Laatst hoorde ik de uitspraak ‘1 is 1, 2 is 20’. Dat ging erover dat niet altijd meevalt om voor 2 kinderen te zorgen. 1 kind is gewoon 1 kind. Natuurlijk ben je daar ook druk mee en het kan best zwaar zijn, maar zo heb ik het zelf nooit ervaren. En terwijl ik een paar weken na Lenns geboorte nog zei dat ik het helemaal niet zo zwaar vond, heb ik nu soms het gevoel dat ik voor 20 kinderen moet zorgen.
Zorgen
Zorgen.. Zo, 3 keer achter elkaar. Een soort Freudiaanse verspreking, maar dan zonder dat ik me verspreek. Dit woord is precies wat het soms best zwaar maakt. Iedere moeder maakt zich zorgen om haar kinderen. In mijn geval valt het bij mijn eerstgeborene wel mee. Ik moet wel zeggen dat het flinke indruk op me heeft gemaakt hoe ziek ze een paar maanden geleden was. Dagenlang wilde ze niet eten, nauwelijks drinken, en ze lag als een zielig hoopje peuter op de bank.
‘Gewoon buikgriep’, zei de huisarts. Zo ‘gewoon’ vond ik het helemaal niet, ik vond het vreselijk om haar zo te zien. En wat was ik blij toen ze weer beter was, ik voelde me de gelukkigste persoon op aarde. Maar het heeft wel zijn sporen nagelaten, want iedere keer als ze zegt dat ze niet wil eten, ben ik al bang dat ze weer ziek wordt.
Zorgenkindje
Bij Lenn is het een ander verhaal. Ik schreef een tijdje geleden al dat hij een beetje een zorgenkindje is. Ja het kan veel erger, en ik heb echt respect voor moeders die baby’s hebben die hele nachten huilen. Ik zou echt oprecht niet weten hoe ik dat zou moeten volhouden.
Maar goed, Lenn huilde een tijdje geleden ontzettend veel. Sinds we over zijn op andere voeding gaat het 100 keer beter, maar de avonden gaan nog niet zo lekker. Het is iedere keer weer iets anders. Eerst wilde hij ’s avonds gewoon niet slapen, even later deed hij een slaapje van 19.00 tot 20.00 uur en daarna was hij klaar wakker.. En nu wordt hij 9 van de 10 keer tussen 20.00 en 21.00 uur wakker en is hij helemaal overstuur.
Waarom is hij wakker?
Is hij ergens van geschrokken? Heeft hij gedroomd? Heeft hij pijn? Is hij wakker geworden van Nomi? Nomi wil ’s avonds ook niet slapen, maar zij gaat in bed gewoon zitten spelen omdat ze weet dat ze niet meer naar beneden mag. Dat vind ik prima, ik hoor haar gewoon kletsen en ze vermaakt zich wel in bed. Uiteindelijk valt ze wel in slaap.
Lenn daarentegen.. Dat is regelmatig weer drama. Misschien heeft het ook wel iets te maken met verlatingsangst, dat zou ook wel passen bij deze leeftijd. Hopelijk is het dat, want dan is het een fase en gaat het wel weer over.
Ik wil mijn avonden terug!
Nu klink ik misschien als een ontzettende loedermoeder, maar ik heb soms even wat tijd voor mezelf nodig. Even een serie kijken, kopje thee erbij.. En dan graag zonder dat ik 10 keer de trap op loop om bij Lenn te gaan kijken. Ik voel me wel een beetje schuldig nu ik dit typ, want hij doet het natuurlijk ook niet expres.
Maar goed, dat is wel hoe ik me erover voel. Gisteravond bleef hij maar huilen en Bart was er niet, dus ik was de hele avond al met hem bezig. Toen Bart thuiskwam zei ik dat ik binnenkort een week in mijn eentje op vakantie ga, want ik was het even helemaal zat. Niet dat ik dat echt zou doen hoor, want na een dag zou ik ze al ontzettend missen.
Zwaar
Ik vond vooral de avonden waarop ik totaal geen tijd voor mezelf heb zwaar. Overdag vind ik het heerlijk om met de kinderen bezig te zijn. Ook dan is het best wel eens zwaar, als ze allebei aan het huilen zijn bijvoorbeeld. En verder zijn er regelmatig momentjes waarop ze van mij wel heel snel een paar jaar ouder mogen worden.
Laatst bijvoorbeeld, toen ik Lenn uit de maxi cosi had getild en Nomi de auto uit wilde. Of toen Nomi het 20 minuten lang vertikte om haar boterham op te eten, en we bijna te laat waren voor de peuterspeelzaal. Of toen ik bijna zeker wist dat Lenn ergens pijn had, maar hij niet kon vertellen waar. Dat soort dingen zijn met Nomi veel makkelijker, zij vertelt gewoon wat er aan de hand is. Vandaar dat ik de laatste tijd al een aantal keren heb gezegd dat Lenn van mij wel heel snel 2 mag worden.
Niet gemaakt voor baby’s?
Misschien ben ik gewoon niet zo’n baby-moeder. Ik moet ook toegeven dat ik mijn kinderen steeds leuker ga vinden nu ze wat groter zijn. Bij Lenn vind ik 10 maanden leuker dan 6 maanden, 6 maanden was weer leuker dan 3 maanden, en 3 maanden was leuker dan toen hij net geboren was. Bij Nomi net zo, ik vind het heerlijk dat ze nu zo’n eigen persoontje is. Niet dat dat altijd makkelijk is, zo ga ik bijvoorbeeld veel te vaak met haar in discussie. Toch geniet ik wel van haar peuteracties.
