Afgelopen weekend had ik geen tijd om boodschappen te doen en daarom dacht ik, dan ga ik maandag wel even met de kinderen naar de supermarkt. Dat had ik al een hele tijd niet meer gedaan, en ik besloot het weer eens te proberen. Maar jeetje, wat is dat anders dan wanneer ik alleen boodschappen ga doen zeg!

In je eentje boodschappen doen

Ik haal mijn boodschappen vaak in het weekend, ’s avonds of wanneer Nomi en Lenn op school zijn. In het weekend wil Nomi vaak mee en als Elena niet op de peuterspeelzaal is, ga ik samen met haar. De andere keren ga ik alleen en maandag kwam ik erachter dat dat toch wel veel sneller gaat dan wanneer ik drie kinderen meeneem.

Als ik in mijn eentje boodschappen ga doen, ben ik binnen een minuut klaar om de deur uit te gaan. Ik stap in de auto, ik rij naar de supermarkt, ik loop de winkel in en ik haal mijn boodschappen. Vervolgens reken ik af en dan ga ik weer naar huis.

Boodschappen doen met drie kinderen

‘Willen jullie je even gaan klaarmaken? We gaan zo naar de supermarkt.’ ‘Waarom?’ vroeg Lenn. ‘Nou, omdat we geen avondeten in huis hebben en ook niet genoeg brood.’ Lenn had er duidelijk nog geen zin in, want hij bleef gewoon televisie kijken. ‘Lenn, ga even plassen en doe je jas en schoenen aan.’ Nog geen reactie. Pas toen ik de televisie uitdeed liep hij zuchtend naar de wc.

‘Ikke niet laarsjes aan! Ikke schoentjes aan!’ ‘Maar Elena, het regent en overal liggen plassen. Als je je schoentjes aandoet, worden je voeten nat.’ ‘Oké dan… Ikke laarsjes aan.’ ‘Lenn schiet eens op! Mama Lenn doet niks!’ en Lenn had inderdaad nog niks gedaan. Toen hij uiteindelijk toch klaar was en ik naar de auto wilde lopen, rende Elena weer terug naar binnen. ‘Wat is er?’ ‘Regen! Ik wil niet regen! Mijn haartjes worden nat!’. Ik zette haar capuchon op en ik tilde haar naar de auto.

Babykarretje

Bij de supermarkt moesten we weer door de regen en dat wilde Elena weer niet. Haar capuchon waaide af, ze schreeuwde alles bij elkaar en ik besloot haar maar weer te tillen. ‘Mag ik babykarretje?’, vroeg Elena toen we binnen waren. De kinderkarretjes hebben een tablet, wat natuurlijk heel leuk is, maar daardoor blijft Elena telkens stilstaan. Dus nee, ze mocht geen ‘babykarretje’ en dat vond ze natuurlijk niet leuk. Ik zei tegen haar dat ze wel mocht helpen met scannen, en toen zei ze met een chagrijnig gezicht ‘oké dan mama.’

‘Elena, zullen we spelen dat jij mijn baby bent?’, vroeg Nomi. Nee hè… ‘Ja!’, riep Elena en ze liet zich meteen op de grond vallen, midden in het gangpad. ‘Elena, ga maar even staan, zo kan er niemand langs’, zei ik, maar daar trok ze zich niks van aan. Dus ik tilde haar op en dat werd me niet in dank afgenomen. Twee meter verder liet ze zich weer op de grond vallen en deze keer besloot Nomi er gezellig bij te gaan zitten. ‘Jongens, ga nou allemaal eens van de grond af.’ ‘Moeten we dan vliegen ofzo?’, vroeg mijn oudste bijdehandje.

Boodschappen scannen

‘Mag ik scannen?’, vroeg Lenn. ‘Ikke ook!’ ‘Mag ik zo ook een keer?’. Ze mochten om de beurt iets scannen en in de tas doen en dat ging een paar minuten goed. Toen besloot Elena weg te rennen en Nomi ging er achteraan. Goed bedoeld, maar Elena vond dat heel erg grappig en ze rende alleen maar verder weg. Toen ze weer bij me waren, probeerde ik met ze af te spreken dat we nu bij me zouden blijven.

Ik had ze beloofd dat ze een broodje uit mochten kiezen voor de lunch. Elena koos een kaasbroodje en Nomi en Lenn wilden een frikandelbroodje. Nou, vooruit dan maar. ‘Ik wil zelf een broodje pakken!’ ‘Ik ook!’. Gelukkig belandden beide broodjes in het zakje en niet op de grond.

Ondertussen probeerde ik ook nog te bedenken welke boodschappen we nodig hadden. ‘Mogen we chocola?’ ‘Ja hoor, pak maar.’ En hoppa, de chocola lag al in mijn boodschappentas zonder dat ik het gescand had. Ik vertelde ze dat ze het eerst aan mij moesten geven zodat ik het kon scannen, en daarna mag het pas in de tas.

Klaar mee

‘Ik wil popcorn!’ ‘Ik ook!’. Inmiddels was ik er zo klaar mee dat ik maar besloot om popcorn mee te nemen, ondanks dat we dat nog in de kast hadden staan. Lenn en Elena waren er ook klaar mee en ze renden al naar de zelfscankassa’s. Ik had geen idee of ik nog boodschappen vergeten was (spoiler alert, dat was ik natuurlijk wel), maar ik besloot ook maar naar de kassa te gaan. ‘Mag ik op het knopje drukken?’ ‘Mag ik het pasje scannen?’ ‘Mag ik bonnetje?’.

We kregen ook nog een steekproef en ik was even bang dat de kinderen nog dingen in de tas hadden gegooid zonder ze te scannen, maar dat bleek niet zo te zijn. We rekenden af en toen konden we weer naar de auto lopen. Inmiddels hagelde het en daar was Elena op zijn zachtst gezegd niet blij mee, en ze rende weer terug naar de winkel. Ik zette haar in de kar en we liepen snel naar de auto.

Hagel

‘Aahh! Ik kreeg hagel in mijn mond!’ riep Nomi. ‘Was het lekker?’ vroeg ik. ‘Nee natuurlijk niet mama!’ Sorry hoor, dacht ik. Lenn vond het wel interessant en hij probeerde hagelstenen op te vangen met zijn mond. ‘Mama! Lenn komt niet!’ riep Nomi al voordat ik de kans kreeg om Lenn te roepen.

Even later had ik alle drie de kinderen eindelijk in de auto zitten. Ik bracht het karretje terug en toen konden we naar huis. ‘Mama mijn broek is nat!’ jengelde Elena. ‘Dat wordt wel weer droog.’ ‘Nee ik moet nieuwe broek aan!’ ‘Ja, dat doen we dan thuis wel.’

Eenmaal thuis wilde ze weer niet uit de auto, dus ik besloot eerst de boodschappen naar binnen te tillen. Toen ik haar uit de auto tilde gilde ze weer dat haar haar en haar broek nat werden, ook al was ze maar een paar seconden buiten. ‘Hebben jullie zin in jullie broodjes?’ ‘Jaaaa!’ zeiden ze in koor. Ze aten hun broodje, ik kon rustig de boodschappen uitpakken en Elena heeft het daarna niet meer gehad over haar natte haren en haar natte broek.

Doen jullie vaak boodschappen samen met jullie kinderen?