Niet bij iedereen gaat zwanger worden even makkelijk. Helaas duurde het bij Wendy wat langer dan gemiddeld, pas na bijna twee jaar werd ze zwanger. Vervolgens liep de zwangerschap ook niet zoals ze had gehoopt en vandaag vertelt ze haar verhaal.
In december 2012 besloten mijn man en ik om te stoppen met de pil
en aan kinderen te beginnen. Ik had die wens al erg lang, maar de tijd was er
niet voor. Tobias en ik hadden toen bijna twee jaar een relatie en gezien mij
leeftijd (toen 35 jaar) wilden we niet te lang wachten.
en aan kinderen te beginnen. Ik had die wens al erg lang, maar de tijd was er
niet voor. Tobias en ik hadden toen bijna twee jaar een relatie en gezien mij
leeftijd (toen 35 jaar) wilden we niet te lang wachten.
Vanaf januari 2013 was het voor het ‘echt’. In februari en
maart werd ik gewoon nog op dezelfde tijd ongesteld. Ik vond het natuurlijk wel
jammer, maar was er (nog) niet heel erg mee bezig. In april 2013, met Koninginnedag, was ik twee dagen over tijd, wat spannend! Ik dacht ook van alles te voelen, maar helaas
werd ik toch ongesteld. Ik merkte dat ik het heel erg jammer vond.
maart werd ik gewoon nog op dezelfde tijd ongesteld. Ik vond het natuurlijk wel
jammer, maar was er (nog) niet heel erg mee bezig. In april 2013, met Koninginnedag, was ik twee dagen over tijd, wat spannend! Ik dacht ook van alles te voelen, maar helaas
werd ik toch ongesteld. Ik merkte dat ik het heel erg jammer vond.
Mijn beste
vriendin was zwanger in die tijd en ik besefte dat mijn verlangen heel groot
was. De maand erop was ik al drie dagen over tijd en ik had ook gevoelige borsten. We hebben een test gedaan en ja daar verscheen een heel licht streepje! Ik was door het
dolle heen, maar het was maar een licht streepje. Maar ik had op een site
gelezen dat het de volgende dag wel duidelijker zou zijn, je HCG moet nog
stijgen.
vriendin was zwanger in die tijd en ik besefte dat mijn verlangen heel groot
was. De maand erop was ik al drie dagen over tijd en ik had ook gevoelige borsten. We hebben een test gedaan en ja daar verscheen een heel licht streepje! Ik was door het
dolle heen, maar het was maar een licht streepje. Maar ik had op een site
gelezen dat het de volgende dag wel duidelijker zou zijn, je HCG moet nog
stijgen.
De volgende dag deed ik weer een test, en helaas geen streepje meer nog geen
uur later heftige buikkrampen en jawel daar was mijn ongesteldheid. Wat was ik
teleurgesteld! In mijn hoofd was ik al zwanger en had bij wijze van de
babykamer al ingericht en uitgerekend wanneer mijn verlof zou zijn en hoe ik het
iedereen zou gaan vertellen.
uur later heftige buikkrampen en jawel daar was mijn ongesteldheid. Wat was ik
teleurgesteld! In mijn hoofd was ik al zwanger en had bij wijze van de
babykamer al ingericht en uitgerekend wanneer mijn verlof zou zijn en hoe ik het
iedereen zou gaan vertellen.
Blijdschap veranderde in teleurstelling, bah wat
een akelig gevoel zeg! Ik moest me maar niet meer te snel zo blij maken. De
maanden daarop werd ik gewoon ongesteld en november brak aan: ik werd 36 en we
waren al bijna een jaar bezig. Ik begon me af te vragen of ik wel zwanger kon
raken en of het aan mij lag of aan mijn vriend. Ik besprak het met hem, nou ja nee.. Ik vertelde hem wel even dat ik naar de huisarts wilde en dat het allemaal
misschien wel aan hem lag, omdat hij in het weekend wel van een biertje hield.
