Ik vind foto’s vrij belangrijk. Ik vind het ontzettend leuk om ze terug te kijken, vooral foto’s van belangrijke (of gewoon leuke) momenten. Zoals de foto’s van de geboortes van mijn kinderen. Zo kun je op de foto’s van Nomi’s geboorte precies zien hoe ze in mijn buik lag en eruit getild werd. Ook van Lenn heb ik hele mooie foto’s. Maar van Elena bijna niet.

Geplande keizersnede

Tijdens de keizersnede mocht Bart zelf geen foto’s maken. Dat wisten we van tevoren, want dat was de vorige keren ook zo. Dus we vroegen aan wie we de camera mochten geven om foto’s te maken. Dat deed één van de verpleegkundigen. Ze vroeg hoe de camera werkte en ik liet het zien. ‘Dat komt goed’, zei ze, en daar ging ik ook vanuit.

Tijdens de keizersnede was ik met andere dingen bezig dan de foto’s. Ik lette dus ook niet op of er foto’s gemaakt werden. Niet handig, misschien, maar er stonden zoveel mensen in de operatiekamer en ik lag natuurlijk op de operatietafel, dus ik kon het ook niet echt zien.

De geboorte van Elena

We keken mee hoe Elena geboren werd. Vervolgens had ze het een beetje moeilijk qua ademhaling en kreeg ze wat extra zuurstof. Toen dat uiteindelijk goed kwam, mocht ze bij me komen liggen.

Foto’s terugkijken

Dezelfde avond vroeg ik aan Bart of hij mijn camera eens wilde geven, om de foto’s terug te kijken. Dat was een flinke tegenvaller. Op de eerste foto was ze al geboren. Een prima foto, maar ik vond het heel jammer dat er niet eerder foto’s zijn gemaakt. Zou ze het vergeten zijn, en er pas aan gedacht hebben toen Elena al geboren was? Daar zullen we nooit achter komen, maar ik vind het wel heel jammer.

Verder zijn er geen foto’s van het moment dat ze een kapje op haar gezicht had om extra zuurstof te krijgen. Zo heeft ze een hele tijd gelegen, ik denk dat dat ongeveer een kwartier geduurd heeft, dus er was genoeg tijd om foto’s te maken. Op dat moment was ik totaal niet met foto’s bezig, ik was bezorgd om mijn pasgeboren baby die moeite had met ademhalen.

Waarom?

Nou vraag je je misschien af waarom ik die foto’s had willen hebben. Niet omdat ze nou zo mooi zijn, maar het hoort wel bij de bevalling. Misschien wilde de verpleegkundige geen vervelende momenten vastleggen, maar ik had het graag nog eens teruggezien. Ook omdat ik het me allemaal niet meer helemaal helder kan herinneren.

Later dacht ik nog, kon ze op dat moment wel foto’s maken? Er stonden best veel mensen om Elena heen op dat moment. Maar volgens Bart had dat best gekund, want hij en ik konden haar ook allebei zien. En een beetje inzoomen kan natuurlijk ook altijd.

Het is niet anders

Gelukkig zijn er wel weer foto’s gemaakt toen Elena bij me lag. Mooie foto’s van Elena, van mij met Elena, en ook van ons drietjes. Daar ben ik hartstikke blij mee. En de rest, tja, het is niet anders. Ik had in het ziekenhuis nog wel kunnen vragen waarom er niet meer foto’s zijn gemaakt, maar we konden het toch niet meer veranderen.

Misschien hadden we het anders aan moeten pakken, beter afspraken moeten maken, of een fotograaf moeten inhuren. Maar na twee keizersnedes dacht ik dat ze in dit ziekenhuis altijd gewoon overal foto’s van maakten. Maar nogmaals, het is niet anders!