‘Mag ik die?’ vraagt Elena terwijl ze naar me toe komt kruipen. ‘Mijn tas?’ ‘Nee die!’ ‘Mijn telefoon?’ ‘Ja!’. We zitten in de wachtkamer bij de kinderarts en Elena begint zich te vervelen. ‘Mama! Kom!’. Ze wil samen door de wachtkamer lopen. ‘Mag ik zien?’ vraagt ze en ze wijst naar de vissen in het aquarium. Even later stelt iemand anders in de wachtkamer de vraag die ik ontzettend vaak hoor; ‘hoe oud is ze?’.

Niet lopen, wel praten

Het ziet er ook wel bijzonder uit, een kruipend kindje die al vrij veel woordjes kan zeggen. Dan ziet ze er ook nog eens best jong uit, met haar bolle wangetjes en korte haartjes. Bij Nomi was dat een beetje hetzelfde, zij was qua praten ook veel sneller dan met lopen. Nomi begon te lopen toen ze 19 maanden was, en dat is Elena nu ook.

Elena heeft momenteel nog niet zo heel veel interesse in lopen. Ze zet soms wel wat stapjes, maar over het algemeen kruipt ze nog. Als ze kruipt is ze een stuk sneller dan wanneer ze loopt en ze lijkt het nog wel prima te vinden. Een tijdje terug schreef ik nog dat ik graag wilde dat ze zou gaan lopen, omdat ze behoorlijk wat eczeem krijgt van het kruipen op het gras, vooral als ze een korte broek aan heeft. Maar nu we richting de herfst gaan is het prima dat ze nog kruipt.

Onverstaanbare kletskous

Elena begon al vrij vroeg wat woordjes te zeggen en er komen steeds weer nieuwe woordjes en korte zinnetjes bij. Maar… Ze is vaak totaal onverstaanbaar. Dan probeert ze iets duidelijk te maken en brabbelt ze van alles. Als ik haar niet begrijp, kijkt ze me verbaasd aan en zegt ze het nog een keer. En sorry schat, maar ik heb echt geen idee wat je bedoelt met ‘wababadotatie’, ofzo.

Gelukkig is ze steeds beter te verstaan. ‘Madadie’ is inmiddels ‘mag ik die’ geworden, ze noemt Nomi gewoon bij haar naam en niet meer ‘Nono’ en steeds vaker denk ik ‘oh, dat bedoel je!’. Als ik haar niet versta, raakt ze vaak gefrustreerd en dan is ze niet te genieten. Als zij roept ‘Madakekke?’, heb ik geen idee wat ze bedoelt. Maar als ze vervolgens het keukenkastje opentrekt en een pak crackers aanwijst, wordt het al een stuk duidelijker wat ze wil.

Wat ook wel fijn is, is dat ze een beetje uit de ‘nee’ fase lijkt te zijn. Een paar weken geleden zei ze overal ‘nee’ op, ook als ze ‘ja’ bedoelde. Als ik haar een koekje wilde geven, riep ze ‘nee koeke!’ en als ik hem dan weer weglegde, ging ze gillen omdat ze toch een koekje wilde. Tja, het zijn bijzondere wezentjes, die dreumesen…