Natuurlijk heel egocentrisch om het aan hem te wijten, maar het kon natuurlijk
niet aan mij liggen! Het gekke was dat ik dat juist wel dacht, maar ik hield het
ook bij denken, ik sprak het niet uit. Het moest ergens anders aan liggen!
een akelig gevoel zeg! Ik moest me maar niet meer te snel zo blij maken. De
maanden daarop werd ik gewoon ongesteld en november brak aan: ik werd 36 en we
waren al bijna een jaar bezig. Ik begon me af te vragen of ik wel zwanger kon
raken en of het aan mij lag of aan mijn vriend. Ik besprak het met hem, nou ja nee.. Ik vertelde hem wel even dat ik naar de huisarts wilde en dat het allemaal
misschien wel aan hem lag, omdat hij in het weekend wel van een biertje hield.
Natuurlijk heel egocentrisch om het aan hem te wijten, maar het kon natuurlijk
niet aan mij liggen! Het gekke was dat ik dat juist wel dacht, maar ik hield het
ook bij denken, ik sprak het niet uit. Het moest ergens anders aan liggen!
Na een
goed gesprek (wat was mijn man toch ook een lieverd om zo lief en rustig te reageren!) zijn we naar de huisarts gegaan
en ze vond in eerste instantie dat we het nog maar een paar maanden moesten
proberen, tot ik zei dat ik me ook gezien mijn leeftijd wel wat zorgen maakte.
Ze keek me aan, keek op haar computerscherm en zei ‘O nou inderdaad je bent
al 36, dat zou je niet zeggen.’ Wat normaal een compliment is, beangste me nu
een beetje. Wat nou als ik misschien al een beetje in de overgang zit
Mijn
moeder was dat namelijk ook al rond haar veertigste . De huisarts besloot
ons door te sturen naar de fertiliteit in het ziekenhuis. Daar kregen we een
vruchtbaarheidsonderzoek. Bij ons beiden bleek alles in orde te zijn, waarom
lukte het dan niet?
goed gesprek (wat was mijn man toch ook een lieverd om zo lief en rustig te reageren!) zijn we naar de huisarts gegaan
en ze vond in eerste instantie dat we het nog maar een paar maanden moesten
proberen, tot ik zei dat ik me ook gezien mijn leeftijd wel wat zorgen maakte.
Ze keek me aan, keek op haar computerscherm en zei ‘O nou inderdaad je bent
al 36, dat zou je niet zeggen.’ Wat normaal een compliment is, beangste me nu
een beetje. Wat nou als ik misschien al een beetje in de overgang zit
Mijn
moeder was dat namelijk ook al rond haar veertigste . De huisarts besloot
ons door te sturen naar de fertiliteit in het ziekenhuis. Daar kregen we een
vruchtbaarheidsonderzoek. Bij ons beiden bleek alles in orde te zijn, waarom
lukte het dan niet?
Nu we in het ziekenhuis liepen had ik de hoop dat het wel
heel snel raak zou zijn. In april moesten we op ‘commando’ vrijen en van te
voren, rond mijn eisprong om de dag naar
het ziekenhuis om te kijken of er een eisprong was en wanneer. We zagen er wel
de lol van in, ik had er goede hoop op, deze keer moest het gewoon lukken! Maar
ook deze keer werd ik ongesteld, hoe kon dat nou? Het eitje was groot genoeg en
wij ‘mankeerden’ niks. Om me heen werd iedereen zwanger, ik was oprecht blij
voor iedereen, en zelfs mijn andere beste vriendin was ondertussen bevallen en
ik was helemaal verliefd op haar dochtertje.
heel snel raak zou zijn. In april moesten we op ‘commando’ vrijen en van te
voren, rond mijn eisprong om de dag naar
het ziekenhuis om te kijken of er een eisprong was en wanneer. We zagen er wel
de lol van in, ik had er goede hoop op, deze keer moest het gewoon lukken! Maar
ook deze keer werd ik ongesteld, hoe kon dat nou? Het eitje was groot genoeg en
wij ‘mankeerden’ niks. Om me heen werd iedereen zwanger, ik was oprecht blij
voor iedereen, en zelfs mijn andere beste vriendin was ondertussen bevallen en
ik was helemaal verliefd op haar dochtertje.
