Soms heb ik niet de meest briljante ideeën. Maandag bijvoorbeeld. De kittens hadden al een tijdje behoorlijk dunne poep, en het leek me verstandig om even met ze naar de dierenarts te gaan. Het was de bedoeling om ’s avonds te gaan, als Bart terug was van zijn werk. Maar toen ik ’s ochtends de dierenarts belde zei ze dat ze die avond al vol zaten, maar dat ze over een half uurtje wel plek hadden. Nomi was op de peuterspeelzaal en ik dacht ‘ach, dan neem ik Lenn wel even mee. Dat gaat vast wel goed’.

In het reismandje

Ik zal met het positieve beginnen. Ik zette meteen het reismandje in de kamer, zodat ze er even aan konden wennen. Ze snuffelden eraan, maar ze vonden het niet zo interessant. Ik dacht, laat ik maar op tijd proberen om ze in het reismandje te krijgen, want dat zal wel strijd worden. Maar nee hoor! Ik tikte op het reismandje en ik zei dat ze erin moesten gaan, en dat deden ze meteen. Gevolg; we waren véél te vroeg bij de dierenarts.

Bij de dierenarts

Lenn zat in de buggy, en hij wilde er natuurlijk uit. Ik haalde hem eruit en hij kroop rond. Hij ging er natuurlijk meteen vandoor. Nadat ik hem 10 keer weer opgehaald had, zette ik hem toch maar weer in de buggy. Met als gevolg dat hij alles bij elkaar krijste. Ik gaf hem een foldertje, wat hij wel leuk vond. Gelukkig waren we snel aan de beurt.

De dierenarts haalde Pablo uit het reismandje en deed de standaard checks. Alles leek goed te zijn. Pablo vond het niet zo leuk op de tafel van de dierenarts en ging er vandoor. En waar ging hij naartoe? Naar zijn beste vriendje; Lenn. Hij sprong op schoot, en ze waren beide tevreden. Totdat de dierenarts zei dat ze vergeten was om hem te wegen. Ze pakte Pablo op, met als gevolg dat Pablo en Lenn allebei boos waren.

Alles onder de poep

Lenns foldertje lag op de grond en ik gaf hem weer aan hem. Pablo ging terug in het reismandje, en Mateo was aan de beurt. Ook hij leek gezond, hij had alleen een beetje een kaal plekje. Ze wilden met een lamp even kijken of het een schimmel was, en ze namen hem mee naar een ander kamertje. Mateo wilde niet opgetild worden door de dierenarts assistente, Lenn liet weer even weten dat hij het er niet mee eens was, en ik wilde hem zijn foldertje weer geven. Ik pakte het foldertje van de grond. Of nou ja, foldertje..? Het was meer een half foldertje. De rand was nat, en er miste een stuk. Dat stuk lag nergens, dus die zat waarschijnlijk in Lenns buik.

De dierenarts en de assistente kwamen terug met Mateo, en de assistente zat behoorlijk onder de poep. ‘Oh, dat is mooi!’ zei de dierenarts. Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar ze was bloedserieus. Ze wilde namelijk een ontlastingsonderzoek doen, en ze pakte een potje om de poep in te doen.

Poep in een potje

Omdat ze verder gezond leken, moest ik poep in een potje gaan verzamelen. Maandag en dinsdag mocht ik poep uit de kattenbak halen, en het in een potje stoppen. Geen leuke bezigheid, en ik vond het nog viezer dan ik dacht. Ik dacht nog, ‘ik verschoon iedere dag iedere dag poepluiers, dus zo erg zal het niet zijn’. Nou, ik kan je vertellen, poep van je kind is toch een stuk minder vies dan poep van je kat.

Maar goed, ik deed het natuurlijk wel. Gistermiddag brachten we het potje weg, en als het goed is krijgen we morgen de uitslag…