Dinsdag mochten we weer langskomen op het consultatiebureau. Jullie weten misschien wel dat mijn ervaringen met het consultatiebureau niet altijd goed zijn. Toen ik vermoedde dat Lenn koemelkallergie had, kreeg ik bijvoorbeeld heel weinig hulp van ze. Een doorverwijzing naar de kinderarts was volgens hen niet mogelijk en ik moest het zelf allemaal maar uitzoeken. Verder vonden ze Nomi te klein en vooral te licht en ik kreeg de meest vreemde adviezen wat ik haar te eten en te drinken moest geven.

Toch ook wel positieve ervaringen

Voor Nomi’s zes maanden controle was ik eigenlijk best positief over het consultatiebureau. Oké, ik vond het overdreven dat ze zo gefocused waren op Nomi’s gewicht, maar ach. Ik wist namelijk zelf wel dat het wel goed zat en ik bleek gelijk te hebben. Op dit moment heb ik een meisje in huis van 3,5 jaar die zowel qua lengte als gewicht precíes gemiddeld is.

Meestal vond ik het helemaal niet erg om naar het consultatiebureau te gaan. Deze keer zag ik er ook niet tegenop. Ik was  wel benieuwd of Lenn veel gegroeid was en ik vond het wel fijn dat de arts weer even naar Lenns hartruisje zou luisteren. En ik wilde het even hebben over het feit dat Lenn nog bijna niet praat.

Naar het consultatiebureau

Toen we het consultatiebureau binnen liepen, wilden Nomi en Lenn meteen spelen. Lenn moest toch echt eerst even uitgekleed worden, waar hij het natuurlijk niet mee eens was. Daarna begon hij druk te spelen, al dat speelgoed was natuurlijk wel heel erg interessant. Daardoor had hij niet zoveel zin om gemeten en gewogen te worden. De assistente vroeg of hij bij haar kwam en hij zei doodleuk ‘nee’.

Meten en wegen

Dat moest natuurlijk toch. Nomi deed het wel even voor en toen wilde Lenn ook op de weegschaal. 11,8 kilo. Toch wel aangekomen, ondanks dat hij nauwelijks eet. Ook in de lengte was hij iets gegroeid en hij is nu 86 centimeter lang. Nog steeds wat onder gemiddeld, maar hij volgt zijn eigen lijntje prima en de verhouding tussen zijn lengte en gewicht is ook goed.

Naar de arts

Toen mochten we bij de arts komen. Ook daar rende Lenn naar het speelgoed, waardoor de arts meteen zag dat het motorisch prima gaat. Ze vroeg hoe het ging, en ik vertelde dat het heel goed gaat met hem. ‘En met praten?’ ‘Nou, dat doet hij nog niet echt. Wel wat losse woordjes en soms zinnetjes met twee woordjes, maar Nomi was een stuk verder op deze leeftijd’. Lenn kreeg een boekje voor zich en mocht vertellen wat hij zag. ‘Beer! Huis! Auto! Water (het was een gieter, maar dat woord kent hij niet). Hij deed flink zijn best en toen ze arts ‘Goed zo!’ zei, ging hij nog even enthousiast verder.

De arts pakte een beer en vroeg aan Lenn waar de ogen zijn. ‘Da toet!’, en Lenn wees zijn neus aan. ‘En waar zijn de ogen?’ ‘Da oog!’ ‘En de oren?’ ‘Da!’ ‘Beer kukke?’ En hij gaf de beer een knuffel. ‘Ik vind hem verbaal juist heel sterk, daar hoef je je echt geen zorgen over te maken. Hij loopt absoluut niet achter.’ Hm, grappig.

Lichamelijke check

De arts voelde aan zijn buik, checkte of alles in zijn luier klopt en luisterde naar zijn hartje. ‘Ik hoor geen hartruisje meer’. Yes, fijn! Nou heb ik me daar nooit echt zorgen over gemaakt, maar het is wel heel fijn dat het ruisje verdwenen is.

Toen mochten we weer gaan, en ik ging met een goed gevoel naar huis!