Toen werd het augustus, we
waren een dag weg met vrienden op een boot, heerlijk! Tijdens een tussenstop
moest ik naar het toilet, en ja hoor een week te vroeg maar ik was ongesteld!
Wat was ik boos, verdrietig en voelde me heel erg bleh! Maar ik liet niks
merken, ik vertelde het wel maar ik zei dat we er gewoon een gezellige dag van gingen
maken. Het was toen 3 augustus, dat weet ik nog zo goed omdat dat de laatste
keer was dat ik ongesteld zou zijn.
waren een dag weg met vrienden op een boot, heerlijk! Tijdens een tussenstop
moest ik naar het toilet, en ja hoor een week te vroeg maar ik was ongesteld!
Wat was ik boos, verdrietig en voelde me heel erg bleh! Maar ik liet niks
merken, ik vertelde het wel maar ik zei dat we er gewoon een gezellige dag van gingen
maken. Het was toen 3 augustus, dat weet ik nog zo goed omdat dat de laatste
keer was dat ik ongesteld zou zijn.
We hadden besloten om terug naar het
ziekenhuis te gaan, en met de arts besloten we om een IUI behandeling te gaan
doen. We haalden de hormoonspuiten vast op en legde ze in de koelkast, want ik
moest een week later ongesteld worden en moest op de tweede dag gaan
spuiten. We vonden het heel erg spannend, gek genoeg was ik er heel kalm onder,
en dat terwijl ik spuiten niet zo leuk vindt!
ziekenhuis te gaan, en met de arts besloten we om een IUI behandeling te gaan
doen. We haalden de hormoonspuiten vast op en legde ze in de koelkast, want ik
moest een week later ongesteld worden en moest op de tweede dag gaan
spuiten. We vonden het heel erg spannend, gek genoeg was ik er heel kalm onder,
en dat terwijl ik spuiten niet zo leuk vindt!
Ergens voelde ik dat die spuiten
niet nodig zouden zijn, een onderbuik gevoel, hihi. Toen ik op zondag nog niet
ongesteld was geworden en dus twee dagen over tijd was dacht ik ‘zal eens een test
doen?’ Tobias lag nog te slapen, en ik liep naar de badkamer. Half slaperig deed
ik de test, ik keek na twee minuten op het staafje en was in één klap wakker, en Tobias
ook! Twee strepen (ik krijg weer kippenvel als ik er over nadenk)! Maar we
zouden nu beginnen met de IUI.. En nu is het toch gelukt?!
niet nodig zouden zijn, een onderbuik gevoel, hihi. Toen ik op zondag nog niet
ongesteld was geworden en dus twee dagen over tijd was dacht ik ‘zal eens een test
doen?’ Tobias lag nog te slapen, en ik liep naar de badkamer. Half slaperig deed
ik de test, ik keek na twee minuten op het staafje en was in één klap wakker, en Tobias
ook! Twee strepen (ik krijg weer kippenvel als ik er over nadenk)! Maar we
zouden nu beginnen met de IUI.. En nu is het toch gelukt?!
De maanden daarna waren we dol gelukkig, ik had totaal geen
last van misselijkheid of andere kwalen. En bij de eerste echo en het hartje
horen was zo mooi! Soms besefte ik het nog niet helemaal, zo onwerkelijk soms.
We begonnen aan de babykamer, we kochten en kregen spulletjes, we kregen in december te
horen dat het een jongen werd en dat alles goed was, wat een heerlijke tijd. Tot begin februari, we gingen op een
gewone controle bij de verloskundige. Ze ging naar het hartje luisteren, maar
kreeg hem niet gelijk gevonden, toen ze het hartje uiteindelijk hoorde keek ze
een beetje bedenkelijk. Ze keek mij aan zei ‘ik hoor dat het hartje
overslaat, dus ik stuur je nu even door
naar het ziekenhuis’.
last van misselijkheid of andere kwalen. En bij de eerste echo en het hartje
horen was zo mooi! Soms besefte ik het nog niet helemaal, zo onwerkelijk soms.
