Het begon met een verkoudheid. Lenn was niet zo vrolijk als anders, maar dat is dan natuurlijk niet gek. De volgende dag kreeg hij koorts, en ik besloot eens te kijken hoe het ervoor stond met zijn doorkomende kies. Ik wist namelijk dat er eentje doorkwam. Die was er bijna voor de helft door, en toen hij zijn kaken op elkaar klemde (auw!) voelde ik aan de onderkant ook scherpe puntjes (dubbel auw, dus). Toen ik mijn vinger terug had gekregen checkte ik de andere kant van zijn mond ook even, en ja hoor, alle vier zijn kiezen komen er op hetzelfde moment door. Dat verklaarde de koorts, dacht ik.

Totdat Lenn wel heel veel ging huilen. Nomi heeft ook flink veel last gehad van haar eerste vier kiezen, maar Lenn bleef zelfs op schoot huilen. Ook leek hij hartstikke moe, dus ik vermoedde dat hij toch ziek was.

Ziek

De volgende dag was het 10 keer zo erg. Lenn huilde alleen maar, en het leek wel alsof we een jaar terug in de tijd waren gegaan. Door Lenns eerste jaar kan ik er vrij slecht tegen als hij huilt, en zeker als hij niet te troosten is. Daar kwam nog bij dat ik zelf ook ziek was, en alles bij elkaar maakte het niet bepaald leuk.

Drie dagen lang heeft Lenn echt bijna de hele dag gehuild. Natuurlijk vond ik het heel zielig voor Lenn en wist ik dat hij er niks aan kon doen, maar ik dacht dat ik knettergek werd. Niks hielp. Een extra dutje vond hij geen goed plan, een zetpil hielp niet, en ook knuffelen gaf geen troost.

Waterpokken?

’s Avonds zag ik opeens bultjes op Lenns buik en rug. Ik vond ze een beetje lijken op waterpokken, en Bart dacht daar ook meteen aan. De volgende ochtend zat Lenn van top tot teen onder de kleine bultjes, en het waren duidelijk geen waterpokken. Ik googelde het (want ja, ik ben zo’n moeder die altijd alles googelt) en het leek wel heel veel op de zesde ziekte. Ik dacht, dan zijn we vast nog niet van het gehuil af…

De zesde ziekte

Maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn! Lenn was 100 keer vrolijker, en hij was eindelijk weer een beetje zichzelf. Hij leek helemaal geen last te hebben van de bultjes en het ging steeds steeds beter. Thank god! Volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest met een vrolijke baby dreumes.

Er kwamen nog wat bultjes bij en het zag er heel zielig uit, maar Lenn leek helemaal niet ziek. Volgens dokter Google klopte dat ook wel, want als de eerste bultjes verschijnen is het ergste meestal al voorbij. Op dit moment heeft hij nog wel wat bultjes, maar de meeste zijn alweer weg.

En hier in huis is het dus weer een stuk gezellig, zonder al dat gehuil!