Renate woont samen met haar man in de Betuwe. Zelf is
ze enig kind en ze wilde heel graag een broertje of zusje voor haar dochtertje Elize.
Vandaag vertelt ze het verhaal van de bevalling van haar zoontje Lorenzo, wat
uiteindelijk nog maar net goed is gegaan.

Mijn naam is Renate en ik woon samen met mijn lieve
man in de prachtige Betuwe. In 2011 maakte Elize ons papa en mama en in 2013
verwachtten wij ons tweede wondertje.

Na een fijne zwangerschap, waar ik erg van heb
genoten, ging de uitgerekende datum, een zonnige zondag, ongemerkt voorbij. Ik
had niet verwacht dat onze kleine man op de uitgerekende datum geboren zou
worden, maar toch werden we wel erg nieuwsgierig. Het rommelde al weken, de ene
nacht wat meer dan de andere, maar nog geen serieuze tekenen dat er een
bevalling aan zat te komen. Inmiddels was het lekker lente geworden en het
mooie weer was aangebroken, dus zo erg vond ik het niet. Ik genoot volop van mijn
buik, die lekker doorgroeide en we maakte nog heel veel mooie buikfoto’s.

Tot 3 dagen na de uitgerekende datum. Mijn relaxte
gevoel was weg en ineens bekroop mij een gevoel dat het niet meer goed was, dat
onze zoon langer in mijn buik zou blijven. Ik kon moeilijk uitleggen waarom en
vond dat ik niet zo ongeduldig mocht zijn. De verloskundige, die eigenlijk
normaal wacht met strippen tot 41 weken, ging mee in mijn gevoel en stripte mij
met 40 weken en 3 dagen. Helaas zonder resultaat, 2 dagen later werd er nog een
strippoging gedaan en nogmaals 2 dagen later weer. Elke keer zonder resultaat.
De verloskundige stelde me gerust, die baby komt echt wel… en dat was tenslotte
ook zo.

 

Tot 1 mei… na een nacht vol weeën die niet doorzette
was ik er klaar mee. Ik had héél erg graag spontaan willen bevallen, maar mijn
gevoel dat de baby het niet meer fijn had overheerste. Dit was nergens op
gebaseerd. Volgens de verloskundige kon ik nog prima een paar dagen afwachten
(ik was inmiddels 41 weken en 3 dagen zwanger). En ik betrapte mezelf er weer
op dat ik misschien toch gewoon té ongeduldig was. Even twijfelde ik om toch
weer naar huis te gaan en verder af te wachten, maar het verlangen naar onze
kleine man overheerste. Zelf heb ik geen broers of zussen, mede daardoor was
het voor mij extra bijzonder en een wens die in vervulling zou gaan, om een
broertje voor onze dochter te mogen krijgen…Het plan was uiteindelijk dan toch om (in het ziekenhuis) de vliezen
te breken en dan af te wachten wat er zou gebeuren. In het ziekenhuis
wachtte een hele leuke verrassing op ons, verpleegkundige Bianca werkte
deze ochtend! Zij was ook bij de bevalling van onze dochter Elize en zij
was toen echt een fantastische steun en heeft prachtige
foto’s gemaakt. Het voelde dus goed dat we naar het ziekenhuis waren
gegaan. Nadat de kleine man goedgekeurd was met de CTG, werden rond 8:30 uur mijn vliezen gebroken door
arts assistent Jordy. Een rare gewaarwording, als er geen vruchtwater meer
blijkt te zijn, er kwam dus niks uit na het breken van de vliezen.

