Maandag mochten we weer naar het consultatiebureau. Lenn is 4 maanden, dus het was weer tijd voor een controle en prikjes. Nomi ging mee, want bij de vorige controles ging dat prima. Nomi ging lekker zitten spelen en ik had toen geen kind aan haar. Deze keer ging dat toch een beetje anders.

We kwamen binnen en net zoals de vorige keren vertelde Nomi aan iedereen die in de wachtkamer zat dat haar broertje Lenn heet en dat hij een baby is. Ik moet er telkens weer om lachen. Ik kleedde Lenn uit, ondertussen deed Nomi een beetje krengerig tegen een jongetje die met de puzzel speelde waar zij mee wilde spelen, maar toen ik Lenn ging wegen liep ze meteen mee. ‘Kijken kijken kijken mamaaaa’. Ik tilde Nomi op en ze wilde alles zien. ‘Lenn slapen?’ ‘Nee Lenn wordt even gemeten.’ ‘Oké.’

Vervolgens zaten we te wachten, en te wachten, en te wachten.. Het liep 40 minuten uit en gelukkig vermaakte Nomi zich prima, maar het duurde mij toch een beetje te lang. Uiteindelijk waren we toch aan de beurt en Nomi wilde perse eerste de puzzel opruimen voordat we naar binnen gingen (heeft ze niet van mij) en toen liep ze mee.

‘Lenn slapen?’ ‘Nee Lenn gaat hier even liggen zodat die mevrouw naar hem kan kijken.’ ‘Oké. Nomi zag een speelgoedgarage met allemaal autootjes en ze ging spelen. De verpleegkundige liet me de groeicurve zien en de curve buigt een beetje af. Dat wist ik al, maar de verpleegkundige vond het niet zorgelijk. ‘Hoeveel flessen krijgt hij?’ Die vraag krijg ik iedere controle, en iedere keer vertel ik weer dat hij (en Nomi eerst ook) borstvoeding krijgt. ‘Helemaal geen flesvoeding?’. ‘Nee.’ Ik heb niks tegen flesvoeding, maar ik vind het vrij irritant dat er volledig vanuit wordt gegaan dat Lenn flesvoeding krijgt en dat ik verbaasd aangekeken wordt als ik zeg dat hij borstvoeding krijgt.

‘Ja dat zie je vaker bij borstvoeding, dat de curve afbuigt. Is niet erg, en je kunt er weinig aan doen. En hij kan het wel hebben’. Ik vertelde dat Lenn vrij veel spuugt en toen kreeg ik het advies om hem nutriton te geven. Daar had ik al informatie over opgezocht en uit onderzoeken blijkt dat dat totaal geen zin heeft als je borstvoeding geeft. Waarschijnlijk zag ze aan mij dat ik dat niet zo’n goed plan vind, want ze zei meteen ‘Maar je moet zelf maar kijken of je dat wilt’.

Toen was het tijd voor de prikjes. Bij het eerste prikje begon Lenn te huilen en Nomi keek meteen op. ‘Stil ma Lenn.’ Lenn was al snel weer stil, maar toen kwam de volgende prik. Hij begon natuurlijk weer te huilen en toen kwam Nomi even kijken wat er gebeurde. Ik had haar wel verteld dat Lenn prikjes zou krijgen, maar ze is natuurlijk nog iets te jong om dat echt goed te snappen. We liepen terug naar de wachtkamer en ik kleedde Lenn aan. ‘Lenn prikjes. Lenn huilen’, zei Nomi. Nomi pakte de puzzel weer en toen ik Lenn had aangekleed wilde ze niet mee. Toen ik haar beloofde dat ze thuis mocht puzzelen kwam ze toch.

In de auto zei ze de hele tijd ‘Lenn prikjes. Lenn huilen.’ Thuis begon Lenn weer te huilen, waarschijnlijk omdat hij moe was. ‘Oh nee, Lenn pijn!’ Ze snapte dus vrij goed wat er was gebeurd. Ik voedde Lenn en ik bracht hem naar bed. Daar jengelde hij nog eventjes en vervolgens was Nomi helemaal overstuur. Tussen het gillen en huilen door zei ze nog een keer ‘Lenn prikjes’ en ze was heel boos. Ze wilde niet bij me zitten, ze wilde niet drinken, zelfs haar pop gooide ze door de kamer.. Uiteindelijk werd ze wat rustiger en heb ik haar uitgelegd dat de prikjes even pijn deden, maar dat dat inmiddels over was. ‘Oké.’

Ik bracht Nomi naar bed en daar heeft ze nog een hele tijd gekletst. Ik heb niks gehoord over Lenn en prikjes, maar ik denk dat ze het wel aan het verwerken was. Waar het precies door kwam weet ik niet, maar de prikjes maakten behoorlijk veel indruk op haar deze keer. Misschien dat ze het nu wat beter snapt dan de vorige keren.

’s Middags hebben Nomi en ik heel veel met Lenn geknuffeld en na een tijdje zei Nomi dat het over was. Lenn heeft totaal geen last gehad van de prikjes, ik denk dat Nomi er meer last van had dan hij.