We waren nog maar net in Zeeland toen Nomi kinderen op Shetlandpony’s zag rijden. ‘Mogen wij dat ook?’, vroeg ze. Lenn en Elena wilden het ook, maar ik zag het eigenlijk helemaal niet zitten. Als ouders houd je de pony dan vast, en ik ben hartstikke bang voor paarden en pony’s! Maar ze wilden het zo graag, dat ik besloot om me over mijn pony-angst heen te zetten en met ze te gaan ponyrijden.
Ponyrijden met je kinderen
Ik zocht op waar dat kon en ik vond een manege dichtbij onze camping. We maakten een afspraak en we besloten met twee pony’s te gaan lopen. Onderweg zouden de kinderen dan even wisselen, zodat niemand twee pony’s tegelijk zou moeten vasthouden.
Ik zal eerlijk zijn; ik vond het doodeng. Manlief zei ‘Ah joh, die pony’s weten precies waar ze naartoe moeten lopen en waarschijnlijk hoef je bijna niks te doen’. Ook Nomi vond het een beetje eng, maar ze had er wel heel veel zin in. Terwijl zij naar de kidsclub gingen om zich te laten schminken, las ik me een beetje in over Shetlandpony’s.
Wandelen met de pony’s
Vervolgens stapten we in de auto en reden we naar de manege. Toen we daar aankwamen liet de eigenaresse zien welke pony’s we mee mochten nemen, ze legde de route uit en ze vertelde dat het niet de bedoeling was dat de pony’s onderweg gras zouden gaan eten. Daarna zetten we Elena op pony Alice en Lenn op pony Vera. Nomi vond het niet erg dat ze nog niet meteen op een pony mocht zitten, want ze wilde liever eerst even kijken hoe dat allemaal ging. Manlief ging met Alice en Elena voorop en ik liep er met Vera en Lenn achteraan. Nomi bleef op veilige afstand van de pony’s, want het was toch nog wel een beetje eng.
Het begon goed, totdat we bij gras aankwamen. Meteen wilden beide paarden gras gaan eten. Dat mocht niet, dus we trokken ze verder. Dat was niet hoe ik het me had voorgesteld en de pony’s waren een stuk sterker dan ik had verwacht. Want jeetje, wat moet je hard trekken om een pony weer mee te krijgen.
We wisten niet hoe ver we uiteindelijk gingen lopen, dus we besloten al snel even te wisselen. Lenn ging van de pony af en Nomi ging erop. Terwijl Lenn daarvoor heel relaxt op de pony zat (zo relaxt dat hij bijna met zadel en al van de pony gleed en dat zelf niet eens door had), gold dat niet voor Nomi. Ze vond alles eng, stelde voor mijn gevoel honderdduizend vragen over pony’s (waarvan ik er een stuk of vijf kon beantwoorden) en ze maakte me alleen maar zenuwachtiger.
Eén van mijn angsten was dat de pony op mijn voeten zou gaan staan. Ik had dichte schoenen aangedaan, maar het bleef eng en ik bleef maar op haar hoeven letten. Verder was ik veel met Nomi bezig, waardoor ik niet doorhad dat de pony weer begon te grazen. ‘Mama ze eet gras! Dat mag niet!’. Ik had zweethanden van de warmte en de spanning (ja, ik vind pony’s gewoon heel eng) en ik kreeg haar weer nauwelijks mee.
We besloten weer even te wisselen en toen ik Lenn op Vera zette, kon ik weer iets meer ontspannen. ‘Mag ik andersom op haar zitten? Dan kan ik achter ons kijken.’ ‘Nee Lenn, dat leek me niet zo’n goed plan. Lenn wil alles altijd een beetje anders doen dan de bedoeling is.
Toen was Nomi weer aan de beurt. En toen we net weer liepen, kwamen we langs een beekje. En naast het beekje groeide, je raadt het waarschijnlijk al, gras. Alice stond al stil en Vera greep ook haar kans. Van tevoren was ons verteld dat de pony’s rechts van je moesten lopen. Maar dat betekende dat ik vlak langs het water moest lopen en de pony een rondje moest laten lopen om weer terug te komen op het pad. De pony vasthouden met mijn andere hand was voor mijn geen optie, ik was veel te bang dat ze dat niet zou accepteren en dat ik haar dan helemaal niet meer mee zou krijgen.
Nomi was zo ongeveer panisch. Ze wilde van de pony af, ze was bang dat ze met pony en al in het water zou vallen… En ze vond het totaal niet meer leuk. Zelf vond ik het ook even helemaal niks meer. Ondertussen liepen manlief, Alice, Elena en Lenn al een heel stuk voor ons. Uiteindelijk had ik Vera weer op het pad en konden we verder.
Het laatste stukje liepen we weer over de weg en dat ging prima. En ik kan je vertellen dat ik heel erg blij was toen ik de manege weer zag! En hoewel het achteraf gezien hartstikke leuk was, en ik blij ben dat we het hebben gedaan, hoop ik dat de kinderen voorlopig niet meer vragen om te gaan ponyrijden!