Ik moest er even een paar seconde aan wennen, een man aan het
bed, maar er was meteen een klik en we hadden er alle vertrouwen
in, wat deze dag zou gaan brengen. Ik had nog rustig al mijn
‘wensen en eisen’ door kunnen nemen. Bij de bevalling van Elize (ik werd ingeleid met 38 weken vanwege een te hoge
bloeddruk) had ik de hele bevalling alleen op bed de weeën op kunnen
vangen en ik had eigenlijk zo graag willen kunnen douchen en rond kunnen
lopen. Dat mocht nu gelukkig! Direct na het breken van de
vliezen begon het wat te rommelen in mijn buik, maar het
rommelde al een paar weken, dus weinig nieuws. Na een
uur begonnen er serieuze weeën te komen (voor de mama’s die al eens
bevallen zijn. het ‘oh ja, AUW! dit zijn weeën’-gevoel) en tegen 10:00 uur ben ik gaan douchen. Hopelijk
zorgde de warme douche voor wat verlichting. Maar toen ik eenmaal onder
de douche stond, werden de weeën alleen maar veel heftiger en ik had
eigenlijk geen flauw idee hoe je zulke heftige weeën op moest vangen onder
de douche. Ik werd er duizelig van. Verpleegkundige Bianca
was verbaasd (na mijn wensen- en eisenlijstje waar groot bovenaan
stond: IK WIL KUNNEN DOUCHEN), dat ik alweer onder
de douche uit was en weer op bed wilde liggen. Ondanks dat
ik nog geen uur weeën had, vroeg verpleegkundige Bianca of wij
kleertjes wilden pakken, ‘het zou wel eens heel snel nu kunnen gaan’.
We pakten de kleertjes en de verpleegkundige rolde ze om een kruik heen,
zodat ze lekker warm werden.

Om 10:30 uur kwam arts
assistent Jordy weer eens kijken en voelde 5 cm ontsluiting. Een
flinke tegenvaller, zeker omdat ik al met 4 cm ontsluiting
was begonnen. Er werd overlegd en besloten een infuus te
geven met weeënopwekkers. Maar dit wilde ik écht écht niet. De weeën waren
al zo ontzettend heftig, ik wilde echt niet nog meer en pijnlijkere
weeën. Dus ik heb heel duidelijk gemaakt dat er geen infuus ging
komen! Er werd opnieuw overlegd en besloten om het nog een
uurtje aan te kijken, maar dan moest ik na een uur wel minstens
7 cm ontsluiting hebben. Prima, in elk geval geen weeënopwekkers.
Er viel niks meer ‘op te wekken’ vond ik, er waren echt genoeg weeën!

Om 10:45 uur ben ik weer
aan de CTG gelegd en zo konden ze de kleine man weer goed in de gaten
houden. Ik had ondertussen het gevoel dat ik persweeën had, maar dit
kon natuurlijk niet, even daarvoor had ik pas 5 cm
ontsluiting. Dus pufte ik met (ondertussen heel) veel pijn en moeite
verder. De weeënstorm bij Elize’s bevalling was heftig, maar op de één of
andere manier wen je dan wel aan de pijn als de weeën continue aanwezig zijn.
Ik zat tóen helemaal in een roes. Nu niet helaas. Elke minuut zo’n heftige wee,
was eigenlijk nog veel erger… en die gehoopte roes, was ver te zoeken.

Om 11:00 uur vroeg
verpleegkundige Bianca of ik persdrang had. ‘Uuuh ja’, maar dat kon bijna niet
toch? De verpleegkundige ging weg om een verloskundige te halen (arts assistent
Jordy was rustig een andere bevalling gaan doen, mijn bevalling ging immers
toch niet zo snel, dacht hij..)

