Laatst gingen we even de stad in om boodschappen te doen en ik wilde even in een paar winkels kijken. Bij één van de winkels vroeg de caissière of Nomi een ballon mocht. Ja hoor, ze vindt dat hartstikke leuk, dus dat mag ze wel. Vol trots liep ze met haar ballon over straat, richting de auto. Toen we bij de auto waren vloog opeens de ballon van het stokje af, de straat op. Zonder na te denken rende Nomi er achteraan, wat voor een peuter natuurlijk helemaal niet zo gek is.
Ik schrok me dood. Lenn zat in de buggy die naast de auto stond. Ik heb de buggy laten staan en ik ging achter Nomi aan. Op dat moment kwam er een een auto aan en ik heb geen idee of degene in de auto Nomi zag. Maar thank god, Nomi zag de auto en rende terug naar de stoep. Ik pakte haar vast, Nomi gilde nog steeds dat ze haar ballon wilde, en toen de auto voorbij was zijn we die gaan halen. Die lag aan de overkant van de straat in de bosjes.
Lenn zat het hele gebeuren met grote ogen te bekijken, en we gingen snel weer terug naar hem (dit gebeurde trouwens allemaal binnen 5 meter bij hem vandaan). Nomi was heel blij dat ze haar ballon weer terug had, maar ze was er flink van geschrokken. ‘Komme auto aan mama. Ballon weg. Ballon pakken’, (of iets in die trant) zei ze in de auto.
Achteraf ben ik best trots op Nomi, omdat ze blijkbaar wel oplette of er een auto aankwam. Wel pas toen ze al op de straat stond, maar ik vind het toch knap voor een meisje van nog geen 2,5. Als we ergens oversteken kijken we altijd samen of er een auto aankomt, en ik denk dat dat toch wel heeft geholpen.
En die ballonnen? Ik zal niet zeggen dat ze er geen meer mag. Maar voortaan houdt ze mijn hand maar vast als ze een ballon vast op een plek waar auto’s rijden. En anders hou ik de ballon wel vast, op een manier dat hij niet van het stokje kan waaien. Want dit was op zijn zachtst gezegd niet zo grappig..
Misschien had ik beter op moeten letten, of misschien was het sowieso niet verstandig om mijn peuter een ballon te geven. Maar ik zag het gevaar totaal niet, en ik ben vast niet de enige. En misschien heeft iemand iets aan dit blogje, want ik hoop dat het bij jullie niet gebeurt! Het kan namelijk heel anders aflopen.
Een ongeluk zit in een klein hoekje, je hoeft maar 1 seconde de andere kant op te kijken en kinderen zijn al weg. Gelukkig is het goed afgelopen, maar ik denk dat zoiets iedere moeder wel een paar keer kan overkomen.
Liefs
Hier had je niks aan kunnen doen. Alleen maar blij zijn dat er niks gebeurd is ?
Wat schrikken zeg. Kinderen zijn ook zo snel, gelukkig dat ze zelf weer terug rende naar de stoep toen ze de auto zag en dat het goed afgelopen was.
Oeh wat schrikken. Ja je staat er niet bij stil maar die dingen waaien nogal makkelijk een eind weg ja. Gelukkig goed afgelopen.
Ooh wat vreselijk lijkt dat. Mijn jongen die rent ook te pas en te onpas alle kanten op en ik zie dit mij ook nog een keer overkomen. Hoop dat je onderhand een beetje bekomen bent van de schrik.
Aargh, wat een schrik zeg! Dat kan zo snel gaan met kinderen…
Oh wat schrikken. Gelukkig zag ze de auto zelf al. Het is echt mijn grootste nachtmerrie.