Toen ik maandag naar het dierenasiel ging, was het eigenlijk de bedoeling dat we met 2 kittens naar huis zouden gaan. Toch namen we alleen Pablo mee. De medewerkster van het asiel raadde ons namelijk af om er meteen 2 te nemen. Ik dacht juist dat dat veel beter en leuker zou zijn voor de kittens, maar ik ging er vanuit dat ze wist waar ze het over had. Thuis begon ik toch weer te twijfelen..

Toch een tweede kitten?

Ik Googelde en ik stelde mijn vraag in een Facebookgroep over katten. Overal las ik dat het voor kittens beter is om met zijn tweeën te zijn. Pablo leek ook behoefte te hebben aan een kattenvriendje, en zocht telkens toenadering bij Guusje. Guusje had er geen zin in, en dat vond Pablo duidelijk jammer. Guusje zal vast wel wennen aan Pablo, maar ze is sowieso niet zo’n hele sociale kat. Ik zag het dus niet echt gebeuren dat ze veel aan elkaar zouden hebben.

Een telefoontje naar een ander asiel

Ik keek op de website van een ander dierenasiel hier in de buurt, en daar las ik dat ze kittens alleen per twee meegeven, tenzij er al een andere sociale kat in huis is. Ik belde ze op, en vertelde mijn verhaal. Ze waren heel verbaasd over het advies dat ik gekregen had, en ze raadden me aan om zo snel mogelijk nog een kitten op te halen.

Zo gezegd, zo gedaan

Toen Nomi en Lenn wakker waren, stapten we in de auto en we gingen naar het asiel. Daar waren heel veel leuke kittens, en ik vond het heel moeilijk om een keuze te maken. Ik wilde graag voor een mannetje gaan, zodat we niet per ongeluk een nestje zouden hebben voordat ze gecastreerd of gesteriliseerd zouden zijn.

Sommige kittens vonden het drukke gedrag van Nomi en Lenn een beetje eng, dus ik wilde het ze niet aandoen om ze mee te nemen. Maar het mooie zwarte katje dat ons de hele tijd aan het bestuderen was, trok er zich niks van aan. Lenn was meteen vriendjes met hem (maar hij kan sowieso heel goed met dieren), en ook Nomi kwam hem een kusje geven.

Hij vond het prima om geaaid en opgepakt te worden, en ik werd steeds meer verliefd op hem. Hij bleek gevonden te zijn, en in zijn paspoort staat dat hij op 9 mei (onze trouwdag) is geboren. Dat is geschat, maar het is natuurlijk wel heel toevallig. Dat maakt hem ongeveer 3 dagen ouder dan Pablo, maar wel een stukje kleiner en slanker (maar Pablo is erg groot, hij zat 4 weken geleden op het gewicht waar hij nu op zou moeten zitten).

Mateo!

Ik besloot de knoop door te hakken, en we maakten de papieren in orde. De naam stond al vast; Mateo. Ik wilde een naam die leuk klinkt bij Pablo, en samen met Nomi koos ik Mateo uit.

De ontmoeting met Pablo

Ik dacht dat het heel leuk zou zijn voor Pablo, maar zo’n eerste ontmoeting is natuurlijk wel spannend. Ik zette het reismandje in de kamer, en Pablo kwam meteen snuffelen. Toen ik het deurtje opendeed kwam Mateo voorzichtig naar buiten en ze bekeken elkaar van top tot teen. Ze waren beide een beetje afwachtend, maar het leek heel goed te gaan.

Ze aten meteen uit hetzelfde bakje, ze gingen bij elkaar op de bank liggen, en ’s avonds waren ze druk met elkaar aan het spelen. Soms een beetje lomp, maar ze bleven elkaar opzoeken. En toen ik gisterochtend in de kamer kwam, zag ik ze met zijn tweeën in het mandje liggen.

Sindsdien zijn ze heel veel samen, maar soms doen ze ook even hun eigen ding. Pablo wil het liefst de hele dag aandacht, maar als hij naar Mateo toe komt terwijl hij even rustig wil liggen, wordt Pablo het mandje wel eens uitgegooid. Vaak zoekt Pablo dan aandacht bij iemand anders, want hij wil graag dichtbij iemand zijn.

Een goed besluit

Ik vond het best spannend om er een tweede kitten bij te nemen, want wat als het niet goed zou gaan..? Als het echt niet goed was gegaan, hadden we Mateo nog terug mogen brengen naar het asiel.. Maar dat zou ik ook zielig vinden. Gelukkig gaat het hartstikke goed!