Ineens zakte de hartslag op de CTG steeds lager. Mijn man is
altijd de rust zelve en als ik ergens over stress, antwoord hij altijd:
‘och zal wel meevallen’, maar zelfs hij zei nu: ‘dit is echt niet goed’ en
daardoor schrok ik toch wel heel erg. Ik kon de CTG niet
zien, omdat het scherm weggedraaid stond, maar de hartslag klonk steeds
lager. Het geluid van een snel rijdende goederentrein veranderde
in een langzaam druppende kraan..  De verpleegkundige kwam
binnenrennen en drukte op de noodknop voor assistentie. Vanaf toen heb ik
eigenlijk weinig bewust meer van de bevalling meegekregen. Er kwamen heel
veel mensen binnen rennen, er werd een infuus geprikt, ik moest anders
gaan liggen en kreeg zuurstof, in de hoop dat de hartslag weer
bij zou komen. Hoe lang dit geduurd heeft en hoeveel mensen er om het bed heen
stonden, heb ik niet eens meegekregen. Gelukkig kwam de hartslag weer terug na
niet al te lange tijd, maar de baby bleef het wel moeilijk houden. Het
moest niet al te lang meer gaan duren nu. Ook werd er nu (pas)
gezien dat het meconiumhoudend vruchtwater was (of de paar druppels
die daar nog van over waren). Je had dus in het vruchtwater gepoept, kleine
man. Dit bij elkaar zorgde er voor dat er twee kinderartsen
gebeld werden om de baby na de bevalling direct op te kunnen vangen. De kinderartsen
kwamen en een nieuwe verloskundige stelde zich voor, verloskundige
Maria. Arts assistent Jordy hebben we nooit meer gezien..

Om 11:20 uur constateerde
de verloskundige volledige ontsluiting. Ik dacht nog even: ‘dat kan niet!’
maar het was echt zo.. In nog geen drie kwartier was ik van 5 cm naar
10 cm ontsluiting gegaan. Vandaar die heftige weeën dus. Meteen tijd
voor actie, want de baby had het niet fijn meer in mijn buik.
Met ondertussen twee kinderartsen op de kamer, mocht ik beginnen
met persen bij de eerst volgende perswee… maar die kwamen dus niet meer.
Door alle schrik van de hartslag had ik helemaal geen weeën meer. Alsnog een
infuus met weeënopwekkers dus, maar hoe hoog deze ook gezet werd, er
volgden geen wee meer. Toch moest de baby er echt uit en er zat niks
anders op dan op eigen kracht te persen. Toen ik de
verloskundige aan iemand iets hoorde vragen met de woorden ‘OK en sectio’ dacht
ik alleen nog maar: ‘NO WAY, JIJ KOMT ER ZO UIT EN NIET VIA EEN KEIZERSNEDE!’

Ondanks de fantastische support van iedereen, had ik echt het
gevoel dat er niks gebeurde en dat deze kleine man er echt niet uit
kwam. ‘Een tweede is er zo uit’, hadden heel veel vriendinnen
tegen me gezegd. ‘Als je eenmaal volledige ontsluiting hebt, 2 persweeën
en hij is er!’… Uiteindelijk heb ik ruim een uur zonder weeën en op eigen
kracht geperst en gebeurde er helaas heel weinig. Ik kon wel huilen na elke
‘perspoging’ wat duurt een uur dan lang zeg!  Gelukkig besloot de
verloskundige een handje te helpen en zette na een verdoving een flinke knip.

Helaas is Lorenzo in de kraamweek toch weer opgenomen
in het ziekenhuis. Bijna 42 weken in mijn buik had hem niet heel goed gedaan.
De placenta heeft de laatste dagen slecht gewerkt en hij was flink uitgedroogd.
Gelukkig ging hij in het ziekenhuis zienderogen vooruit, maar de gevolgen van
de moeilijke laatste dagen voor Lorenzo in mijn buik, waren nog lang te zien
aan zijn, helemaal uitgedroogde en kapotte, huid. Wanneer ik nu foto’s terug
zie, krijg ik weer een brok in mijn keel.
Toen we op nacontrole kwamen bij de kinderarts, die ook bij mijn bevalling was,
vertelde zij ons dat hij 12 uur langer in mijn buik niet had
overleefd..  Hier zijn wij heel erg van geschrokken. Waarom is dit
niet naar voren gekomen bij de controles? Na mijn bevalling ben ik hier nog
heel lang mee bezig geweest, maar gelukkig heb ik dit een plekje kunnen geven.
Ik heb hier van geleerd dat ik áltijd naar mijn (moeder)gevoel moet luisteren
en nooit moet twijfelen. Lorenzo heeft zoveel liefde in ons leven gebracht, en
een hele mooie levensles.

– Wiebke vertelt; tijdens mijn bevalling gebeurde precies waar ik bang voor was