‘Als ze straks een peuter is, wordt het alleen maar moeilijker’, of ‘als ze twee zijn, zijn ze nog makkelijk. Wacht maar totdat ze drie is, dan komt ze pas echt in de puberteit!’. Dat waren dingen die ik regelmatig hoorde toen Nomi kleiner was. Ik zat te wachten op het moment dat het moeilijker zou worden, maar dat kwam maar niet. Toch gaven mensen niet op. ‘In de kleuterklas zijn ze nog zo lief, maar daarna luisteren ze nergens meer naar.’ Nomi zit inmiddels in groep 4 en ik wacht nog steeds op het moment dat het moeilijker wordt. Want persoonlijk vind ik de babyfase het lastigst, en daarna vond ik het bij alle drie de kinderen juist alleen maar makkelijker worden.

De babyfase

Ik heb al eens verteld dat ik niet echt een babymoeder ben. Ik vond het heerlijk om met een klein baby’tje te knuffelen, maar ik vond het nog veel leuker toen Nomi, Lenn en Elena echt een eigen persoonlijkheidje begonnen te krijgen. Nomi was een makkelijke baby en haar babyfase vond ik best leuk, maar toen Lenns babyfase vooral bestond uit urenlang huilen, was ik er zo klaar mee dat ik besloot dat ik geen derde kindje wilde. Zoals jullie wel weten ben ik daar toch op teruggekomen, omdat ik realiseerde dat ik me vooral liet leiden door angst. Elena was best een makkelijke baby, maar ook bij haar vond ik alles een stuk makkelijker worden toen ze wat groter werd.

Peuterpuberteit

Oké, als je dreumes opeens verandert in een peuterpuber, wordt het wel eventjes wat lastiger. Maar aan de andere kant; op die leeftijd leren ze ook beter praten en kunnen ze beter duidelijk maken wat ze willen, waardoor het juist weer makkelijker wordt. En ik moet toegeven dat ik de peuterpuberteit vaak heel grappig vind.

Toen Nomi een peuter was en Lenn een baby, merkte ik ook heel goed dat ik een peuter veel makkelijker vind dan een baby. Een peuter kun je dingen uitleggen, peuters kunnen duidelijk maken wat ze (niet) willen, je kunt ze makkelijker ergens mee naartoe nemen, ze beginnen (meestal) niet opeens te krijsen omdat ze honger hebben…

Hoe groter, hoe makkelijker

Eén van de redenen waarom ik geen vierde kindje wil, is omdat het nu net allemaal wat makkelijker wordt. Elena is nog behoorlijk aan het peuterpuberen en simpele dingen als boodschappen doen kunnen best een uitdaging zijn, maar ik merk wel dat het steeds makkelijker wordt om dingen te doen met haar. Helemaal nu ze geen middagslaapje meer nodig heeft. Terwijl ik een paar maanden geleden nog vaak ’s avonds boodschappen ging doen zodat ik Elena niet mee hoefde te nemen (want als ze toen haar zin niet kreeg, schreeuwde ze de hele winkel bij elkaar), doen we nu regelmatig ’s ochtends boodschappen en vaak is dat hartstikke gezellig.

Nomi en Lenn hebben nu allebei echt een makkelijke leeftijd. Niet dat het perfecte kinderen zijn hoor. Ze hebben regelmatig een grote mond, ze worden steeds bijdehanter en ze grijpen iedere kans aan om een discussie te starten. Maar dat hoort er allemaal bij.

Op deze leeftijd kun je goede afspraken met ze maken, waar ze zich dan meestal ook aan houden. Nomi en Lenn willen ’s avonds graag bij elkaar slapen, maar het liefst kletsen ze dan nog een hele tijd. We hebben afgesproken dat ze eventjes mogen kletsen, en dat ze dan gaan slapen. Ze weten dat ze in hun eigen bed moeten gaan slapen als ze toch nog blijven kletsen, en daarom slapen ze meestal best snel.

Verder vind ik dit ook gewoon een hele leuke leeftijd. Als Nomi op mag blijven wil ze vaak even samen met mij Chateau Meiland kijken en dat is hartstikke gezellig. Of ik doe een spelletje met Nomi en Lenn. Elena is daar nog te klein voor, dus dat doen we vaak ’s avonds in het weekend of in de vakanties. Zelf vind ik het ook erg leuk om spelletjes te spelen, dus ik vind het heel leuk dat ze daar nu groot genoeg voor zijn. Eerst waren ze gek op het spel Bunny Hop, maar nu spelen ze liever Monopoly Junior of Ticket to Ride: mijn eerste reis.

Wat vinden jullie, wordt het wel of niet makkelijker wanneer je kinderen groter worden?