Een paar minuten nadat ik deze foto maakte viel Lenn. Dat gebeurt wel vaker, vaak meerdere keren per dag. Lenn is namelijk nogal lomp en nergens bang voor. Soms staat hij gewoon weer op, soms zie ik een paar traantjes, maar bijna nooit meer dan dat. Deze keer was het anders. Hij begon te huilen, nee, te krijsen. En hij stopte maar niet.
Wat is er aan de hand?
We gingen naar binnen, ik liep met hem rond, ik probeerde hem te troosten, maar niks hielp. Zelfs de Teletubbies konden hem niet opvrolijken. Hij bleef maar huilen en hij wist niet wat hij met zichzelf aanmoest. Hij hield zijn handje de hele tijd gebogen en als ik eraan zat begon hij nog harder te huilen.
Na een kwartier deed hij zijn duim in zijn mond, maar zijn handje bleef raar gebogen staan. Hij was rood, blauw en dik. Ook zijn andere hand was vrij rood, dus ik dacht dat dat door de kou zo komen. Als snel deed hij zijn duim weer uit zijn mond en huilde weer verder.
Toch de huisarts maar even bellen
Het stond me niet aan dat hij zoveel pijn had en ik belde de huisarts. De assistente zei dat we meteen even langs mochten komen, dan zou de dokter ernaar kijken. We stapten in de auto en Lenn bleef erg verdrietig.
Toen we de auto uitstapten ging het opeens wat beter. Lenn bewoog zijn hand weer en zijn hand zag er weer wat normaler uit. We gingen naar binnen, ik meldde ons en we mochten naar de wachtkamer. Daar zag Lenn speelgoed en hij begon ermee te spelen. Eerst alleen met zijn hand waar hij geen pijn aan had, maar later gewoon met twee handen. Of nou ja, niet gewoon. Iedere keer als hij iets aanpakte met zijn handje waar hij op gevallen was, zei hij ‘auw!’. Maar hij speelde gewoon verder. Ik dacht, ‘ja hoor, zul je zien dat er nu niks meer aan de hand is’.
Bij de huisarts
Na een paar minuten mochten we meegaan met de huisarts. ‘Hiyaaa’, zei Lenn toen hij de huisarts zag, en hij begon te lachen. Tuurlijk Lenn, nu ben je weer vrolijk. Ik vertelde wat er was gebeurd en de huisarts keek naar zijn hand. Lenns hand zag er weer normaal uit. Een klein beetje blauw, maar daarvoor zou ik normaal de huisarts niet bellen.
‘Kijke! Auto!’. De huisarts gaf Lenn twee autootjes om te kijken of hij zijn handen allebei zou gebruiken. Ja hoor, dat deed hij. Geen ‘auw’ of iets anders, Lenn was gewoon weer vrolijk. Hij begon zich ontzettend uit te sloven voor de huisarts. Hij liet zich op de grond vallen, ging rondjes rennen, begon heel hard te lachen… De huisarts voelde aan zijn hand en Lenn vond alles prima. Hij begon zelfs te lachen. ‘Weet je zeker dat het deze hand was?’, vroeg de huisarts omdat Lenn duidelijk nergens last van had. Ja, dat wist ik wel zeker.
Overbezorgde moeder
‘Nou ja, hier hoef je je geen zorgen over te maken.’ Ik legde nog even uit dat Lenn regelmatig valt en nooit zo erg huilt. Dat hij zijn handje de hele tijd in een rare stand had staan. De huisarts lachte en ik zag hem denken, ‘weer zo’n overbezorgde moeder’. En Lenn… Lenn bleef maar lachen. Alsof er niks was gebeurd. De huisarts vertelde me dat ik het de volgende keer wel een half uur tot een uur aan mocht kijken voordat ik zou bellen. Hij was vast bang dat ik voor iedere blauwe plek zou bellen.
De volgende keer kijk ik het toch maar iets langer aan, want ik voelde me wel een beetje voor l*l staan met een lachende dreumes naast me…
Hebben jullie wel eens zoiets meegemaakt?
Ik denk altijd maar. Beter te vaak bij de huisarts dan te weinig. Ik vind juist dat je goed hebt gehandeld hoor. Voor de zekerheid is altijd beter. Als je goed hebt uitgelegd waarom je bent gekomen en dat het ineens beter ging, dan begrijpt hij of zij ook wel dat je niet zomaar voor ieder wissewasje komt. Ik heb altijd geleerd dat het ‘niet pluis’-gevoel van moeders leidend is hierin.
Want huisartsen hebben nog niet genoeg te doen.. Voor welke ‘zekerheid’ laat je het checken als ik vragen mag? Als je een tijdje hebt aangekeken en de klachten verminderen niet, lijkt het me zeker het nakijken waard, maar beter te vaak dan te weinig vind ik echt een uitspraak van niks.
De zekerheid dat het niet gebroken is bijvoorbeeld.
Hahahan ja hoor, voortdurend 😉 Zo zijn kinderen. Ik heb dat zelf ook een geflikt als kind blijkbaar. Midden in de nacht. Mijn moeder heeft toen onze huisarts (die je nog kon bellen (s nachts) uit zijn bed gezet want ik had pijn pijn pijn aan mijn benen. Eenmaal daar was er niets aan de hand en zei ik: “maar dokter, ik zie u zo graag, ik wou graag naar hier komen” hahahahaha
Hahaha geweldig!
Oh ja en ik was echt nog klein klein 😉
Mijn jongste dochter stootte vroeger altijd haar hoofd. Mensen keken mij dan vreemd aan als ik daar niet op reageerde. Maar zolang ze niet huilde, liet ik het maar zo. Gelukkig is ze nu 5 een gebeurt het veel minder vaak
Heb dat ook paar keer gehad maar ga idd liever een keer te vaak dan te weinig
Ik vind het heel goed dat je gewoon gebeld hebt hoor. Voor hetzelfde geld was er wel wat aan de hand (leuke woordspeling!). Beter het zekere voor het onzekere bij die kleintjes denk ik altijd maar. Laat die huisarts maar denken 🙂