Nomi is vast niet de enige peuter die het niet leuk vindt om naar bed te gaan. Een tijdje geleden was het hier iedere keer drama, zowel voor het middagslaapje als voordat ze ’s avonds naar bed moest. Telkens begon het met tijdrekken (de pop moest nog een schone luier, ze moest haar knuffel naar bed brengen, ze wilde haar puzzel opruimen, et cetera). Als ze doorhad dat ze echt naar bed moest werd ze boos en vaak was ze aan het gillen en krijsen als ik haar de trap op tilde.

Ik werd er een beetje moe van en ik probeerde van alles, maar niks werkte. Eerder naar bed, later naar bed, van te voren vertellen wanneer ze naar bed gaat, enzovoort. Ook als Bart haar naar bed bracht gilde ze de hele buurt bij elkaar en we snapten allebei niet waar het aan lag.

Je snapt vast wel dat ik het een beetje zat was. Op een gegeven moment had ik geen zin meer om een krijsende peuter de trap op te tillen en ik probeerde haar zelf de trap op te laten gaan. Dat deed ze in eerste instantie natuurlijk niet, maar ik bleef bij de trap staan totdat ze kwam. Het heeft een tijdje geduurd, maar uiteindelijk ging ze zelf naar boven. Ik was natuurlijk stomverbaasd.

Toen we boven waren liep ze meteen naar haar slaapkamer. Ze vond het niet erg dat ik haar op de commode zette en ze vond het ook prima om in bed gelegd te worden. Op dat moment ging ik er nog vanuit dat het toeval was, maar ’s avonds probeerde ik het weer. Nomi ging wat sneller naar boven en weer ging het goed.

Ook de dagen erna bleef het goed gaan en ik begon voorzichtig te geloven dat we de oplossing hadden gevonden. Sindsdien gaat ze voor ieder slaapje zelf de trap op, ze wil zelf de lampen aandoen, het liefst poetst ze zelf haar tanden en ook haar was gooit ze netjes zelf in de wasmand.

Ik denk dat dat de belangrijkste reden is waarom het nu goed gaat; het zelf willen doen. Het hoort natuurlijk ook bij de leeftijd. Nou is het (helaas) niet zo dat het altijd helemaal goed gaat, maar ze blijft natuurlijk ook een peuterpuber.