We begonnen aan de babykamer, we kochten en kregen spulletjes, we kregen in december te
horen dat het een jongen werd en dat alles goed was, wat een heerlijke tijd. Tot begin februari, we gingen op een
gewone controle bij de verloskundige. Ze ging naar het hartje luisteren, maar
kreeg hem niet gelijk gevonden, toen ze het hartje uiteindelijk hoorde keek ze
een beetje bedenkelijk. Ze keek mij aan zei ‘ik hoor dat het hartje
overslaat, dus ik stuur je nu even door
naar het ziekenhuis’.
Daar bleek inderdaad dat ons kleintje een overslag had,
dat kwam vaker voor en had te maken met de onrijpheid van het hartje. We
moesten nu elke week op controle komen zodat ze konden zien hoe het zich
ontwikkelde. We waren wel even geschrokken maar we vonden het een fijn idee dat er
elke week gekeken werd, en dat het vaker voorkwam. Bij een van die controles
bleek ons kleintje een hartslag van 270 te hebben. Ik kon niet naar beeldscherm
kijken, want het hartje ging zo snel op en neer dat ik dacht dat ie er elk
moment mee op kon houden. Tobias die altijd heel kalm was, zag ik nu ook
angstig kijken en hij zei ‘dit is niet goed hoor!’
dat kwam vaker voor en had te maken met de onrijpheid van het hartje. We
moesten nu elke week op controle komen zodat ze konden zien hoe het zich
ontwikkelde. We waren wel even geschrokken maar we vonden het een fijn idee dat er
elke week gekeken werd, en dat het vaker voorkwam. Bij een van die controles
bleek ons kleintje een hartslag van 270 te hebben. Ik kon niet naar beeldscherm
kijken, want het hartje ging zo snel op en neer dat ik dacht dat ie er elk
moment mee op kon houden. Tobias die altijd heel kalm was, zag ik nu ook
angstig kijken en hij zei ‘dit is niet goed hoor!’
De verpleegkundige die de
echo maakte, liep meteen naar een gynaecoloog en kwam terug en zei ‘jullie
worden naar het ziekenhuis in Nijmegen gestuurd, daar zijn ze meer
gespecialiseerd dan wij hier.’ Oké, en wanneer? Vanmiddag om 14.00 uur al. Alsof de
grond onder je voeten zakt, dit is natuurlijk foute boel. Nog hield ik me
groot, pas toen ik mijn werk belde en hun vertelde dat ik niet kon werken brak
ik. De hele weg naar Nijmegen heb ik gezwegen en de hele tijd over mijn buik
gewreven en hopend dat ik constant beweging zou voelen, als ik ook maar even
niks voelde raakte ik in paniek.
echo maakte, liep meteen naar een gynaecoloog en kwam terug en zei ‘jullie
worden naar het ziekenhuis in Nijmegen gestuurd, daar zijn ze meer
gespecialiseerd dan wij hier.’ Oké, en wanneer? Vanmiddag om 14.00 uur al. Alsof de
grond onder je voeten zakt, dit is natuurlijk foute boel. Nog hield ik me
groot, pas toen ik mijn werk belde en hun vertelde dat ik niet kon werken brak
ik. De hele weg naar Nijmegen heb ik gezwegen en de hele tijd over mijn buik
gewreven en hopend dat ik constant beweging zou voelen, als ik ook maar even
niks voelde raakte ik in paniek.
