Het was een wazige periode. Mijn oma, met wie ik een hele goede band had, overleed heel erg onverwachts. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad en het feit dat ik zwanger was drukte ik weg. Maar uit eindelijk moest er een keus gemaakt worden. Natuurlijk moest ik het mijn ouders vertellen, want ik woonde nog thuis. Op een dag zat ik overstuur op mijn bed, ik was aan het bellen met mijn vriend en ik wist echt niet hoe ik het moest vertellen. Op dat moment kwam mijn moeder mijn kamer binnen en vroeg mij wat er aan de hand was. Eerst zei ik dat er niets was, maar dat geloofde ze natuurlijk niet. Hortend en stotend kwam er uit dat ik dus zwanger was. Mijn moeder is geen moment boos geweest, vooral praktisch. Zij heeft het aan mijn vader verteld en me meegenomen naar de dokter. We konden vrij snel terecht bij een echocentrum en daar kwam uit dat ik al 15 weken zwanger was.

Met heel veel hulp van mijn ouders hebben we alles geregeld. Een babykamer, alle spullen, kraamzorg et cetera. Mijn vriend en ik gingen uit elkaar en mijn zwangerschap verliep niet goed. Met ‘Lotje’ (zo noemde we haar toen ik zwanger was) ging alles wel altijd goed. Zij lag in stuit, daardoor drukte ze de urineleider tussen mijn nier en blaas dicht met haar hoofd. Officieel heet het nierstuwing, onofficieel deed het vooral heel erg pijn en interesseerde het mij niet welk naam het beestje had. Ik heb een aantal keer in het ziekenhuis gelegen voordat ze er achter kwamen wat er aan de hand was. Er werd besloten om me te opereren. Met een ruggenprik werd er een plastic buisje tussen mijn nier en blaas in mijn urineleider geplaatst, een Dubbel J katheter. De pijn werd wel minder, maar was nog heel erg heftig. Ik kon niet lopen en eigenlijk ook niet rechtop zitten of liggen. Ik had een ziekenhuisbed in huis en werd verplaatst in een rolstoel. Een aantal keer ben ik opgenomen, dan kreeg ik medicatie om te slapen en tegen de pijn.

Als kers op de taart kreeg ik met 28 weken weeën, ik heb 3 dagen op bed gelegen met weeënremmers. Gelukkig ging het allemaal goed en mocht ik gewoon weer naar huis. Tot 37 weken heeft mijn dochter in stuit gelegen. Na 2 draaipogingen was ze nog niet gedraaid en op de dag dat ik mijn keizersnede in zou plannen was ze gelukkig gedraaid. Uit eindelijk zou ik dus toch normaal bevallen. En zo gebeurde het. Op 18 juli 2011 kreeg ik een gezonde dochter Feline Karliena, roepnaam Fay.

Kort voor mijn bevalling ben ik een hele lieve jongen tegen gekomen. Hij was 18, ik net 17 en we werden verliefd. We hebben er voor gekozen om er voor de volle 100% voor te gaan. Inmiddels zijn we 4 jaar samen, hebben we ‘samen’ een gezonde dochter van 4 en zijn we verloofd en gelukkig samenwonend.

Ik heb veel meegemaakt de afgelopen 4 jaar. We hebben in een tienermoederhuis gewoond, mijn vriend is 2 keer zijn baan verloren en we hebben het niet altijd makkelijk gehad samen. Maar inmiddels gaat het goed. We wonen in een flatje, mijn vriend heeft 2 MBO4 diploma’s gehaald en heeft een vaste baan. Ik ben zelf afgelopen juli afgestudeerd aan mijn opleiding directiesecretaresse met een extra schoolverklaring als juridisch secretaresse en ook ik heb een super leuke baan voor 3 dagen in de week. Fay doet het erg goed en gaat sinds kort naar de basisschool.

Wat ik andere (jonge) moeders mee zou willen geven is om nog steeds doelen te stellen. Het is echt mogelijk om een opleiding af te maken en iets voor jezelf te doen. Het lijkt heel zwaar te zijn, en heel eerlijk is het dat ook allemaal af en toe. Maar als ik naar mijn dochter kijk, naar hoe gelukkig ze is en hoe goed ze het doet ben ik zó trots.

”Let your fear of failure be your motivation to succeed”