Nomi was nog niet eens 2 toen ze al duidelijk aangaf dat ze oorbelletjes wilde. Als ze het bij iemand anders zag, zei ze meteen ‘Mooi!’,  gevolgd door ‘Nomi ook?’. Ik vond haar toen nog te jong, want ze snapte nog niet wat gaatjes schieten precies inhield. Inmiddels zijn we een half jaar verder en Nomi wilde nog steeds heel graag oorbellen.

Nomi heeft echt oog voor oorbellen. Overal waar we kwamen zag ze wel iemand met oorbellen. Vooral bij kindjes vond ze het heel interessant. ‘Kijk mama, kindje oorbelletjes! Mag Nomi ook?’. Laatst haalde ik haar op van de peuterspeelzaal en toen ik vroeg of het leuk was, antwoordde ze met ‘kindje oorbelletjes mama, Nomi ook oorbelletjes!’.

Van mij mocht ze het wel, maar van Bart nog niet. En daarom zei ik tegen haar dat ze er nog een beetje te klein voor was. De laatste tijd had ze het er dagelijks over, en ik besloot het er met Bart nog maar eens over te hebben. Hij vond het eigenlijk niet zo nodig, maar hij had ook wel door dat Nomi het echt graag wilde. En daarom vond hij het uiteindelijk ‘wel goed’.

We keken nog een paar filmpjes van kindjes die gaatjes lieten schieten en Nomi wist precies hoe het zou gaan. ‘Gaatjes schieten oortje. Even pijn. Dan over’. Ik legde haar uit dat ze waarschijnlijk wel zou moeten huilen, maar dat geloofde ze niet. ‘Nomi niet huilen oorbelletjes schieten. Over.’ Ja ja..

Afgelopen zaterdag ging het gebeuren. Na Nomi’s middagslaapje (of nou ja, nadat ze een tijdje in bed had zitten spelen) gingen we naar de juwelier. Ik had op de site al gezien dat ze twee gaatjes tegelijk zouden schieten en dat vond ik een groot voordeel. We liepen van de auto naar de juwelier en Nomi was helemaal dol. Ze liep te gillen en te rennen, ‘oorbelletjes schieten mama!’.

Toen we binnenkwamen riep ze ook weer ‘oorbelletjes schieten!’. Ze mocht zelf oorbelletjes uitkiezen en toen vond ze het toch een beetje spannend. Eerst wilde ze de grootste steentjes die de juwelier had, maar dat leek me niet zo’n goed idee. De steentjes waren namelijk net zo groot als haar oorlel. De medewerkster vertelde welke oorbelletjes wel geschikt waren voor haar, en ze ging voor bloemetjes.

Toen moesten ze er natuurlijk nog in. Nomi zat bij mij op schoot en ze vond het hartstikke spannend. 3, 2, 1, pang. Nomi bleef stil, de medewerksters keken nogal verbaasd, maar toen ging ze toch huilen. ‘Oorbelletjes pijn!’. We knuffelden even en toen vroeg ik of ze in de spiegel wilde kijken. Dat wilde ze, en terwijl ze nog aan het nasnikken was zei ze ‘Oorbelletjes mooi mama!’. Daarna was het over. We betaalden en we liepen nog even de stad in.

Toevallig kwamen we mijn schoonmoeder tegen en het eerste wat Nomi zei was ‘Kijk oma, oorbelletjes!’. Ze was er helemaal trost op. Wel deed het nog een ‘beetje pijn’. Ongeveer een half uurtje later was het over. We gingen terug naar huis, waar ze haar oorbelletjes natuurlijk aan Bart wilde laten zien.

’s Avonds aten we bij mijn ouders en ook daar liet ze vol trots haar oorbelletjes zien. Ze vertelt iedereen ‘oorbelletjes schieten, Nomi huilen, over.’ En ze wil iedere keer weer in de spiegel kijken haha.

Ik was benieuwd hoe het zou gaan als ze ’s avonds naar bed zou gaan. Ze wist dat de oorbelletjes in zouden blijven, daar heeft ze het telkens over. ‘Oorbelletjes in blijven. Oorbelletjes in slapen, oorbelletjes in broodje eten, oorbelletjes in oma toe, oorbelletjes in school.’ Dat was dus ook geen probleem, maar toen ze met haar oor op haar arm ging liggen voelde ze het wel weer even.

‘Oorbelletje pijn.’ Vervolgens ging ze op haar knuffel liggen en deed het geen pijn meer. Doordat ze haar middagslaapje had over geslagen en iets later in bed lag dan anders, viel ze als een blok in slaap. En toen ze de volgende ochtend wakker werd, wilde ze meteen weer in de spiegel kijken.