Het is misschien een beetje taboe, maar ik ga het gewoon eerlijk zeggen. Toen Lenn net geboren was, heb ik me wel eens afgevraagd waar ik aan begonnen was. Het liep de eerste tijd niet helemaal zoals ik gehoopt had en ik heb me best veel zorgen gemaakt om Nomi.
Hoe zou Nomi het vinden?
Iets waar ik in de zwangerschap best wel mee zat, was hoe Nomi overal op zou reageren. Ze zou hoogstwaarschijnlijk minimaal één nacht ergens moeten logeren en ik was bang dat ze het gevoel zou krijgen dat Lenn belangrijker zou zijn dan zij.
Ik werd met 41 weken ingeleid. Aan het einde van de middag kreeg ik een ballonnetje en ik moest ’s nachts in het ziekenhuis blijven. Bart ging naar huis, maar rond 1 uur ’s nachts belde ik hem omdat ik flinke weeën had. Nomi was natuurlijk ook thuis en Bart belde zijn moeder om te vragen of ze bij ons thuis kon komen slapen. Aangezien Lenn ieder moment geboren kon worden, sliepen mijn schoonouders al een paar weken met hun telefoon naast het bed, en mijn schoonmoeder kwam er meteen aan.
Nomi vindt het heel fijn om bij mijn schoonmoeder te zijn, maar ik was bang dat het toch raar voor haar zou zijn als ze opeens door haar oma uit bed gehaald zou worden. Terwijl ik vol in de weeën zat, lag ik me daar zorgen over te maken. Toen ik ’s ochtends vroeg een ruggenprik kreeg en weer een beetje helder kon denken, vroeg ik Bart om even zijn moeder te appen. Alles bleek gelukkig goed te gaan bij ons thuis.
In de loop van de ochtend werd de kans op een keizersnede steeds groter, en dat zou betekenen dat ik een paar dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven. Dat was precies wat ik niet wilde. Uiteindelijk werd Lenn om 13.36 uur geboren met een keizersnede.
De ontmoeting tussen Nomi en Lenn
Aan het einde van de middag ontmoette Nomi haar broertje. Ze vond het allemaal niet zo heel interessant, de ziekenhuiskamer was een stuk interessanter. Waar ik vooral tegenop zag, was het moment dat ze weer wegging. Maar ze deed het ontzettend goed. Ze ging gewoon weer met mijn schoonouders mee, en daar zou ze blijven slapen.
De nacht ging prima en de volgende dag heeft Bart Nomi opgehaald. Toen waren we voor het eerst met zijn viertjes en dat ging hartstikke goed. ’s Avonds sliepen Bart en Nomi thuis en ook dat ging goed. De volgende dag mochten Lenn en ik naar huis. Bart bracht Nomi naar mijn ouders, toen reed hij naar het ziekenhuis om ons op te halen en mijn moeder kwam samen met Nomi naar ons huis.
Vanaf dat moment vond Nomi het allemaal maar raar. Ik denk dat ze zich toen realiseerde dat die ‘baby’ (zo heeft ze Lenn een hele tijd genoemd) bij ons kwam wonen. Nomi ging ontzettend veel aandacht vragen, ze luisterde nergens meer naar, ze wilde niks meer weten van Lenn en als klap op de vuurpijl wilde ze niet meer eten.
Waar ben ik aan begonnen?!
Ik vroeg me af waar ik aan was begonnen. Was dit voor Nomi wel leuk? Was ze er niet te jong voor? Kon ik de aandacht wel goed verdelen? En hoe ging ik dit in godsnaam doen als Bart weer aan het werk zou zijn?
Ik dacht dat Nomi’s gedrag volledig door Lenns komst kwam. Totdat ze koorts kreeg. Dat krijg je niet van het krijgen van een broertje, leek me. Bart bracht Nomi even later naar bed en hij riep me, omdat Nomi bultjes op haar rug had. Het bleken waarschijnlijk waterpokken te zijn.
Waterpokken
Ik schoot behoorlijk in de stress, want wat als mijn baby van een paar dagen oud waterpokken zou krijgen? Ik heb meteen de verloskundige gebeld en zij stelde me gerust, maar ze zou voor de zekerheid even de kinderarts bellen. Volgens hem kon het ook geen kwaad, omdat Lenn nog genoeg antistoffen via de placenta zou hebben.
