Op donderdag 21 juli meldde ik me in het ziekenhuis. Eerst had ik gewoon de 41 weken controle en ik bleek ongeveer 1cm ontsluiting te hebben. Dat was niet genoeg om meteen mijn vliezen te breken, dus er werd eerst een ballonkatheter ingebracht. Dat was niet fijn, maar ik kan ook niet zeggen dat het echt pijn deed.

Inleiden

’s Nachts bleef ik in het ziekenhuis op een kamer met twee andere vrouwen. Meteen na het plaatsen van de ballon kreeg ik veel harde buiken, die na een tijdje overgingen in weeën. Het was allemaal prima te doen, totdat de buikweeën overgingen in rugweeën. Gelukkig mocht ik naar een andere kamer (weer een driepersoonskamer, maar daar lag verder niemand) en al snel kwamen de rugweeën om de 2 a 3 minuten. Ik werd aan de ctg gelegd en de verpleegkundige vond dat ze wel heel snel achter elkaar kwamen. Ik besloot Bart te bellen en hij kwam naar het ziekenhuis. De rugweeën werden steeds pijnlijker en ik had tussendoor bijna geen tijd om op adem te komen. De gynaecoloog kwam voelen of de ballon al los zat, maar die zat muurvast. Oftewel, hij bleek wel voor weeën te zorgen, maar niet voor ontsluiting. Een flinke tegenvaller en de ballon werd eruit gehaald.

WEeën

De weeën bleven en ik weet eigenlijk niet meer hoe ik die nacht door ben gekomen. Ik werd duizelig en misselijk van de pijn, maar doordat ik nog bijna geen ontsluiting had kon ik niks krijgen tegen de pijn. Uiteindelijk mocht ik om 6.00 uur naar de verloskamer en daar bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. Zonder ballon ging het dus sneller dan met, maar het schoot niet echt op. Wel werd me verteld dat ik een ruggenprik mocht als ik dat wilde, en aangezien ik nog steeds om de 2 a 3 minuten rugweeën had, zei ik meteen ‘ja’.

Ruggenprik

Om 7.30 uur kreeg ik een ruggenprik en wat een verademing was dat. De weeën voelden als harde buiken en ik heb wel 10 keer gezegd dat degene die de ruggenprik heeft uitgevonden de meest geweldige persoon op aarde is.

Vliezen breken

Daarna werden mijn vliezen gebroken en toen bleek Lenn in het vruchtwater gepoept te hebben. Dat was geen ramp, want doordat ik aan de ctg lag werd zijn hartslag goed in de gaten gehouden, maar het betekende wel dat het niet te lang meer moest duren voordat hij geboren zou worden.

Om 11.00 uur had ik 5 cm ontsluiting. Het ging niet snel, maar doordat ik een litteken in mijn baarmoeder heb van de vorige keizersnee, durfde de gynaecoloog het niet aan om weeënopwekkers te geven. Dan was de kans groot dat het te snel zou gaan en dan zou het litteken kunnen scheuren. We spraken af om het nog een kans te geven, maar als ik om 13.00 uur nog niet meer ontsluiting zou hebben, zou het waarschijnlijk een keizersnee worden.

Keizersnede

Op dat moment vermoedde ik al dat het een keizersnee zou worden. Om 12.50 uur kwam de gynaecoloog terug en ik bleek nog steeds 5cm te hebben. Ze ging meteen bellen om alles te regelen voor de keizersnee en ik vond het wel prima. Op zich vond ik het jammer dat het niet ging lukken om natuurlijk te bevallen, maar ik wist dat een keizersnee de beste optie was.

Bart legde de kleertjes klaar en hij pakte de camera en toen ging het opeens heel snel. De operatiekamer was op dat moment vrij, dus we konden meteen door. Binnen no-time lag ik op de operatietafel, de ruggenprik werd versterkt en toen begon de keizersnee al snel. Op het moment dat Bart binnenkwam waren ze al bezig en om 13.36 uur werd Lenn geboren. Hij werd nagekeken door de kinderarts en zijn hartslag bleek vrij hoog te zijn. Voor de zekerheid kreeg hij een saturatiebandje om en verder bleek alles goed te gaan.

Ik werd gehecht, Bart knipte de navelstreng door en Lenn werd bij mij gelegd. Binnen 10 minuten na zijn geboorte heeft hij al gedronken en daarna is hij de hele tijd bij mij of bij Bart geweest. Zelfs toen we van de uitslaapkamer naar de kraamsuite gingen, lag hij lekker bij me.

Het was dus een hele andere bevalling dan die van Nomi (dat bevallingsverhaal kun je hier lezen), maar over het algemeen kijk ik er heel positief op terug. Alleen de rugweeën zijn me flink tegengevallen. Ik had niet verwacht dat weeën meteen al zo heftig zouden zijn, terwijl ze niet eens voor ontsluiting zorgden. Ik had gehoopt op een natuurlijke bevalling en ik vind het wel jammer dat het niet is gelukt, maar ik ben blij dat we het hebben geprobeerd.