‘De pijn van de bevalling ben je zo weer vergeten als je je kindje in je armen hebt’, hoorde ik regelmatig toen ik zwanger was. Ik hoorde het zo vaak dat ik dacht dat dat vast klopte. Inmiddels ben ik drie keer bevallen. Nomi is geboren door middel van een geplande keizersnede omdat ze in een stuit lag. Bij Lenn was het de bedoeling om natuurlijk te bevallen, maar dat werd na een aantal uren weeën toch een keizersnede. En bij Elena werd het weer een keizersnede, omdat ik al twee keizersnedes had gehad. En de pijn? Ik herinner me alles nog!

De pijn van de bevalling vergeten?

Ik beviel de eerste keer dus door middel van een geplande keizersnede. De keizersnede zelf was pijnloos. Oké, je voelt wel wat, maar geen echte pijn. Ook de ruggenprik viel mee, maar ik weet nog precies hoe het voelt. Ik weet zelfs nog precies waar hij gezet werd.

Het meest pijnlijke van de keizersnede komt pas als je kindje geboren is. De verdoving werkt vrij snel uit en dan voel je natuurlijk dat je een flinke wond hebt in je buik. De wond is aan de buitenkant een lijntje van zo’n 10 centimeter breed, maar van binnen is er een stuk meer kapot. Bij een keizersnede gaat de arts door heel veel lagen heen en je kunt je misschien wel voorstellen dat je daarna wel pijn voelt.

Zolang je stil ligt, valt het allemaal wel mee. Maar de volgende ochtend moest ik uit bed en dat was misschien wel het pijnlijkste moment. Vooral het gaan zitten en vervolgens het opstaan. Toen ik eenmaal stond, ging het wel weer. Wat ook niet fijn was, was lachen, hoesten en niezen. Nu ik dit typ, voel ik bijna weer hoe het voelde.

De pijn van de weeën

Toen ik 41 weken zwanger was van Lenn, werd ik ingeleid door middel van een ballonnetje. ‘Het inbrengen doet geen pijn hoor, maar het voelt misschien een beetje gek.’ Nou, echt niet! Het deed een stuk meer pijn dan ik had verwacht! Ik vraag me nog steeds af of dat allemaal wel goed is gegaan, ik heb daarna namelijk behoorlijk gebloed.

Ik herinner me de eerste weeën ook nog precies. Het begon als harde buiken, en iedere harde buik werd ietsje pijnlijker. Het voelde een beetje als menstruatiepijn en het was goed te doen. Totdat ze veranderden in rugweeën!

Rugweeën

Ik wil jullie absoluut niet bang maken, maar rugweeën zijn echt veruit het pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Het voelde alsof ik iedere twee minuten met een paar messen in mijn rug werd gestoken terwijl ik werd overreden door een auto. Oké, dat heb ik beide nooit meegemaakt, maar zo’n idee heb ik erbij. Ik was duizelig en misselijk van de pijn, terwijl ik normaal bijna nooit misselijk ben. Ik voelde de weeën helemaal niet meer in mijn buik, alleen nog in mijn rug. Wat een hel was dat. Ik zei nog tegen mezelf, ‘dit ben je straks allemaal weer vergeten’.

Even terug naar dat ballonnetje dat naar mijn mening niet helemaal goed geplaatst werd. Na een paar uur weeën gehad te hebben, werd er gekeken hoe het ging met de ontsluiting. En raad eens? DAT BALLONNETJE HAD HELEMAAL NÍKS GEDAAN! Echt helemaal niks! Ja, het zorgde voor weeën. Maar hij zat muurvast en hij is er toen weer uitgehaald. En het gekke was, dat de ontsluiting toen pas een klein beetje meer werd.

Een paar uur later kreeg ik een ruggenprik, want ik kon de rugweeën slecht handelen. Die ruggenprik heb ik niet gevoeld, waarschijnlijk door de weeën. Toen de ontsluiting niet vorderde en de artsen twijfelden of Lenn het nog wel fijn vond in mijn buik, kreeg ik een keizersnede.

Spoedkeizersnede

Het was officieel een spoedkeizersnede, maar er was niet heel veel spoed bij. Een niet-geplande keizersnede beschrijft het beter. Ook deze keizersnede was niet pijnlijk, en daarna was het eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Nomi. Het enige verschil was, dat ik nu van tevoren wist hoe de pijn zou zijn. Voordat ik mijn bed uitging, wist ik hoe mijn buik zou gaan voelen.

Keizersnede nummer drie

En toen Elena werd geboren, wist ik precies hoe alles zou gaan en zou voelen. De keizersnede zelf verliep wat moeizamer door verklevingen en Elena’s start was niet zo super, maar verder ging het allemaal prima. Maar ook nu was er weer een verschil: ik mocht na 24 uur al naar huis.

Ik kan je vertellen dat je thuis wat meer pijn ervaart dan in een ziekenhuis. Je gaat meer doen en ik moest de trap op om naar mijn bed te gaan. Dat laatste viel me trouwens mee. Wat niet meeviel, was opstaan uit een bed zonder elektrische bodem. Ik moest deze keer opstaan uit een bed dat helemaal plat lag en dat is een hele opgave, zo snel na een keizersnede. Als ik eraan denk, krijg ik spontaan weer buikpijn!

Nou, het is een heel verhaal geworden, maar ik ben de pijn dus totaal niet vergeten. En ik ben heel benieuwd hoe dat bij jullie is!