‘Baby weg!’
Het ging vrij snel wat beter met Nomi, maar nog steeds luisterde ze nergens naar en ze wilde continu mijn aandacht. Ze zei dingen als ‘baby weg’, en Lenn moest van haar de hele tijd naar bed. Dat gedrag hebben we maar een beetje genegeerd. Verder deed ik alsof Lenn altijd al bij ons was geweest, en alsof het helemaal niet zo bijzonder was dat hij bij ons was.
Ik was geneigd om Nomi overal heel erg bij te betrekken, maar voor mijn gevoel werkte dat totaal niet. Dat deed ik dus niet, en na een tijdje begon Nomi Lenn toch wel interessant te vinden. Steeds vaker stond ze bij de box te kijken en ze begon hem zelfs te aaien. Toen ging ze Lenn steeds leuker vinden en dat was wel echt een opluchting.
Steeds beter
Sindsdien is het eigenlijk alleen maar beter gegaan. Daarna was het ook niet altijd makkelijk, vooral toen ik me nogal aan huis gekluisterd voelde. Lenn wilde al vrij snel niet meer in de kinderwagen of draagzak slapen, en daarom moest ik alles om de slaapjes van Nomi en Lenn heen plannen. Best lastig, en het kwam regelmatig voor dat ik pas boodschappen kon doen op het moment dat Bart thuis kwam. Maar ach, dat soort dingen komen uiteindelijk ook wel weer goed.
Soms is het gewoon een beetje een gedoe, maar het ‘waar ben ik aan begonnen’ gevoel heb ik al een hele tijd niet meer gehad. Het komt nog wel eens voor dat we niet verder komen dan de achtertuin, maar niet meer zo vaak. En als dat wel zo is, vind ik dat ook niet zo erg. Dan halen we ’s avonds een patatje, of ik haal snel even boodschappen na Barts werk. En hoe groter ze worden, hoe makkelijker het allemaal gaat.
Heb jij je wel eens afgevraagd waar je aan was begonnen?
Ik kan me je gevoel wel voorstellen. De eerste week heb ik dat ook erg gehad. Ik was heel veel bloed verloren en heb ruim een week op bed moeten liggen. Samen met de kleine op mijn kamer was dat ons wereldje. Ik vond het verschrikkelijk. Ik moet wel zeggen dat de kraamtranen ook invloed hadden op die gedachte. Maar de gedachte : “is dit het nou?” spookte regelmatig door mijn hoofd. Toen ik eenmaal mijn bed uit kon, kon ik ook van de kleine gaan genieten.
Jazeker, mijn dochter is zo aan mij geplakt en maakt ons elke nacht nog steeds 3 a 4 wakker en dat met twee jaar…. maar als ik haar glimlach overdag weer zie en knuffels krijg maakt dat alles weer goed. Hopelijk gaat ze snel een keer doorslapen en leert ze langer zonder mij te zijn. Ik kan nog geen dag weg. De oudste twee waren wat dat betreft veeel makkelijker.
Het is ook niet niks! Eerst krijg je alle aandacht en dan moet je die ineens delen.
Liefs
LOL. Ik moet glimlachen om dat ‘Baby weg’. Ik kan haar geen ongelijk geven. Het zal je maar overkomen dat er ineens een indringer in huis komt die ook heel veel aandacht krijgt. Heel menselijk! Gelukkig komt het altijd weer goed.
Baby weg wordt hier nog steeds wel eens geroepen. Grote broer is dus inmiddels 8 en baby al bijna twee haha. Ik heb me vooral later in de zwangerschap van mijn tweede afgevraagd waar ik aan was begonnen en of het allemaal wel zou gaan lukken. Gelukkig wel!
Ik heb wel altijd diep respect voor moeders die er twee (of nog meer) snel achter elkaar hebben gekregen, zoals jij dus. Ik zou echt doorgedraaid zijn! 😉
Het is voor kinderen ook niet simpel.
Ik kreeg hier de tip van te zorgen dat de tweede niet net kwam als de eerste naar school moest. Het eerste kind zou kunnen voelen dat je hem ‘wegdoet’ of ‘inruilt’ voor een ander.
