Onze vakantie eindigde nogal anders dan gepland. Op dag 11 van de vakantie werd Elena ’s ochtends een beetje benauwd. Eerst leken pufjes nog goed te helpen, maar ’s avonds laat was ze zo benauwd dat we de huisartsenpost besloten te bellen.

Met de ambulance naar het ziekenhuis

We legden uit wat er aan de hand was en de telefoniste wilde het even overleggen met de kinderarts. De kinderarts vroeg vervolgens aan ons of we met zijn tweeën konden komen, want ze wilde graag dat iemand op Elena kon blijven letten. Dat was geen optie, want we konden Nomi en Lenn natuurlijk niet alleen laten in de caravan. Daarom vond ze het verstandiger om een ambulance te sturen. Dus rond middernacht stonden we op de parkeerplaats van de camping te wachten op een ambulance.

Toen we in het ziekenhuis in Leeuwarden aankwamen, stond er al een team klaar voor Elena. Haar saturatie (de hoeveelheid  zuurstof in haar bloed) bleek veel te laag te zijn en ze kreeg meteen een verneveling. Vervolgens kreeg ze verdovingspleisters op haar handen voor het geval er een infuus geprikt moest worden. Dat bleek al snel nodig te zijn, want de medicatie bleek niet voldoende te helpen.

De kinderarts vertelde dat het misschien nodig was om Elena op te laten nemen op de intensive care in Groningen, want het was wel een hele erge astma-aanval. Daar schrok ik wel een beetje van, want intensive care klinkt wel heel heftig. Maar op dat moment dacht ik nog dat dat vast niet nodig zou zijn. Elena oogde ook niet heel ziek, ze was nog gezellig aan het kletsen. Ze vertelde over de camping, over haar knuffels en over hoe mooi ze de krullen van de verpleegkundige vond. Niet wat je verwacht van een kind dat zo ziek is dat ze eventueel opgenomen zou moeten worden op de intensive care…

Naar de intensive care in Groningen

Maar dat had ik mis, want even later zaten we in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis in Groningen. Ik moest voorin zitten, zodat de kinderarts en ambulanceverpleegkundige bij Elena konden zitten. Twee keer in één nacht met de ambulance naar het ziekenhuis stond niet bepaald op mijn bingokaart voor deze zomer.

Op de intensive care

Rond 6 uur ’s ochtends waren we in Groningen. Gelukkig was er een kamer vrij waar ik ook kon blijven slapen. Ik werd om half 9 alweer wakker, en Elena bleef nog lekker een uurtje slapen. Toen ze wakker werd leek het alsof er niks aan het hand was, ze voelde zich prima! Ook tegen de verpleegkundigen en de kinderarts zei ze dat het goed met haar ging, maar dat kwam natuurlijk door alle medicatie. Maar doordat het een stuk beter ging, mochten we wel beginnen met het afbouwen van de medicatie.

Vrijdag kwam Bart met Nomi en Lenn langs, en ze waren natuurlijk heel blij om Elena te zien. Nomi en en Lenn hadden een paar uur daarvoor pas gehoord dat Elena in het ziekenhuis lag, want ze hadden er ’s nachts niks van meegekregen.

Zaterdag ging het nog veel beter met Elena en het afbouwen van de medicatie ging toen behoorlijk snel. Elena vermaakte zich prima, ze mocht op de tablet wanneer ze maar wilde en ze genoot van de aandacht van de verpleegkundigen. Het was rustig op de intensive care en de verpleegkundigen vonden het heel gezellig dat ze voor zo’n kletskous mochten zorgen, want dat maken ze niet zo vaak mee op de intensive care.

Even toeristje spelen in Groningen

Toen Bart, Nomi en Lenn ’s middags bij ons waren, vroeg ik Nomi of ze zin had om even de stad in te lopen. En dat wilde ze wel! We liepen naar de stad en daar gingen we een paar winkels in. Nomi kocht een shirtje bij Stradivarius en ik kocht een pyjama bij Hema (want niemand kon mijn pyjama’s die in de caravan lagen vinden). En even later liepen we weer richting het ziekenhuis.

Elena had een kleiner neusbrilletje gekregen, maar die vond ze niet fijn en ze trok hem telkens uit haar neus. ‘Die hoef ik niet meer, ik kan nu wel weer goed ademen’, zei ze tegen iedereen. Ze mocht het even proberen en haar saturatie bleef hartstikke goed, dus ze had gelijk en ze hoefde hem niet meer in te doen. We kregen te horen dat Elena hoogstwaarschijnlijk de volgende dag naar het ziekenhuis in Almelo zou mogen, want het herstel ging ontzettend goed.

Naar het ziekenhuis in Almelo

Zondagochtend mochten we (weer per ambulance) naar de kinderafdeling in Almelo. Elena vond dat heel leuk, want ze wist nog dat daar een speelkamer was. We waren nog maar net in onze kamer en Elena vroeg ze verpleegkundige al of ze mocht gaan spelen in de speelkamer. Dat mocht nog niet meteen, want we moesten eerst even wachten op de kinderarts. Gelukkig zei zij dat dat mocht (anders had ik waarschijnlijk een heel chagrijnig kind bij me gehad).

We moesten zondag nog blijven slapen in Almelo om te kijken of het ’s nachts ook zo goed bleef gaan, maar de kinderarts had er zoveel vertrouwen in dat we zondagavond de ontslagmedicatie al op mochten halen. De nacht ging heel goed, en maandagochtend mochten we weer lekker naar huis! Thuis bouwden we de medicatie verder af en dat ging prima, Elena is gelukkig niet meer benauwd geweest!

Het was een bijzonder einde van de vakantie en Elena heeft het er nog regelmatig over. Ze heeft op school uitgebreid verteld over haar opname en ze heeft allemaal dingen laten zien die ze uit het ziekenhuis mee mocht nemen. En hoewel het allemaal best heftig was, kijkt ze er vrij positief op terug. Ze vond het vooral heel leuk dat ze telkens filmpjes mocht kijken op de tablet en dat ze twee toetjes mocht eten!