Als meisje van net drie jaar was Nomi erg rustig en verlegen. Nu, een jaar later, is ze toch best veel veranderd en heeft ze zichzelf goed leren kennen. Vandaag klets ik jullie even bij over haar vierde jaar.

Als driejarig verlegen peutertje

Een kletskous was ze altijd al wel. Maar dan vooral thuis, en bij mensen die ze goed kende. Als ze zich ergens op haar gemak voelde, kletste ze voluit. Bij andere mensen was ze erg stil en verlegen. Op de peuterspeelzaal vond ze het vreselijk om in de belangstelling te staan. In de kring wilde ze niks zeggen en als tijdens een spelletje alle ogen op haar gericht waren, werd ze er heel verlegen van.

Steeds meer op haar gemak

De peuterspeelzaal heeft haar ontzettend geholpen om uit haar schulp te komen. In de kring werd haar gevraagd of ze iets wilde vertellen, maar als ze dat niet wilde, werd dat ook geaccepteerd. Ze hoefde nooit dingen te doen waar ze zich niet fijn bij voelde, maar ze kreeg altijd wel de kans. Langzaam begon ze het minder spannend te vinden en durfde ze steeds meer. Eerst begon ze meer en meer te kletsen met de leidsters, en uiteindelijk voelde ze zich op de peuterspeelzaal helemaal op haar gemak.

Kletskous

Ik merk dat haar zelfvertrouwen ontzettend is gegroeid. Nomi durft echt veel meer dan een jaar geleden. Toen ze aan het begin van het jaar begon met peutergym, durfde ze eerst niet eens van mijn schoot af te gaan. Ze vond het vreselijk spannend. En toen ze voor het eerst ging gymmen op de basisschool, deed ze meteen enthousiast mee.

Kletsen met wildvreemden is ook iets nieuws. Laatst waren we boodschappen aan het doen en in de rij voor de kassa was ze uitgebreid aan mensen aan het vertellen dat ze een zusje krijgt. Ze vertelde álles. Over de echo, het kamertje, en ze legde zelfs uit hoe de dokter de baby met een mesje uit mijn buik gaat halen. Mensen vonden het geweldig en ik vind het heel fijn dat ze zich nu wat meer op haar gemak voelt bij mensen die ze niet kent.

Voor zichzelf opkomen

Toen Nomi net drie jaar was, kwam ze totaal niet voor zichzelf op. Ze liet dingen van zich afpakken en na de peuterspeelzaal was ze een keer helemaal overstuur omdat een klasgenootje haar knipje had afgepakt. Toen dat gebeurde heeft ze niks gezegd, ook niet tegen de leidsters. Dat zou nu gelukkig niet meer gebeuren. Ik heb het daar regelmatig met haar over gehad en inmiddels weet ze dat ze voor zichzelf op mag komen. Ook daar heeft de peuterspeelzaal heel goed bij geholpen.

Zichzelf leren kennen

Nomi kent zichzelf erg goed. Ze weet bijvoorbeeld dat ze dingen in het begin heel spannend vindt, maar dat ze dat vanzelf wel leuk gaat vinden. Laatst vertelde ze me dat ze het op de basisschool nu nog te spannend vindt om in de kring iets te vertellen. ‘Maar dat doe ik wel als ik niet meer zo nieuw ben’, zei ze daarna. Helemaal goed, wat mij betreft. Ook de intocht van Sinterklaas vond ze heel spannend. ‘Wil je me dan tillen als ik het eng vind?’ Natuurlijk wil ik dat, en toen ze dat wist, ging ze er met veel plezier naartoe.

Eigen persoonlijkheid verder ontwikkelen

Toen ze net drie jaar was, had ze al een duidelijke eigen persoonlijkheid. Ze kon heel fel zijn, maar ook heel lief. Dat is nu eigenlijk nog steeds zo. Haar temperamentje is nog steeds wel aanwezig, maar ze kan er nu wat beter mee omgaan. Terwijl ze zichzelf als peuter boos op de grond gooide, valt er nu wat beter met haar te praten. En dat kan ze, praten. Ze vertelt me nu veel beter wat er is en dan proberen we samen een oplossing te vinden. Verder is ze heel gevoelig, maar daar zal ik jullie later meer over vertellen.