‘Wie kan er helpen met het maken van kerstbakjes?’, las ik in de klassenapp. Het ging om de woensdagochtend, de ochtend dat Lenn met mijn schoonmoeder gaat zwemmen. Ik dacht, ‘dat kan ik best doen’. Dus ik stuurde een berichtje terug en gisteren was het zo ver, ik mocht in Nomi’s klas helpen bij het maken van kerstbakjes.

‘Laat ik nu maar gaan helpen’

Oké, ik geef toe dat kerstbakjes maken niet bovenaan mijn bucket list stond. Maar ik had me een tijdje geleden al voorgenomen om meteen te helpen als ik die vraag zou krijgen. Want zoals jullie wel weten ben ik al een aardig eindje op weg met mijn zwangerschap. En als de baby is geboren, zal het de eerste tijd wat lastiger zijn om te helpen. Dus onder het mom van ‘dan heb ik tenminste een keer iets gedaan op school‘, besloot ik me aan te melden als hulpmoeder.

Met Nomi mee naar de basisschool

Ik had Nomi pas een paar dagen van tevoren verteld dat ik zou helpen, anders zou ik waarschijnlijk iedere dag de vraag krijgen wanneer ik nou eindelijk eens in haar klas zou blijven. Ze wist precies dat ze op de ‘roze dag’ kerstbakjes zou gaan maken en ze had op school al verteld dat ik zou helpen.

’s Ochtends gingen we naar school en Nomi was helemaal enthousiast. ‘Mama je mag jouw jas wel bij mijn jas hangen hoor!’. Ik had haar van tevoren verteld dat ze wel gewoon naar de juf moest luisteren en dat ik alleen maar kwam helpen. Dat bleek toch lastig te zijn, het liefst bleef ze de hele tijd bij mij. Toen ze in de kring zat, lette ze meer op mij dan op de rest van haar klas. Maar ach, dat is natuurlijk ook wel logisch.

‘Mama kom je bij mij zitten?’

Het was natuurlijk de bedoeling dat ik alle kinderen zou helpen. Nomi wist dat, maar ze wilde toch wel heel graag heel veel aandacht van mij. ‘Kom je bij me zitten?’ ‘Wil je me helpen?’ ‘Mama wat moet ik nu doen?’ Ik hielp haar en ik sprak met haar af dat ik weer bij haar zou komen als ik de andere kinderen ook had geholpen. Gelukkig ging dat prima.

Ik heb duidelijk geen groene vingers

Er werd me van tevoren gevraagd of ik een snoeischaar mee wilde nemen. ‘Ja hoor!’, en vervolgens besloot ik Bart maar eens te vragen of we überhaupt wel zo’n ding hebben. ‘Natuurlijk heb ik een snoeischaar’. Ik nam hem mee en kwam erachter dat ik helemaal niet weet hoe zo’n ding werkt. Lekker gênant! Gelukkig heb ik al mijn vingers nog en hetzelfde geldt voor de kinderen in de klas.

Ondertussen was ik andere kinderen aan helpen met takjes en versieringen. Vooral de takjes mocht ik doen, de kinderen wilden de versieringen er zelf wel indrukken. Alles prikte lekker in mijn handen en blijkbaar kan ik niet zo goed tegen die takjes, want mijn handen werden steeds dikker en roder. ‘Ja dat is een *naam van een boom*, daar zijn veel mensen allergisch voor’, zei mijn mede-hulpmoeder. Ah, wist ik veel.

Zien hoe Nomi in de klas is

Normaal gesproken zie je natuurlijk helemaal niet hoe je kind in de klas is. En ik was wel heel benieuwd hoe Nomi zich op school gedraagt. Waarschijnlijk wel net iets anders dan wanneer ik er niet bij ben, maar ik kreeg er nu toch wel een beter beeld bij. Nomi was vrij afwachtend en rustig, eigenlijk wel wat ik had verwacht. Maar om het zelf te zien is toch altijd anders.

En verder vond ik het ook heel leuk om Nomi’s klasgenootjes te leren kennen. Ik was vooral benieuwd naar de kinderen waar Nomi het vaak over had. Vriendjes en vriendinnetje, maar ik was ook wel nieuwsgierig naar de kinderen waar Nomi niet zo positief over is haha!

Voor herhaling vatbaar?

Uiteindelijk was het hartstikke leuk om te doen en Nomi vond het ook heel leuk dat ik bij haar in de klas was. Nadat we alles weer opgeruimd en schoongemaakt hadden (tja, dat hoorde er natuurlijk ook bij) ging ik weer naar huis. Nomi vond dat prima en thuis plofte ik lekker even op de bank. Want tja, ik kon mijn rug en bekken toen wel goed voelen. Dat krijg je, als je 33 weken zwanger bent en de hele tijd moet bukken. Maar na een half uurtje op de bank was ik weer opgeladen, en kon ik dit artikel gaan typen.

Voorlopig zal het er even niet van komen om te helpen op de basisschool. Eerst maar eens deze baby uitbroeden en als ze dan ietsje groter is, wil ik zeker nog wel een keer helpen op school. Ik vond het namelijk erg leuk om te doen!