Herinneren jullie je mijn geklaag over hoe zwaar het was nog? Dat is alweer bijna een jaar geleden en daarom dacht ik, het is tijd voor een nieuw artikel hierover. Inmiddels heeft mijn huilbaby plaatsgemaakt voor een peuterpuber. En Nomi? Die peuterpubert ook gewoon lekker verder. Vandaag vertel ik jullie hoe zwaar ik het op dit moment vind.

1000 keer makkelijker

Vergeleken een jaar geleden vind ik alles nu echt zoveel makkelijk! Het zwaarste vond ik namelijk het huilen van Lenn. Iedere avond weer, en overdag ook regelmatig. Achteraf gezien denk ik dat het allemaal samenhing met zijn koemelkallergie. Gelukkig zijn we daar uiteindelijk achtergekomen (ook al kon het dat niet zijn, volgens het consultatiebureau) en daarna ging het langzaam steeds beter.

Genieten

Toen begon ik ook steeds meer te genieten van het moederschap. We hebben het hier in huis vaak hartstikke gezellig, en nu Lenn een vrolijke dreumes is, vind ik het ook heel leuk om ergens met ze naartoe te gaan. Lekker naar de kinderboerderij bijvoorbeeld, dat is toch wel het favoriete uitje van Nomi en Lenn. Nomi vliegt meteen de speeltuin in en komt zo nu en dan bij me om me wat te vertellen. Soms neemt ze Lenn mee en vermaken ze zich lekker met zijn tweetjes. Soms wil Lenn graag dat ik met hem mee ga, en spelen we samen.

Druk

Zwaar kan ik het dus niet noemen, maar ik heb mijn handen wel vol aan ze. Ze zijn beide nogal ondernemend en temperamentvol. Ze weten heel goed wat ze willen en dat laten ze allebei ook merken. Maar eigenlijk vind ik dat juist wel heel leuk. Oké, niet als Lenn in de supermarkt boos op de grond ligt omdat hij perse een pot rode kool mee wil nemen (wat hij niet eens lekker vindt) of als Nomi loopt te gillen dat ik een ‘hele stomme mama’ ben. Op dat moment dan, want later kan ik er meestal wel om lachen.

Het verschil

Het is echt een gigantisch verschil met een jaar geleden. Nomi is behoorlijk zelfstandig geworden en heeft me echt niet meer overal bij nodig. Nu ik dit typ ligt Lenn in bed, en ik was met Nomi aan het kletsen. Maar na een tijdje zei ze ‘laat mij maar even, ik wil gewoon even rustig televisie kijken’. Oké, prima!

Maar bij Lenn merk ik het meeste verschil. Een jaar geleden had ik het gevoel dat ik continu op mijn tenen liep, omdat ik bang was dat hij ergens om zou huilen. Bij één kreetje schoot ik al in de stress, omdat zijn huilbuien ontzettend lang konden duren. Als hij nu huilt, is dat meestal omdat hij zijn zin niet krijgt. En dat is natuurlijk ook wel heel erg als je anderhalf bent. Hij kan het flink op een krijsen zetten, maar dat gaat altijd wel weer over. En dat wetende maakt het een stuk minder erg!