Als Nomi een mobiele telefoon zou hebben -

Soms denk ik wel eens; wat zou het leuk zijn als Nomi een mobiele telefoon zou hebben. Niet dat ik het op deze leeftijd überhaupt zou overwegen hoor, en daarnaast kan ze ook nog niet goed genoeg lezen en schrijven om met mij te kunnen appen. Maar als we dat voor het gemak even zouden vergeten, zou het waarschijnlijk erg leuke situaties opleveren.

Als Nomi op school zit, denk ik wel eens ‘oh, dat moet ik Nomi echt even vertellen of laten zien’. Op dat moment kan dat natuurlijk niet. Maar wat als het wel zou kunnen, en als ik overdag gezellig met mijn kleuter zou kunnen appen? Wat zouden we elkaar dan sturen?

Wat ik Nomi zou sturen:

‘Hé Nomi, oma haalt je zo op, want Elena is ziek.’
Altijd handig om even te weten, want dan weet ze wie ze moet zoeken op het schoolplein. Niet dat het anders misgaat, maar toch.
‘Liefje, je weet dat je vanmiddag niet mag afspreken hè? Niet vergeten!’
Dit is wel een dingetje hoor. Nomi ‘vergeet’ soms dat ze niet kan of mag spelen, en dan heeft ze toch met iemand afgesproken. Dan moet ik twee kinderen teleurstellen, want als ik er één keer aan toegeef, gaat ze dat natuurlijk vaker doen. Dus zo’n herinnering zou helemaal niet verkeerd zijn!
‘Ik ben onderweg hoor! Elena had zichzelf van voor tot achter onder gepoept dus we gingen iets later weg, maar ik ben er bijna!’
Tja, dat gebeurt soms als je een baby hebt…
‘Kijk nou, deze foto maakten ze op de peuterspeelzaal van Lenn!’
Nomi vindt het altijd leuk om foto’s te zien, en als Lenn op de peuterspeelzaal op de foto is gezet, laat ik haar dat altijd zien. En als ik het zou kunnen appen, zou ik dat vast ook doen.
‘Nomi, je hebt nog een bakje in je tas zitten, die moet je even teruggeven aan oma hè?’
Want 9 van de 10 keer vergeet ze dat soort dingen.
‘Nomi, weet jij toevallig waar de afstandbediening is?’
Als ik even de televisie aan wil zetten voor Lenn, maar ik de afstandbediening nergens kan vinden…
‘We hadden toch afgesproken dat je in de speeltuin zou blijven? Waar ben je nou weer?’
En dit zou ik het allerfijnst vinden. Een paar maanden geleden was ze met een meisje uit de buurt aan het spelen in de speeltuin. Na een tijdje ging ik kijken, en zag ik haar niet meer. Ik had wel het vermoeden dat ze met dat meisje mee was, maar ik had geen idee waar ze woont. Nomi weet heel goed dat ze niet zomaar mee mag gaan zonder het mij te vertellen, maar dat was ze spontaan ‘vergeten’.

Wat Nomi mij zou sturen:

‘Mag ik vanmiddag spelen?’
Wat kan haar het schelen dat ze aan het einde van de middag zwemles heeft en dat een speelafspraakje dan misschien een beetje te veel van het goede is.
‘Ah maar toe, ik wil het echt super graag!’
Nomi is ontzettend goed in doorzeuren…
‘Ja maar zij kan alleen vandaag, en we hebben al zolang niet meer gespeeld!’
Nou ja, dat dus.
‘DAN GA IK WEL BIJ OMA WONEN!’
Eventueel gevolgd door ‘want van jou mag ik nooit iets‘.
‘Als je boodschappen gaat doen, neem je dan chocolaatjes mee?’
Spreekt voor zich, denk ik.
‘Afstandbediening ligt in de vensterbank, heeft Lenn gedaan.’
Terwijl Lenn altijd alles kwijt is, weet Nomi juist alles te vinden. Uiteraard moet er even bij verteld worden dat Lenn dat heeft gedaan, en zij niet.
‘Mam deze ranja moet je niet meer in mijn beker doen hoor, die is echt niet lekker.’
Madam heeft behoorlijke voorkeuren voor bepaald eten/drinken.
‘En ik wil ook geen appel meer mee.’
Fruit eten blijft lastig. Niks is lekker, maar ze zal toch echt fruit moeten eten op school…
‘Kijk wat ik heb geschilderd!’ *stuurt foto van wat ze gemaakt heeft*
Nomi is altijd hartstikke trots op wat ze op school heeft gemaakt, en dat wil ze natuurlijk graag laten zien.