Wat was ik trots op Lenn, toen hij net begonnen was met vaste voeding. We volgenden de Rapley-methode en dat beviel ons ontzettend goed. Lenn leek alles lekker te vinden en hij deed het hartstikke goed. Maar van dat goed etende kindje is weinig meer over, want we zitten nu al een hele tijd in fase: hongerstaking.

Fase hongerstaking

Ik moest even zoeken totdat ik een foto had gevonden waarop Lenn wél aan het eten was. En wat at hij? Een citroen… Die was ik aan het uitpersen over het eten en ik zei dat dat een beetje te zuur was om zo op te eten. En als je mama dat zegt, is dat natuurlijk juist het enige wat je wel wilt eten. De rest van zijn eten bleef onaangeraakt.

Koekjes als ontbijt

Lenn is ons ook ontzettend aan het uitproberen. ’s Ochtends beweert hij brood en crackers vies te vinden en dan wil hij een koekje. Wat hij natuurlijk niet krijgt, maar hij blijft het proberen. Soms begint hij uiteindelijk aan zijn boterham, soms ook niet. Als hij naar de peuterspeelzaal gaat, wil ik wel graag dat hij ’s ochtends iets eet. Als hij thuis is, blijft zijn boterham er gewoon staan. Pas als hij dat heeft gegeten, krijgt hij iets anders. Hij lust het namelijk best, maar hij heeft gewoon liever een koekje.

Iets lekkers uitkiezen

Als Nomi ’s middags uit school kwam, mochten ze altijd een koekje uitkiezen uit de kast. Maar voor Lenn was niks goed genoeg. Na een tijdje was ik het zat en besloot ik het anders aan te pakken. Ze krijgen nu allebei een bakje met daarin een paar dingen. Een koekje, rozijntjes, een plakje worst, et cetera. Iedere keer iets anders. En tot nu toe heb ik nog niet één keer gehoord dat het niet goed was!

Avondeten; droge pasta of pannenkoeken

Als ik Lenn vraag wat hij ’s avonds wil eten, hoor ik echt altijd ‘pannenkoeken!’. Dus die vraag stel ik hem maar niet meer. Nomi komt nog wel eens met andere ideeën, maar ook als ik het aan haar vraag, roept Lenn meteen ‘pannenkoeken!’. Want dat is zo ongeveer het enige wat hij eet als avondeten.

Wat hij soms wel eet, is droge pasta. Als baby en jonge dreumes at hij alle soorten pasta, het maakte hem niet uit welke saus erop zat. Hij was er gek op! Nu niet meer, nu eet hij alleen de pasta zonder saus. En ook daar eet hij maar een paar hapjes van, dan is hij er alweer klaar mee. Het toetje daarentegen, dat gaat er altijd wel in.

Het is een fase, het is een fase…

Ik ga er maar vanuit dat het een fase is. Nomi heeft ook wel eens fases gehad waarin ze minder goed at, maar nooit zo erg en zo lang als Lenn. En ik vind deze fase toch best vervelend soms. Als hij ’s ochtends naar de peuterspeelzaal moet en niks wil eten bijvoorbeeld. Met een lege maag naar de peuterspeelzaal gaan, vind ik niks. Uiteindelijk lukt het me om hem een paar hapjes te laten eten en dan stopt hij ermee. Ik wil er niet teveel strijd van maken, dus dan laat ik het maar zo. En hopelijk duurt deze fase niet te lang meer!