Ik had me best veel voorgesteld van de roze wolk. Ik zag mezelf al in bed liggen met Nomi naast me, en met een kopje thee en een reep chocola op mijn nachtkastje. Ik zou ultiem gaan genieten en me nergens zorgen over maken. Maar dat liep toch even anders.

Toen ik ruim 37 weken zwanger was, wisten we dat Nomi gehaald zou worden met een keizersnee. Ze lag in een onvolledige stuit, dus andere opties waren er niet echt. Aan de ene kant was het een tegenvaller, aan de andere kant vond ik het we fijn om te weten dat we niet meer lang hoefden te wachten totdat ze er was.

Ik wist zeker dat we na twee dagen naar huis zouden gaan. Dan zou het echte genieten kunnen beginnen.

Helaas ging dat niet door. De eerste dag was een roes door de pijnstilling (ik bleek morfine te krijgen, waar ik het eigenlijk niet mee eens was. Maar daar kwam ik te laat achter). De tweede dag was Nomi behoorlijk afgevallen en de verpleegkundigen begonnen al over bijvoeden. Ik wilde borstvoeding blijven geven, maar door sommige verpleegster werd ik daar best onzeker over. Uiteindelijk kreeg Nomi een klein beetje kunstvoeding en ik moest na iedere voeding kolven.

Op de tweede dag wilde ik naar huis. Ik was genoeg hersteld, maar Nomi was 9% afgevallen. We mochten dus niet naar huis. Ik baalde, maar gelukkig hadden we die dag hele lieve verpleegkundigen die er alle vertrouwen in hadden dat we de volgende dag naar huis zouden mogen. Een van de verpleegkundigen haalde er een lactatiekundige bij en die vond dat Nomi het super deed. Ze snapte niet wat we nog in het ziekenhuis deden en haar advies was om Nomi gewoon vaak aan te leggen.

Dat deden we dus. Aan de ene kant wist ik wel dat er eigenlijk niks aan de hand was, maar het bracht toch wel wat stress met zich mee. Donderdagochtend, heel vroeg, werd Nomi weer gewogen en ze was 50 gram zwaarder dan de dag ervoor. Toen begon het wachten op de kinderarts. Dat duurde een aantal uur en ik zag het al gebeuren dat we nog een nacht moesten blijven. Uiteindelijk kwam hij, en hij zei dat we naar huis mochten. Eindelijk!

We kwamen thuis, Ik wilde nu echt beginnen met genieten, want dat had ik in het ziekenhuis nog niet echt gedaan. Natuurlijk genoot ik van Nomi, maar ik wilde naar huis en ik maakte me toch wel een beetje zorgen.

De eerste dag was druk, maar fijn. Er kwamen veel mensen langs en ik zat de hele dag op de bank. Achteraf weet ik eigenlijk niet waarom ik niet gewoon naar boven was gegaan. Waarschijnlijk omdat ik niet goed ben in niks doen.

Aan het einde van de dag was ik kapot. Stiekem was ik best blij dat iedereen weg was en die avond heb ik echt genoten. We zaten met zijn drietjes op de bank en toen had ik wel het gevoel dat ik op mijn roze wolk zat.

De volgende ochtend stond de kraamverzorgster om 8.00 uur weer voor de deur. Ik weet niet waarom, maar ik was aangekleed en uit bed toen ze er was. Nomi moest gewogen worden en toen begon de ellende weer. Ze was wel aangekomen, maar niet veel. Aan de borstvoeding kon het niet liggen, want door al dat kolven had ik behoorlijke stuwing en overproductie. Alles was nat en ik deed 4 keer per dag een schoon (en droog) shirtje aan.

Toch was het een fijne dag. Er kwamen wat mensen langs, maar het was niet echt druk. Ik bracht heel wat uurtjes door met Nomi op de bank (waardoor mijn borsten continu dachten dat ze Nomi moesten voeden) en ik genoot echt.

Zaterdagochtend moest Nomi weer gewogen worden. Ze was iets afgevallen en de kraamverzorgster maakte er best een drama van. Verder ging alles echt heel goed met Nomi, maar ja, die cijfertjes waren blijkbaar heel belangrijk. En ik kan je vertellen dat je je daar best onzeker door gaat voelen. Dag roze wolk, hallo zorgen. Die dag was het ontzettend druk in huis, uiteindelijk was mijn hartslag en temperatuur te hoog. Gelukkig had ze geen bloeddrukmeter, maar ik kan je wel vertellen dat die ook wel omhoog was gegaan.

Als kers op de taart begon de kraamvisite zich ook nog zorgen te maken over Nomi’s gewicht. Ik kan je wel vertellen dat ik schijtchagrijnig was aan het einde van de dag. We deden de deur op slot, alle rolluiken naar beneden en we sloten ons even lekker af van de buitenwereld.

’s Avonds had ik het met Bart over de roze wolk. Ik zei dat ik me er meer van had voorgesteld en dat het me allemaal best tegenviel. Bart maakte zich wat minder zorgen (of hij deed alsof) en we waren blij dat de kraamverzorgster nog maar twee keer zou komen. We besloten daarna echt te gaan genieten.

Die laatste twee dagen hebben we ons zo min mogelijk aangetrokken van getalletjes en andere onzinnige richtlijnen. De kraamverzorgster is allebei de dagen eerder naar huis gegaan onder het mom van ‘je kunt hier toch niet echt meer iets doen’.

De kraamweek was dus niet wat ik ervan had verwacht. Die getalletjes hebben er echt voor gezorgd dat ik veel minder heb genoten dan ik had gewild. Uiteindelijk bleek dat Nomi gewoon niet zo heel hard groeit, maar ze volgt haar eigen lijntje heel mooi. Na de kraamweek was Bart nog 2 weken vrij en toen hebben we wel echt genoten.

En weet je, misschien is die kraamweek ook wel een beetje overschat. Ik hoor zo vaak van moeders dat hun kraamweek tegenviel en dat ze niet echt een roze wolk hebben gehad. Het is ook logisch dat je je zorgen maakt, zeker bij je eerste kindje. Alles is nieuw en eng. Ik zal vast niet de enige zijn die zich veel te veel aantrekt van een kraamverzorgster en haar getalletjes.

Heb jij echt genoten van je kraamweek?

Gerelateerde artikelen:
– Wat niemand je vertelt over je kraamweek
– Kraambezoek tips
– Waarom ik de newborn tijd niet mis
– Wat er verandert als je moeder bent