Totdat ze een jaar was, schreef ik iedere maand een update over Nomi. Maar omdat de ontwikkeling daarna niet meer zo snel gaat als in het begin, besloot ik het nu iedere 2 maand te doen. En over de afgelopen 2 maand kan ik wel een boek schrijven..
Nomi begint steeds meer te praten. Ze begon er vrij vroeg mee, vervolgens stond het een tijdje stil en nu is ze er heel druk mee bezig. Ze brabbelt veel, maar ze zegt ook al flink wat woordjes. Naast papa en mama probeert ze nu ook Guusje te zeggen (maar dat wordt meer zoiets als ‘huu – se’). Verder hoor ik haar regelmatig woordjes zeggen als hai, hey, kijken, boekje (of nou ja, ‘boe-je’) hondje (ho-dje), deze, popje (poppe), et cetera. Ze vindt praten ook heel interessant, regelmatig wijst ze dingen aan en als ik dan zeg wat het is, probeert ze het ook te zeggen.
Qua grove motoriek is ze niet zo snel. Laatst zette ze (volgens mij per ongeluk) 1 stapje los, maar daarna greep ze zich meteen weer vast. Ze loopt wel langs de box en langs de tafel, maar verder heeft ze weinig interesse in lopen. Ze wil wel even lopen als ik allebei haar handen vast heb, maar na een paar stapjes gaat ze toch liever weer kruipen. Maar ach, ze zal vast wel lopen voordat ze naar school gaat 😉
Verder heb ik het idee dat ze in een sprongetje zit. Sinds kort gaat het weer iets beter, maar het was echt drama. Ze hing de hele dag aan m’n benen, ik kon niet eens even naar de keuken lopen om wat te drinken te halen zonder dat ze aan me hing. Ook mocht er niemand de kamer uitgaan en de deur achter zich dicht doen. Geen idee wat daar de reden achter is, want als er iemand wegging, vond ze het prima. Maar zo gauw die deur dicht ging, zette ze het op een krijsen. Dat deed ze sowieso regelmatig, bijvoorbeeld als er ‘nee’ tegen haar wordt gezegd. Dan kan ze heel boos worden, vooral als het te maken heeft met de laptop of mijn telefoon.
Maar goed, dat gaat dus alweer wat beter. En verder vind ik deze leeftijd ontzettend leuk, ze is nu echt een dreumesje. Bij alles wat ik doe komt ze me helpen, ze heeft een hele duidelijke eigen wil en ze kan steeds beter duidelijk maken wat ze precies wil, en dat vind ik echt leuk om te zien.
Ik denk dat ik het communiceren de leukste ontwikkeling vindt. Deze week vroeg ze voor het eerst echt om een kusje. Ze zei ‘susje’ en ik dacht even dat ze helderziend was geworden en wist dat ze een zusje zou krijgen, totdat ze met getuite lippen naar me toe kwam. Daarna wilde ze continu een ‘susje’.
Ik herken deze punten echt wel! Zowel het lopen waar hij eerst nog geen zin in had en er snel weer bij ging zitten als het sprongetje dat hij die tijd heeft gehad! Hij hing de hele tijd als een blok aan mijn been. Alleen maar mama-mama-mama. Ik vond dat best wel moeilijk. Hij kan nu lopen en hij geniet daar echt van en het praten gaat ook steeds iets beter. Leuk om te lezen hoe dat bij jullie gaat!
Lopen dat komt vanzelf, als ze zelf het vertrouwen hebben dat ze het kunnen dan gaat het hard, heel hard. Onze dochter liep met kerst haar eerste stapjes van de tafel naar de bank en kan inmiddels opstaan vanaf de grond en stapt de hele kamer rond. Ze is net als Nomi ook heel aanhankelijk, niemand mag uit het zicht raken en nee zeggen levert standaard een hele boze huilende dreumes op. Succes!
Leuk hè als ze praatjes krijgen 🙂