Morgen is het zover, dan wordt Nomi 2. Tijd voor een nieuwe update dus. En net als vorig jaar besloot ik een artikel te schrijven over het afgelopen jaar. Het was het jaar waarin ze ging lopen, steeds beter ging praten en een broertje kreeg.

Vlak na Nomi’s verjaardag begon ze steeds meer woordjes te zeggen. Ze vond praten meteen al heel leuk en ze wilde bij alles weten hoe het heet. Toen ze net 1 was zei ze ongeveer 10 woordjes, inmiddels ben ik de tel helemaal kwijt  en ik hoor haar zo ongeveer de hele dag praten. Zelfs in haar slaap kletst ze soms.

In de eerste helft van haar tweede jaar kreeg ik heel vaak de vraag of ze nog niet liep. Soms werd dat vrij irritant. Zelf maakte ik me daar helemaal geen zorgen over, maar ik kreeg vaak verbaasde reacties als ik zei dat ze nog niet liep. Toen ze 17 maanden was zette ze haar eerst losse stapjes, maar daar bleef het bij. En toen ze 19 maand was besloot ze opeens dat ze klaar was met kruipen en ze liep. Ik had verwacht dat dat geleidelijk zou gaan, maar van de een op de andere dag kroop ze niet meer en liep ze.

Een maand later kreeg ze een broertje. Dat was even wennen, maar al snel kwam dat helemaal goed. Toen Nomi eenmaal aan Lenn gewend was, kreeg hij regelmatig kusjes en knuffels en ook voor Nomi hoort Lenn er helemaal bij. Hij heeft voor Nomi een hele tijd ‘baby’ geheten, maar sinds een paar weken zegt ze Lenn tegen hem.

Of het door de komst van Lenn kwam weet ik niet, maar Nomi heeft een flinke mama-fase gehad. Ze wilde continu bij mij op schoot en het was alleen maar ‘mama mama mama’. Gelukkig is die fase weer over, ze begint nu juist een papakindje te worden. Als ze ’s ochtends wakker wordt roept ze ‘papaaa!’ en als ik zeg dat Bart aan het werk is, is dat toch wel een beetje een teleurstelling. Ze vindt het echt heel leuk om dingen met Bart te doen en ze wil hem overal bij helpen. Sinds ze tijdens ons weekendje Drenthe met Bart heeft gezwommen, vraagt ze daar regelmatig om. Laatst zijn we met zijn vieren naar het zwembad geweest en sindsdien vraagt ze telkens ‘papa bad?’. Dat gaan we dus absoluut vaker doen.

Ik had verwacht dat Nomi rond deze leeftijd volop in de peuterpuberteit zou zitten, maar dat valt heel erg mee. Een tijdje geleden was het 100 keer erger en ze begint steeds beter te luisteren. Natuurlijk heeft ze haar buien, maar niet meer zoals een paar maand geleden. Het lijkt me dat Nomi nog veel te jong is om al uit de peuterpuberteit te zijn, dus ik vrees dat het wel weer terugkomt. Maar voor nu geniet ik er even van.

En morgen is het dus zover, dan wordt Nomi 2!