In Nijmegen bleek
zijn hartslag weer netjes 137 te zijn, wel nog steeds die overslag. Maar, vertelde ze daar, dat komt echt vaker voor, niks om je druk over te maken! Met
een gerust hart reden we weer naar Tilburg. We moesten toen wel twee keer in de week op
controle, totdat de overslag minder werd en zelfs weg was, hij was er overheen
gegroeid, onze kanjer! Nu konden we door met genieten, nog een paar weken dan
had ik mijn verlof.
zijn hartslag weer netjes 137 te zijn, wel nog steeds die overslag. Maar, vertelde ze daar, dat komt echt vaker voor, niks om je druk over te maken! Met
een gerust hart reden we weer naar Tilburg. We moesten toen wel twee keer in de week op
controle, totdat de overslag minder werd en zelfs weg was, hij was er overheen
gegroeid, onze kanjer! Nu konden we door met genieten, nog een paar weken dan
had ik mijn verlof.
Ik dacht dat de roze wolk kon beginnen, maar ik kreeg zo’n
last van mijn buik.Veel blaasontstekingen, harde buiken en voorweeën. Mijn
buik was ook enorm groot, ik kon amper nog lopen. In het ziekenhuis hadden ze
medelijden met mij, maar ze konden niks betekenen. Inleiden doen ze alleen als het
kindje gevaar loopt of je al over de 41 weken bent, dat was bij mij niet het
geval. Ik was 39,5 weken en Bo had het nog prima hierbinnen. Ik wilde nog zo veel
doen, maar dat lukte niet meer. En het feit om dingen uit handen te moeten
geven en afhankelijk te zijn van een ander maakte dat de roze wolk nog verder
weg was.
last van mijn buik.Veel blaasontstekingen, harde buiken en voorweeën. Mijn
buik was ook enorm groot, ik kon amper nog lopen. In het ziekenhuis hadden ze
medelijden met mij, maar ze konden niks betekenen. Inleiden doen ze alleen als het
kindje gevaar loopt of je al over de 41 weken bent, dat was bij mij niet het
geval. Ik was 39,5 weken en Bo had het nog prima hierbinnen. Ik wilde nog zo veel
doen, maar dat lukte niet meer. En het feit om dingen uit handen te moeten
geven en afhankelijk te zijn van een ander maakte dat de roze wolk nog verder
weg was.
Uiteindelijk zou ik vrijdag 15 mei een gesprek krijgen over
inleiden en zou dit of zaterdag of maandag plaatsvinden, dan zou ik ruim 41
weken zijn. De dagen daarvoor zat ik op de bank en af en toe naar de supermarkt
om vers fruit te halen… Dat was dan ook mijn uitstapje van de dag! Donderdag 14
mei had ik (weer) voorweeën, ‘Potver dat het nu maar eens doorzet!’ riep ik.
Een paar uur later merkte ik dat ze al sneller kwamen en ging ik klokken, 9
minuten Zou het dan toch?! Een uur later 8 minuten, en verloor ik mijn slijmprop.
inleiden en zou dit of zaterdag of maandag plaatsvinden, dan zou ik ruim 41
weken zijn. De dagen daarvoor zat ik op de bank en af en toe naar de supermarkt
om vers fruit te halen… Dat was dan ook mijn uitstapje van de dag! Donderdag 14
mei had ik (weer) voorweeën, ‘Potver dat het nu maar eens doorzet!’ riep ik.
Een paar uur later merkte ik dat ze al sneller kwamen en ging ik klokken, 9
minuten Zou het dan toch?! Een uur later 8 minuten, en verloor ik mijn slijmprop.
Ik belde
naar het ziekenhuis en ik hoefde pas te komen als het om de 4 a 5 minuten was of
mijn vliezen zouden breken. Nou dat kon wel even duren, dus hup vriendlief
kookte een gezonde maaltijd, en ik heb daarna nog gedoucht en mezelf opgepimpt
haha. Ondertussen zaten er nog maar 6 minuten tussen, dat ging de goede kant
op. Ze werden ook heftiger en zaten vooral in mijn rug. Ik wilde de handdoek in
de badkamer oprapen en hoorde een harde knal (echt nooit gedacht dat het zo
hard kon knallen zeg!) en opeens werd het nat tussen mijn benen. Oké dat waren
dus mijn vliezen, nu mijn koffer pakken alle spullen in de auto en weg naar het
ziekenhuis, en au wat werden de weeën heftig zeg.
