Ik had nooit verwacht dat ik zo vaak zou bloggen over zwemles. Over het plagen, over hoe lang het duurde, over dat het alleen maar slechter ging in plaats van beter en over het overstappen naar een ander zwembad. Half januari begon Nomi met zwemmen bij het andere zwembad. Ik vond het best spannend, want wat het weer niet goed zou gaan? Vandaag klets ik jullie even bij.

Zwemles op een andere manier

Waar social media al niet goed voor is: nadat ik op mijn blog had verteld dat het niet goed ging op zwemles, kreeg ik van meerdere mensen de tip om eens te gaan kijken bij een bepaalde andere zwemschool. Eentje waar ze net een beetje anders met de kinderen omgaan. Ik besloot de zwemschool te mailen, vervolgens kreeg ik een mailtje terug waarin ze vroeg ik haar even wilde bellen en ik legde het hele verhaal uit. Over de dramatische ochtenden voor zwemles, over de ‘strenge juf die telkens schreeuwt’ (zoals Nomi haar omschrijft), over Nomi’s hoogsensitiviteit en ik vertelde haar dat het juist alleen maar slechter ging, in plaats van beter. Uiteindelijk hing ik ruim een kwartier met haar aan de telefoon en spraken we af dat we dezelfde week nog langs zouden komen voor een proefles.

Nomi vond het hartstikke spannend, maar ze wilde wel graag gaan. Toen de zwemles begon was de spanning bijna meteen weg. Omdat Nomi nieuw was, mocht ze in het water bij de zwemjuf op schoot zitten en dat vond ze meteen heel erg leuk. Ze deed goed mee, ze zwom hartstikke goed en na de proefles wist ze meteen zeker dat ze daar wilde blijven zwemmen, en niet meer naar het andere zwembad wilde.

Anderhalve maand verder

Nomi gaat nu twee keer per week naar zwemles, terwijl ze eerst een keer per week ging. En ze gaat nu opeens zo snel! Twee maanden geleden kreeg ze de schoolslag maar niet onder de knie, en nu begint ze al zonder bandjes te zwemmen. De kans is groot dat ze toch voor de zomer haar zwemdiploma haalt en dat zou natuurlijk super zijn.

Met plezier naar zwemles

En het allerfijnste is, dat ze nu met plezier naar zwemles gaat. Ondanks dat ze aan het einde van de middag zwemles heeft en ze dan soms wel een beetje moe is, heeft ze er altijd wel zin in. Als ik haar vraag of ze het leuk heeft gehad, zegt ze eigenlijk altijd ‘ja’. Ze is ontzettend trots op zichzelf en ze heeft er weer vertrouwen in dat ze haar diploma gaat halen. Dat was bij het andere zwembad heel anders. Daar dacht ze dat ze nooit zou leren zwemmen, want volgens haarzelf kon ze het gewoon niet. Dat was zo sneu om te zien, en ik ben ontzettend blij dat ze nu weer vertrouwen heeft in zichzelf.

Blij dat we overgestapt zijn

Je snapt inmiddels vast wel dat ik erg blij dat we overgestapt zijn. De zwemles in het andere zwembad paste gewoon niet bij Nomi. Waar ze nu zwemles heeft is het veel rustiger, er wordt niet geschreeuwd, kinderen worden lekker aangemoedigd en er wordt vooral gelet op wat ze goed doen, in plaats van wat ze fout doen. Natuurlijk worden ze wel gecorrigeerd, want anders leer je niet om goed te zwemmen. Maar de manier waarop is net even anders. En ik merk dat Nomi dat heel erg fijn vindt.