Laatst schreef ik nog dat het hartstikke goed gaat op de peuterspeelzaal, maar toen ik haar donderdag bracht ging het toch even anders.

Niet te genieten

Nomi was ’s ochtends al niet te genieten. Ik mocht haar niet aankleden, ze wilde perse haar pyjamashirtje weer aan, vervolgens wilde ze niet in de kinderstoel zitten en ze was de hele tijd aan het jengelen. Uiteindelijk zaten we net op tijd in de auto en we reden naar de peuterspeelzaal.

Toen we uit de auto stapten wilde Nomi getild worden. De keren daarvoor liep ze meteen naar de peuterspeelzaal, dus ik vond het al een beetje raar. Maar goed, Lenn zat in de buggy dus ik kon haar tillen. Toen we binnen kwamen liep ze eventjes, maar daarna wilde ze al snel weer getild worden. En toen ik haar eindelijk zo ver had dat ze zelf wilde lopen, wilde ze de hele tijd mijn hand vasthouden en samen met mij wilde ze overal kijken.

‘Nee mama!’

We liepen even door de klas en daarna zei ik tegen haar dat ik naar huis zou gaan. ‘Nee! Mama tillen!’. Huh? Ik tilde haar op en ik gaf haar een kus, maar toen ik haar weer neerzette was ze het daar niet zo mee eens. Ze greep me vast, tilde haar voeten op en ze bleef aan me hangen. Zo kende ik haar helemaal niet. Van de leidsters wilde ze opeens ook niks weten, al helemaal niet toen één van de leidsters haar van me overnam.

Huilend achterlaten

‘Mama tillen! Mama tillen!’ riep ze huilend en ik vond het natuurlijk heel zielig. Maar ik wist ook dat het voor haar alleen maar moeilijker zou zijn als ik nog langer zou blijven. Ik zei haar gedag en ik zei dat ik haar straks weer op zou halen. Toen ik op de gang stond hoorde ik haar nog even huilen, maar een halve minuut later hoorde ik haar niet meer. Dus ik ging maar gewoon naar huis.

Weer ophalen

Thuis heb ik continu mijn telefoon in de gaten gehouden, voor het geval ze me zouden bellen. Dat gebeurde niet, maar toch was ik blij toen het half 12 was en ik haar weer op kon halen. Toen ze het klasje uitliep keek ze zoekend om zich heen en toen ze me zag kwam ze naar me toe rennen. ‘Mama tillen?’ Oh ja, daar waren we gebleven. Ik tilde haar op en meteen kwam de leidster vertellen hoe het was gegaan.

Het bleek hartstikke goed te zijn gegaan en het huilen was binnen een minuut alweer over (maar dat wist ik stiekem al). Nomi had heel leuk gespeeld met de andere kindjes en de leidster vertelde me dat Nomi zelfs al grapjes begint te maken. In de kring deed ze telkens alsof ze van de stoel afviel, en ze vond het helemaal geweldig dat andere kinderen gingen lachen. Ze is op de peuterspeelzaal dus al lekker zichzelf.

Toen ik naar huis wilde gaan was ze het er niet zo mee eens, eerst wilde ze nog een keer of 1000 van de glijbaan. Ondertussen vertelde ze me dat school toch wel leuk is, dus hopelijk gaat het de volgende keer weer gewoon goed.