naar het ziekenhuis en ik hoefde pas te komen als het om de 4 a 5 minuten was of
mijn vliezen zouden breken. Nou dat kon wel even duren, dus hup vriendlief
kookte een gezonde maaltijd, en ik heb daarna nog gedoucht en mezelf opgepimpt
haha. Ondertussen zaten er nog maar 6 minuten tussen, dat ging de goede kant
op. Ze werden ook heftiger en zaten vooral in mijn rug. Ik wilde de handdoek in
de badkamer oprapen en hoorde een harde knal (echt nooit gedacht dat het zo
hard kon knallen zeg!) en opeens werd het nat tussen mijn benen. Oké dat waren
dus mijn vliezen, nu mijn koffer pakken alle spullen in de auto en weg naar het
ziekenhuis, en au wat werden de weeën heftig zeg.
In het ziekenhuis bleek ik 4
cm te hebben, dat was een goed teken, en binnen het uur zat ik op 6. Daarna
bleef ik te lang op 6 hangen. Op een gegeven moment ging ik toch aan de morfinepomp (ik
was helemaal van de wereld door dat spul!) en na een uur zat ik nog op 6cm, Ik krijg weeënopwekkers en toen kwam ik in een weeënstorm, de pomp hielp niks meer.
Toen ze weer keken zat ik op 8 en niet lang daarna op 9, yes bijna 10. Om
06.00u in de ochtend zat ik op 10 cm, maar Bo was nog niet vergenoeg ingedaald, waardoor ik nog niet mocht en kon persen, dat was een domper. De morfinepomp werd
weggedaan en ik heb een uur liggen krioelen in het bed.
cm te hebben, dat was een goed teken, en binnen het uur zat ik op 6. Daarna
bleef ik te lang op 6 hangen. Op een gegeven moment ging ik toch aan de morfinepomp (ik
was helemaal van de wereld door dat spul!) en na een uur zat ik nog op 6cm, Ik krijg weeënopwekkers en toen kwam ik in een weeënstorm, de pomp hielp niks meer.
Toen ze weer keken zat ik op 8 en niet lang daarna op 9, yes bijna 10. Om
06.00u in de ochtend zat ik op 10 cm, maar Bo was nog niet vergenoeg ingedaald, waardoor ik nog niet mocht en kon persen, dat was een domper. De morfinepomp werd
weggedaan en ik heb een uur liggen krioelen in het bed.
Om 07.00u moest ik
gaan persen, maar het voelde voor mij niet logisch dat ik moest persen, ik had nog
geen enkele drang! Na een uur persen, terwijl ik voelde dat Bo niet verder
kwam, kwam er een arts bij die de vacuümpomp ging gebruiken. We zouden het drie keer proberen, maar na de eerste keer riep ze al om de operatiekamer stand by te maken. Ze
vertelde dat ze een keizersnede gingen doen, wat was ik blij.
gaan persen, maar het voelde voor mij niet logisch dat ik moest persen, ik had nog
geen enkele drang! Na een uur persen, terwijl ik voelde dat Bo niet verder
kwam, kwam er een arts bij die de vacuümpomp ging gebruiken. We zouden het drie keer proberen, maar na de eerste keer riep ze al om de operatiekamer stand by te maken. Ze
vertelde dat ze een keizersnede gingen doen, wat was ik blij.