Het is een fase.. Het is een fase..
Natuurlijk is het allemaal een fase en waarschijnlijk wordt het alleen maar makkelijker. Althans, ik vind het bij Nomi alleen maar makkelijker worden en ik ga er maar vanuit dat dat bij Lenn ook zo is. Hij is nu bijna een dreumes, en ik heb goede hoop dat het dan wat makkelijker wordt.
Vind jij het moederschap wel eens zwaar?
Ik snap het helemaal. Ik vind het soms al zwaar om 1 kind te hebben die al mijn aandacht opeist. Laat staan twee kinderen waar je rekening mee moet houden.
Ik vind opvoeden met 1 kind ook best zwaar. Maar dat komt ook omdat we in het buitenland verblijven en ik op niemand kan terugvallen. Mijn vriend werkt lange dagen en ziet onze dochter soms alleen sochtends voordat hij naar zijn werk gaat. De rest van de dag/week sta ik er alleen voor. Geen opa en oma die even een momentje kunnen oppassen als het even teveel wordt. (Gelukkig is Zoë een heel makkelijk meisje, maar ook zij heeft zo af en toe haar buien). Omdat ze ook geen middagslaapje meer heeft, heb ik ook geen momentje voor mezelf meer. Dus ik snap heel goed dat je zegt dat je even een weekje alleen op vakantie wil haha soms heb je gewoon even een momentje rust nodig om op te laden?
Het ’s avonds plotseling overstuur wakker worden herken ik van Luca. Hij heeft dat ook een periode gehad. Na wat googelen kwam ik uit op nachtangsten. Hij werd soms hysterisch na 1-2 uurtjes slapen, terwijl dat overdag niet het geval was. Het enigste wat hier hielp was rustig gaan zitten met hem, al het licht dat er was aan doen en rustig tegen hem blijven praten en heen en weer wiegen. Soms duurde het een kwartier, soms langer. Uiteindelijk werd hij rustig en konden we hem weer in bed leggen. En wat je schrijft: het is een fase.
Veel succes, hopelijk vind je gauw iets werkends, want je avonden terug is wel fijn!
Ik kan me hier soms echt bij aansluiten. Onze meisjes schelen 17 maanden, en dat vind ik best aanpoten. En die avonden, ik herken het! M’n man werkt dan een half jaar per jaar in het buitenland, dus sta er veel alleen voor. Als je dan ook nog je avond niet hebt word ik er persoonlijk soms echt beetje chagrijnig van. Het is de enige tijd voor jezelf.
En ook onze jongste is een zorgenkindje. Toen ze drie weken was werd er al een (vermoedelijke) Koemelkallergie gevonden, ook zij huilde ontzettend veel. En had nog vele andere symptomen. Waar de oudste soms van vermoeidheid ook meeging doen met huilen…
Ja, echt wel. Het is gewoon best zwaar. Zeker anno 2017 waarin veel van vrouwen wordt verwacht. En dan is er nog die enorme kwetsbaarheid die je oploopt…
Zo nu en dan even tijd voor jezelf is essentieel om even tot jezelf te komen vind ik.
Wat een heerlijk eerlijke blog! Wij hebben een dochtertje van 3. Ouderschap is zeker soms zwaar, maar de momenten dat we genieten overheerst. Wat is dan zwaar? Zoals je beschrijft kun je soms een hele dag bezig zijn en verlang je naar tijd voor jezelf. Dat is zo herkenbaar.
Ja heel zwaar! Vooral hef niet toekomen aan jezelf en het soms lijkt (lijkt niet, is zo!) alsof je alleen maar aan het verzorgen, regelen en incalculeren bent. Ik begrijp hoe dat is!
Lieve Malou,
Ik weet zeker dat iedereen het moederschap zwaar vindt!
Het is gewoon een fulltime job, waar je 24/7 mee bezig bent en dat realiseer je je eigenlijk niet wanneer je bedenkt kinderen te willen.
Mede daarom wil ik geen kinderen meer, ik vind het genoeg zo.
Ik vind het pittig allemaal en soms zit ik echt met m’n handen in het haar, vind het echt allemaal niet altijd leuk…
dat mag best gezegd worden!
Hoeveel we ook van ze houden… het is gewoon keihard werken en niet altijd leuk!
Het is logisch dat je af en toe een momentje voor jezelf wilt. Aan de andere kant word ik een beetje moe van moeders die maar roepen dat het soms zwaar is of niet leuk. Er zijn namelijk echt wel moeders die het allemaal niet als zwaar ervaren. En als je het soms even niet leuk vind hoeft dat toch niet gelijk benoemd te worden? Werken vind ook niet iedereen altijd maar leuk… maar daar hoor je niemand over.
Niet alles wat gezegd en geschreven wordt hoeft alleen maar positief te zijn, toch?
Omg als ik het lees hou ik mn hart al vast… dochter zal 17 maand zijn als haar zusje geboren word deze zomer… zwanger geworden toen ze 8 maand was… iets vroeger dan gedacht mr zo welkom! Dochter was toen redelijk… stapte al en ging op ontdekking… nu is ze bijna 15 maand… en ooo zo een eigen wil/persoon… niet luisteren enzo… vooral nr mij dan… nr de papa wel, bij familie of vrienden is het het braafste k8nd van de wereld… kword er soms moedeloos van… khoop nog steeds dat het beter zal gaan indien haar zus er is en een maand of 6 is en kan spelzn samen met haar… echt ik hoop het zo…