Daar is hij dan; mijn bevallingsverhaal. Zoals jullie misschien wel weten, kreeg ik een geplande keizersnede, omdat Nomi en Lenn ook met een keizersnede geboren zijn. Helaas ging het allemaal niet zo goed als we hadden gehoopt, doordat Elena veel vruchtwater in haar longen had en daardoor had ze moeite met ademhalen. Vandaag vertel ik jullie het hele verhaal.

29 januari, de dag van de geplande keizersnede

’s Ochtends kleurde Nomi het laatste hartje van de aftelkalender in. ‘Vandaag komt de baby! Wat spannend!’. Ja, spannend is het zeker. We brengen Nomi en Lenn rond kwart voor 9 naar mijn schoonouders. Vervolgens gaan we nog even naar huis om de tassen op te halen en daarna rijden we door naar het ziekenhuis.

Voorbereiding in het ziekenhuis

Als we in het ziekenhuis aankomen, zijn alle kraamsuites bezet. We mogen eerst even naar een andere kamer, waar ze ons zullen gaan voorbereiden. Prima, ik ben allang blij dat ik ’s ochtends geen telefoontje heb gekregen met de mededeling dat de keizersnede wordt uitgesteld omdat het te druk is.

Ik mag meteen het operatiepakje aandoen en vervolgens leggen ze me aan de ctg. Die ziet er goed uit. Als ik zo in dat operatiepakje op bed lig, begin ik toch wel zenuwachtig te worden. Iets in me zegt dat er iets mis is. Of nou ja, niet helemaal mis, maar mijn gevoel zegt dat het niet zo perfect zal verlopen als tijdens de keizersnede van Nomi. Oké, toen liet de placenta niet los en verloor ik vrij veel bloed. Maar zij, en Lenn trouwens ook, kwamen perfect gezond ter wereld en hadden al snel een apgarscore van 10.

Katheter en infuus

De katheter; het ergste van de hele keizersnede. Niet omdat het pijn doet, dat valt allemaal wel mee. Maar het is wel even een naar gevoel en het feit dat verpleger Hans samen met Bart naar mijn vajayjay zitten te kijken (ik zei nog, ‘niet kijken Bart’) en dat er iets ín mijn urinebuis geduwd wordt… Nee, niet mijn favoriete onderdeel van de dag.

Vervolgens krijg ik een infuus. Of nou ja… Al snel hoor ik de woorden ‘Hier waag ik mij niet aan, ik ga een dokter zoeken’. Ik heb smalle aderen en de vorige keer ging het infuus prikken ook niet zo goed. Toen lag er een flinke plas bloed naast het bed en besloot de co-assistent het toch maar aan iemand anders over te laten. Deze keer kwam er een arts in opleiding die vrij snel een goede ader had gevonden.

En dan; wachten…

En dan is het wachten totdat we aan de beurt waren. Het was eigenlijk de bedoeling dat we tussendoor nog zouden verhuizen naar een kraamsuite, maar dat ging even niet door. De kamer die eigenlijk voor ons schoongemaakt werd, was alweer bezet. Ondertussen kwam er een net bevallen vrouw met baby bij ons op de kamer. Het was duidelijk dat het druk was. ‘Ik hoop wel dat we straks gewoon naar een kraamsuite kunnen…’.

‘We kunnen gaan!’

Toen was het zo ver, we werden opgehaald om naar de operatiekamer te gaan. Ik werd in het ziekenhuisbed de gang over geduwd. Vlak voor de operatiekamers mocht Bart zich omkleden en ik ging alvast naar de operatiekamer. Daar werden alle gegevens even gecheckt en toen was het wachten op de anesthesist, voor de ruggenprik. Een minuut of 10 later zat de prik erin en ik heb er letterlijk niks van gevoeld. Ik kreeg eerst een verdovingsprik en dat voelde ik dus niet, en door die verdoving heb ik de ruggenprik zelf ook niet gevoeld.

De keizersnede

En toen konden ze beginnen. Bart was er inmiddels ook, en ik was behoorlijk zenuwachtig. Ze begonnen mijn buik open te maken en dat leek uren te duren. Achteraf bleek het ook veel langer te duren dan de vorige keren, door verklevingen. Vlak voordat ze geboren werd hoorde ik zelfs iemand zeggen ‘Nou, nu mag het wel een keer hoor’.

‘Daar is ze!’

Het scherm ging omlaag en we konden meekijken hoe Elena geboren werd. We mochten even naar haar kijken terwijl ze de navelstreng lieten uitkloppen. Dat kon helaas maar eventjes, omdat het niet zo heel goed ging met Elena. Elena ging naar de kinderarts en daar konden we haar gelukkig nog steeds zien. Bart mocht de navelstreng doorknippen (of nou ja, inkorten), en de kinderarts keek Elena na.

‘Elena heeft een beetje moeite met ademhalen’

Als alles goed gaat, wordt je kindje daarna bij je gelegd. Maar zo goed ging het niet. Ik zag Elena’s borstkas helemaal intrekken omdat ze niet genoeg lucht kreeg.  Dat kwam doordat ze nog veel vruchtwater in haar longen had. De kinderarts kantelde haar hoofdje naar achteren en trok aan haar wangen om haar neusvleugels wat meer te openen. Zo moest ze meer lucht krijgen. Ondertussen werd me heel voorzichtig verteld dat Elena een beetje moeite had met ademen. Ook werd me verteld dat dat wel vaker voorkomt bij kindjes die met een keizersnede worden geboren en dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Vervolgens werd er een kap op haar gezichtje gezet om haar extra zuurstof te geven. Ook daarmee ging het niet veel beter. Even later hoorde ik de kinderarts zeggen ‘Ik geef haar nog heel even, anders nemen we haar mee naar de couveuseafdeling’. Haar zuurstofgehalte zou snel boven de 92% moeten komen, anders moest ze mee.

Toch niet naar de couveuseafdeling

Toen ging het opeens snel beter. Elena kreeg geen zuurstof meer en begon steeds makkelijker te ademen. Haar zuurstofgehalte moest nog even in de gaten gehouden worden, maar terwijl mijn buik dicht gemaakt werd, mocht ze bij me liggen. Ook op de uitslaapkamer lag ze lekker bij me.

De eerste keer borstvoeding

Ik wilde haar heel graag binnen een uur borstvoeding geven, want dan krijg je het makkelijker op gang. Op de operatiekamer mocht ze nog niet bij me drinken door al het gedoe met haar ademhaling, maar na 55 minuten legde ik haar op de uitslaapkamer voor het eerst aan!

Ze lag zo lekker te drinken dat ze bij mij in bed mocht blijven toen we terug gingen naar de kraamafdeling. Al voedend en drinkend reden we door de gangen. Toen we op de kraamafdeling aankwamen bleek er net een kamer voor ons vrij te zijn, dus we konden lekker naar onze kraamsuite.

Daar heeft Elena eerst nog een tijdje bij me gelegen en daarna werd ze gewogen. Ze woog 3422 gram en ze was 49 centimeter lang. Vervolgens werd ze aangekleed, ik mocht ook iets anders aan en toen besloten we onze familie te gaan bellen.

Binnenkort zal ik jullie wat meer vertellen over de eerste ontmoeting tussen Nomi, Lenn en hun kleine zusje.