Ik kreeg
weeënremmers en werd naar de OK gebracht. Het ging erg snel en voor ik het wist
hoorde ik Bo huilen en zag ik het mooiste jongetje van de hele wereld (dat vindt iedereen van zijn eigen kind natuurlijk) boven het scherm uitkomen. De
mensen op de OK hebben mij en Tobias erg goed begeleid, daar was ik ze
naderhand erg dankbaar voor. Ze vertelden precies wat ze gingen doen en
daardoor wist waar ik aan toe was, en heb ik alles heel bewust meegemaakt!
weeënremmers en werd naar de OK gebracht. Het ging erg snel en voor ik het wist
hoorde ik Bo huilen en zag ik het mooiste jongetje van de hele wereld (dat vindt iedereen van zijn eigen kind natuurlijk) boven het scherm uitkomen. De
mensen op de OK hebben mij en Tobias erg goed begeleid, daar was ik ze
naderhand erg dankbaar voor. Ze vertelden precies wat ze gingen doen en
daardoor wist waar ik aan toe was, en heb ik alles heel bewust meegemaakt!
Nu kon de roze wolk echt gaan beginnen, maar het valt toch tegen
dat je niet veel kan met een buikwond. Ik probeerde toch gewoon alles te doen
en hield ook wel mijn rust en genoot van Bo. Maar ik kon hem niet zijn eerste flesje geven of hem in zijn eerste badje doen, dat was wel erg jammer.
dat je niet veel kan met een buikwond. Ik probeerde toch gewoon alles te doen
en hield ook wel mijn rust en genoot van Bo. Maar ik kon hem niet zijn eerste flesje geven of hem in zijn eerste badje doen, dat was wel erg jammer.
Eenmaal thuis merkten we dat Bo last had van krampjes, en we haalden iets
daarvoor. Maar het werd erger, ook spuugde hij vaak en erg veel. De krampjes werden erger en al gauw
merkten we dat Bo ongeveer 12 van de 24 uur huilde. Het ging door merg en been, zelfs de buren drie deuren verderop zeiden ‘ach heeft hij last van krampjes? We horen hem zo vaak
huilen!’ Zo frustrerend dat hij zo’n pijn had en ik hem niet kon helpen!
daarvoor. Maar het werd erger, ook spuugde hij vaak en erg veel. De krampjes werden erger en al gauw
merkten we dat Bo ongeveer 12 van de 24 uur huilde. Het ging door merg en been, zelfs de buren drie deuren verderop zeiden ‘ach heeft hij last van krampjes? We horen hem zo vaak
huilen!’ Zo frustrerend dat hij zo’n pijn had en ik hem niet kon helpen!
De huisarts zag
ook de ernst in en we hadden een fijn gesprek waarin ze duidelijk maakte dat ze
het noodzaak vond Bo door een kinderarts na te laten kijken! De volgende dag
konden we al terecht! Na een onderzoekje bleek hij reflux te hebben en hij kreeg dieetvoeding. Na twee voedingen merkten we al verschil, en na 3 dagen
wisten we niet wat ons overkwam. Ons lieve mannetje was helemaal zen! Af en toe
een krampje (want ja die horen erbij) en hij lacht ineens heel veel. Nu kon het eindelijk beginnen, de roze wolk!
ook de ernst in en we hadden een fijn gesprek waarin ze duidelijk maakte dat ze
het noodzaak vond Bo door een kinderarts na te laten kijken! De volgende dag
konden we al terecht! Na een onderzoekje bleek hij reflux te hebben en hij kreeg dieetvoeding. Na twee voedingen merkten we al verschil, en na 3 dagen
wisten we niet wat ons overkwam. Ons lieve mannetje was helemaal zen! Af en toe
een krampje (want ja die horen erbij) en hij lacht ineens heel veel. Nu kon het eindelijk beginnen, de roze wolk!
Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou_beld@live.nl.
Gerelateerde artikelen:
Wat een heftig verhaal! Hopelijk kunnen jullie het roze wolk gevoel nu dubbel en dwars inhalen!!
Echt heel erg herkenbaar! Hopelijk is er nu die roze wolk voor jullie!
Wat een mooie ontroerend verhaal. Uiteindelijk dan toch je wereldwondertje
Wat een ontroerend verhaal
ahh zo mooi!
Wat fijn dat je ruimt op je blog maakt voor dit soort verhalen, mooi om te lezen.