De vraag die ik de laatste tijd heel vaak krijg, is hoe Nomi het vindt dat ze nu een broertje heeft. Zelf was ik er voordat Lenn werd geboren ook heel benieuwd naar, want het kon natuurlijk twee kanten opgaan. Het ene kind vindt het hartstikke leuk, en het andere kind wordt stikjaloers. Bij Nomi ging het in het begin niet zo super, maar inmiddels is ze wat meer gewend en gaat het veel beter.

De eerste keer dat Nomi haar broertje zag, was ze niet zo heel erg geïnteresseerd. Ze zei wel meteen ‘baby’ en ze ging even kijken, maar Lenn was al snel niet meer interessant. En dat snap ik wel, want zo’n baby’tje die nog bijna niks kan is natuurlijk ook niet zo leuk voor een dreumes. En daarnaast is een ziekenhuiskamer wel hartstikke interessant.

De volgende dag waren we een tijdje met zijn viertjes op de ziekenhuiskamer en toen toonde Nomi iets meer interesse. Ze kwam telkens kijken, ze kwam erachter dat Lenn ogen, een neus, een mond, handjes en voetjes heeft en dat wees ze me allemaal aan. Toen Lenn bij mij ging drinken was ze even een beetje jaloers. Ze riep ‘af! af!’ maar toen zij ook mocht drinken was het goed.

Toen we thuis kwamen leek het even niet zo goed te gaan. Nomi kwam nog steeds wel kijken bij haar broertje, maar ze was totaal niet zichzelf. Toen ze niet meer wilde eten begon ik me toch zorgen te maken, maar toen ze een paar uur later koorts en allemaal bultjes bleek te hebben viel het kwartje; ze had waterpokken.

Inmiddels heeft ze geen last meer van de waterpokken, maar ze is de laatste dagen wel ontzettend dwars. Ze doet dingen waarvan ze heel goed weet dat het niet mag en ze luistert heel slecht. Ze heeft zo ongeveer alle kenmerken van de peuterpuberteit, maar ik denk dat het ook wel met de veranderingen te maken heeft.

Tegen Lenn doet ze nu heel erg lief. Lenn krijgt heel veel kusjes, knuffels en Nomi wil hem telkens aaien. Als ze ’s ochtends op onze slaapkamer komt gaat ze meteen bij het wiegje kijken en ze gedraagt zich helemaal niet meer jaloers. Ze noemt Lenn nog steeds vaak baby (‘Hai baby’, Doeg baby’, ‘Baby huilen, et cetera), maar ze zegt nu ook steeds vaker Lenn. Laatst kwam er iemand binnen en Lenn lag in de box, en Nomi wees naar de box en zei ‘Baby Lenn!’.

Ze moest dus even wennen, maar volgens mij komt het helemaal goed. Ik denk dat Nomi het leuker gaat vinden als Lenn wat meer kan, want op dit moment heeft ze natuurlijk nog niet zoveel aan hem. Maar ik ben allang blij dat ze het niet vervelend vindt dat ze een broertje heeft gekregen.