Lenn is niet bepaald en voorzichtig type. Hij leert dingen echt door het gewoon te proberen, en de eerste keren gaat het dan mis. Hij heeft regelmatig een bult op zijn hoofd en dat interesseert hem vrij weinig, want hij gaat er absoluut niet voorzichtiger doen. Maar andere mensen lijken er soms een beetje zenuwachtig van te worden, en gaan zich dan bemoeien met mijn kind. Wat ik vrij irritant vind.
Staan in het winkelwagentje
Als ik Lenn in het zitje van het winkelwagentje zet, wil hij eruit. En dat lukt hem iets te makkelijk. De enige winkel waar hij erin blijft zitten is de Ikea, omdat ik hem daar met een riempje vast kan zetten (echt, waarom hebben andere winkels dat niet?!). In andere winkelwagentjes gaat hij staan, en dan kun je er natuurlijk op wachten totdat hij op de grond ligt. Nee, veel te gevaarlijk. Soms zet ik hem in de buggy, maar als ik veel boodschappen nodig heb is dat niet handig.
Ik zet hem dan gewoon tussen de boodschappen in de kar. 9 van de 10 keer (nee, volgens mij nog wel vaker) gaat hij meteen staan. En dat vindt hij prachtig. Hij kijkt lekker om zich heen en op die manier vindt hij het heel leuk om boodschappen te doen.
De mening van andere mensen
Voor ons is dit de beste oplossing, maar andere mensen hebben daar nogal een mening over. ‘Oh wat gevaarlijk, straks valt ‘ie!’, ‘Ga maar zitten ventje, dat is veel veiliger’, of de ergste ‘Moet mama jou niet in het zitje zetten?’. Mama beslist dat namelijk zelf wel. En mama weet dat dit de veiligste (of minst onveilige) optie is. En als je perse iets over wil zeggen, zeg het dan tegen mama en niet tegen een dreumes.
Mensen bedoelen het vast goed, maar hoe vaker ik het hoor, hoe irritanter ik het ga vinden. Soms doe ik alsof ik het niet hoor, soms probeer ik het vriendelijk uit te leggen, en soms ben ik even iets minder aardig.
Helpen bij de kassa
Lenn wil altijd graag helpen als ik de boodschappen op de band leg. Dan staat hij in het karretje, en zet hij een paar stapjes om dingen te pakken. Laatst was er een vrouw voor me die gilde (ja, gilde) ‘Oooh wat eng! Kom maar liefje!’ en Lenn neerzette in het karretje. Ik vertelde haar vriendelijk (of nou ja, dat probeerde ik) dat hij dat prima kan. Vervolgens heeft ze de hele tijd haar hand achter Lenns rug gehouden, voor het geval hij zou vallen. Echt, waar bemoeide ze zich mee… Als dat nodig was geweest, had ik het zelf wel gedaan.
Tot zo ver even mijn frustratie haha! Misschien komt het doordat ik me zelf nooit zo zou bemoeien met een kind van iemand anders. Hoe denken jullie hierover?
Hier ook zo’n avonturier in huis en ik pak het echt anders aan dan jullie doen.
Ik vind het namelijk ook gevaarlijk als hij erin gaat staan dus ik laat het niet toe.
De eerste keren was het brullen geblazen maar inmiddels zit hij weer gewoon in het zitje en vermaakt hij zich ook daarin heel goed.
Ik heb hier ook een dreumes die gewoon alles doet en niet nadenkt of afwacht. Hij gaat gewoon.
Als hij op de commode ligt, dan wil hij eraf. Dat mag niet, veel te hoog etc… ik heb m laatst er gecontroleerd laten afvallen (handen onder de oksels, maar niet rustig neergezet en heb m zelfs een klein btje omgeduwd). Hij had geen pijn, hij moest niet huilen. Hij schrok er wel een klein beetje van en sindsdien is het ook niet meer gebeurd. Soms moeten ze gewoon ervaren hoe het is.
Als ik met mijn collega hierover praat, kijkt ze me met grote ogen aan. Zij is heel voorzichtig en laat haar kindje ook nog weinig zelf doen. Grappig om dat verschil te zien.
