En toen was ik opeens alweer 38 weken zwanger. Deze zwangerschap is echt veel sneller gegaan dan die van Nomi en Lenn, maar nu beginnen de dagen toch wel wat langer te duren. Maar ach, ik hoef nu niet lang meer!
Controle bij de klinisch verloskundige
Sinds ik 35 weken zwanger ben, moet ik voor controles naar het ziekenhuis omdat ik een keizersnede krijg. Donderdag mocht ik weer langskomen. Eerst werd mijn bloeddruk gemeten door de assistente. Mijn bloeddruk bleek 140/80 te zijn en de assistente ging overleggen of het nodig was om te testen op eiwitten. Volgens de verloskundige was mijn bloeddruk te snel gemeten en moest ik eerst even 5 minuten rustig zitten. Daarna was mijn bloeddruk net ietsje lager, dus extra testen was niet nodig.
Vervolgens kreeg ik een echo en de baby blijkt nog niet te zijn ingedaald. Als mijn vliezen nu breken, moet ik gaan liggen en het ziekenhuis bellen. Anders kan de navelstreng eerst indalen en dat is gevaarlijk. Vervolgens moet ik dan met een ambulance naar het ziekenhuis, want ook in de auto zitten mag niet. De kans is heel klein dat het gebeurt, en laten we er maar niet op hopen!
Gelukkig gaat het verder prima met de baby. Ze is nog steeds lekker druk, het hartje klopt goed en ze heeft nog genoeg vruchtwater.
We zijn er klaar voor!
Alles staat inmiddels klaar, alle spulletjes zijn gewassen en we zijn helemaal klaar voor de komst van deze baby. Ik ben ontzettend aan het aftellen en Nomi misschien nog wel erger. Het eerste wat ze’s ochtends vraagt is ‘mag ik nu weer een hartje inkleuren?’. Ik heb voor haar een aftelkalender gemaakt en iedere dag kleurt ze een hartje in. Ze vindt het ontzettend leuk en ze snapt nu wat beter wanneer haar zusje wordt geboren.
Weinig slaap
De nachten gaan nu echt niet meer lekker. Ik slaap ontzettend slecht, vooral door bekkenpijn. Overdag heb ik er regelmatig last van, maar ’s nachts nog veel erger. Midden in de nacht word ik wakker en dan kan ik op geen enkele manier nog lekker liggen. Er liggen vier kussens in ons bed, maar ook dat helpt nauwelijks. Maar goed, het feit dat ik niet meer zo lang hoef, maakt het wel een stuk minder erg.
Aan de andere kant denk ik, ik mag helemaal niet klagen. Eigenlijk kan ik alles nog gewoon doen (oké, behalve slapen dan). Naar de basisschool lopen gaat prima, ik kan Nomi en Lenn nog tillen als het nodig is en ook het huishouden lukt nog. Het gaat allemaal niet meer zo makkelijk als zonder die mega buik, maar ik ben hartstikke blij dat het nog lukt.
Nu ga ik weer lekker verder met aftellen, schoonmaken en nog even genieten van de schopjes. En ik ga er vanuit dat ik volgende week weer een nieuwe update voor jullie heb.