Maar soms valt dat ook gewoon niet te ‘plannen’ en dan moet je er ook het beste van maken.
Herkenbaar, op zich maakte ik mij niet zo een zorgen om Nino en hoe hij het zou vinden, de tijd zorgt er over het algemeen wel voor dat ze wennen en vergeten dat het ooit anders was… maar het gevoel van waar ben ik aan begonnen heb ook ik regelmatig gehad in de beginfase. Nino zat midden in de peuterpubertijd en was jaloers als ok aan het voeden was waardoor hij dan ging klieren en Zosja wou niet neergelegd worden door relfux klachten en dat naast weinig slaap vond ik echt pittig in het begin. Gelukkig is het ook hier een stuk rustiger nu Nino gewend is, Zosja geen relfux meer heeft en ze meer een ritme op de dag heeft.
Pfoe ik vind het heel knap hoe je het allemaal gedaan hebt hoor! Echt waar, denk dat dit ook precies is waar zwangere vrouwen (van hun tweede) bang voor zijn en waarom ik ook twijfel over (de beste tijd) voor een tweede kindje. Maar wat een fijn gevoel moet het dan zijn geweest toen het toch goed ging!
En wat betreft dat boodschappen doen… tsja, iets met “let it goooooo!” Toch? 😉 Ik doe ook nog bijna altijd de boodschappen als Mees in bed ligt ’s avonds. Dan ligt hij lekker, niet die drkte van een winkel, Mark is thuis bij zn kind en vanaf 7 uur is het super rustig in de supermarkten! Heerlijk!
Och ja vaak zat hoor! Ook bij de oudste al! Dat ik echt af en toe zat te janken van als dit moeder zijn is wil ik dit niet hoor.. en dat heb ik nu met de 2e erbij van 16 weken ook wel eens! Wel minder.. je word toch makkelijker.. ik maak me minder snel druk in iedergeval!
Heel herkenbaar. Tweede dochter ook met keizersnede geboren en man is tuinaannemer (mei is dus al hoogseizoen ;)). Ik stond er vaak alleen voor met een pittige “peuterpuber” en een enorm huilerige, hangerige baby. Ook toen heb ik mij vaak afgevraagd “waar zijn wij aan begonnen?” “Waarom wilden we nu per se een tweede?” en “Is dit het nu?” Maar nu, een tiental maand later kan ik er al veel meer van genieten. Ze zien elkaar zo graag, mijn meiden ?
Ik denk dat het echt per kind verschilt en ook met leeftijd te maken heeft.
Mijn oudste was 3 jaar en 3 maanden toen zijn zusje geboren werd, ik ben ook in het ziekenhuis bevallen en moest daar ook even blijven met Chiara, maar Ryan vond het verschrikkelijk dat we niet allebei mee naar huis konden.
Ryan ontfermde zich gelijk als een grote broer over haar.
Het aandacht vragen op een negatieve manier deed hij wel : weer in zijn broek plassen bijvoorbeeld….
maar dat heeft gelukkig niet lang geduurd.
Ik heb ook wel eens gedacht waar ben ik aan begonnen, maar meer om het feit dat er weer een baby was met nachtelijke perikelen dan dat er ineens twee kids waren ?
Wel grappig..
Ryan kreeg bij ons ook de waterpokken net na de kraamweek….
Chiara kreeg ze toen ook… ik kon ze tellen, maar ze had ze wel….
Terwijl ook artsen en verloskundigen zeiden dat dat niet kon…
(Sorry heel verhaal haha)
Taboe is het absoluut niet! Dit is gewoon de realiteit en ik vind het een heel mooi stukje geschreven. Als kraamverzorgster zal ik dit zeker delen met de vele kraamvrouwen die zo voelen, dan weten zij dat zij niet alleen zijn. Want dit is nou eenmaal de werkelijkheid ❤
Het is ook allemaal niet niks he!
Het lijkt me ook super lastig om de aandacht te verdelen, vooral in de eerste weken. Ik denk dat ze ook gewoon aan het idee moet wennen.
Ja joh.. heel herkenbaar! Ik denk zowel bij peuter, baby als man wel eens: “waar ben ik aan begonnen” :p