Maar goed.. ik ben zelf ook vrij lomp. En ik hou ervan om zelf dingen te ontdekken. En na heel vaak iets gecontroleerd te doen, kunnen kinderen het gewoon zelf. Helaas ziet de buitenwereld het misschien voor het eerst…
Jep hier ook zo’n waaghals en amen voor de karretjes van de Ikea :p Mijn mama heeft zelf iets in elkaar geknutseld toen hij kleiner was dat ik in elk karretje hetzelfde systeem kon toepassen om hem vast te zetten. MAar nu is hij groter en loopt hij zelf met het karretje rond of zit hij in het grote stuk. Mijn enigste frustratie is dan dat hij op de chips stapt :p
Ik heb 3,5 jaar in Mediamarkt gewerkt, op de muziek/film/game afdeling. Veel kleine dingen dus waar kinderen maar al te graag aan frutselen 🙂
Als verkoper is het jammer genoeg super irritant als kinderen je winkel door elkaar halen. Soms is er geen ouder in de buurt te zien (die staan een paar rekken verder rond te kijken) ofwel staan ze er wel bij, maar zeggen ze niks, ook al zien ze dat het kind er een puinhoop van maakt.
Op die momenten sprak ik wel steeds het kind aan, maar telkens op een vriendelijke manier ‘als je die spullen aan mij geeft, kan ik ze netjes weer terugstoppen’ etc. Dat hielp 100x beter dan de ouder(s) aan te spreken, die hier anders wel heel gepikeerd over zou zijn.
Als een kind gevaarlijke dingen deed in de winkel, moest ik er sowieso iets van zeggen, om veiligheidsredenen van de winkel zelf.
Maar als buitenstaander, dus geen verkoper/verantwoordelijke, zou ik geen kind de les spellen waar de ouders bij staan.. dat is hun verantwoordelijkheid.
Ik snap je helemaal hoor! Als mijn kinderen ergens alleen lopen en ze doen iets wat niet mag, mag er ook zeker wat van gezegd worden. Maar Lenn is bijna anderhalf, en loopt dus nog nergens alleen. Nomi kijkt in winkels wel eens in een ander gangpad en dan vind ik het geen probleem als iemand ergens iets van zou zeggen. Gelukkig is dat nog niet nodig geweest 🙂
Eigenlijk vind ik het juist heel lief dat mensen zich bekommeren om je kind. Als niemand nog op elkaars kinderen zou letten, krijg je een hele nare samenleving. En zolang ze hem alleen maar willen helpen, zie ik het probleem niet zo. Heb ik ook niet bij onze dames. Het ene advies neem ik aan, het andere leg ik lekker naast me neer.
Een beetje op elkaar letten vind ik ook prima, maar dat bemoeien vind ik vrij irritant 😉
SOms is het misschien too much, maar ik sluit me ook een beetje bij Merel aan
Ah ik snap je frustratie hoor. Dat mensen een beetje opletten omdat hij uit de winkelwagen klimt, dat vind ik fijn. Dat ze gaan bemoeien terwijl ik er met mijn neus al bovenop sta. Niet zo fijn
Echt hè, waar bemoeien mensen zich mee! Super irritant!
Whaaah super herkenbaar… geloof me, die andere kids hebben ook alles overleefd hoor. Soms denk ik ook dat het komt omdat wij jonge moeders zijn. Dat ze denken het beter te weten. Maar goed.. Ik heb er vier dus echt wel wat ervaring (om niet te spreken over dat ik zelf een kinderdagverblijf aan huis heb gehad voor vijf jaar :p )
Oooooooh, die passief-agressieve reacties van mensen als ze tegen je kind praten ipv tegen jou. ‘Is mama je sokjes vergeten?’ Nee, dat kind trekt sokken uit. Ben je er toevallig 1 tegengekomen? Een zweetsok? Tussen de verse groenten? Nee? Oei. Nou ja, dan zal ie wel goed kwijt zijn.
Mensen bedoelen het vast goed, maar het is allemaal zó enorm passief-agressief en belerend… Dus: nee, je reageert niet overdreven.
Ooooh zo herkenbaar! Hier het zelfde! Of vwn die mensen die in de wang van je kindje knijpen omdat hij zo schattig is. Uuulgh