Als Nomi iets spannend vindt, heeft ze al vrij snel buikpijn. Meestal kan ze er gewoon alles om en gaat het vrij snel weer over. Een spannende dag op school, de eerste schooldag na een vakantie, een feestje, een logeerpartijtje… Van tevoren heeft ze altijd buikpijn. Vaak heeft ze ook wat minder eetlust, maar verder is ze er niet ziek van. Tot laatst, toen ze zou gaan logeren bij haar opa en oma…

Logeren bij opa en oma

Ze vroeg al een hele tijd wanneer ze bij mijn ouders mocht logeren. Toen ze er de eerste keer om vroeg, zaten ze nog midden in een verhuizing. Maar nu dat klaar is, kon ze een keertje komen. Ze had er ontzettend veel zin in en ze was helemaal blij toen ze hoorde wanneer ze mocht komen logeren.

’s Ochtends at ze haar ontbijt niet op en ze wilde ook geen fruit eten. Beide niks nieuws, want als ze zenuwachtig is, eet ze slecht. Misschien heeft dat wel iets te maken met haar hooggevoeligheid. Ze was gewoon lekker aan het spelen en er was niks aan de hand. Continu vroeg ze wanneer oma haar op zou halen en ze had er ontzettend veel zin in.

Maar toen…

Ze ging heel vrolijk met oma mee en ik dacht, dat komt vast wel goed. Totdat ik 3 uurtjes later een foto kreeg, waarop Nomi lag te slapen op de bank. Vreemd, want ze valt niet zo snel op de bank in slaap. De laatste keer dat ze op de bank in slaap was gevallen, was na haar laatste schooldag voor de vakantie. Toen was ze echt helemaal op.

Even later hoorde ik dat ze buikpijn had en had overgegeven. Ze wilden het nog even aankijken, maar als het niet beter zou worden, zou ze weer thuisgebracht worden. Mijn gevoel zei toen al dat het door de spanning kwam.

Spanning?

Dit was de eerste keer dat Nomi bij mijn ouders gingen logeren. Toen ik er over nadacht, bedacht ik me dat het ook de eerste keer was dat ze zonder mij of Bart in het nieuwe huis van mijn ouders was. Alleen dat was natuurlijk al spannend. Verder is ze stiekem ook een klein beetje bang voor de hond van mijn ouders. En ze vindt logeren sowieso altijd wel spannend. Alles bij elkaar, was waarschijnlijk toch een beetje te veel.

Weer thuis

Vrij snel daarna bracht mijn moeder Nomi weer thuis. Ze had buikpijn, voelde helemaal klam aan en ze wilde alleen maar op de bank liggen. Ik besloot even met haar naar buiten te gaan, een beetje frisse lucht is vaak wel goed. Daar lag ze in de ligstoel en heel langzaam ging het een beetje beter. Ze wilde wel wat drinken, maar ze at nog niks.

Na een tijdje buiten te zijn geweest, begon ze weer wat praatjes te krijgen. Toen Lenn beneden was na zijn middagslaapje, begon ze weer een beetje te spelen. Opeens had ze ‘echt super veel honger’, en ik gaf haar een cracker. Toen die op was, had ze nog meer honger. Op zich wel logisch, want ze had de hele dag nog bijna niks gegeten. Ze wilde graag een koekje en ik dacht, nou ja, vooruit dan maar.

Pannenkoek nummer 3

’s Avonds aten we pannenkoeken. Ik had samen met Lenn en Elena boodschappen gedaan en Lenn mocht kiezen, dus het werden pannenkoeken. Ik vroeg me nog even af of het wel verstandig was om Nomi nu pannenkoeken te laten eten, maar zelf zei ze dat ze weer helemaal beter was. Nou ja, tegenover Lenn kon ik het eigenlijk ook niet maken om iets anders te maken.

Met Nomi was er duidelijk helemaal niks meer aan de hand. Pannenkoek nummer 1 was binnen een paar minuten op, daarna volgde pannenkoek nummer 2… En toen wilde ze er nog eentje. Nou ja, oké. Ook die ging voor de helft op.

Was ze echt zo ziek door de spanning?

Dat kinderen een beetje buikpijn krijgen door spanning, is niet zo gek. Maar ik had nooit verwacht dat Nomi er zó ziek door zou worden. Ik wist natuurlijk niet 100% zeker dat het door spanning kwam, dus voor de zekerheid zette ik een emmertje naast haar bed. Maar dat bleek niet nodig te zijn, er was echt niks meer aan de hand.

Nomi wil nog steeds graag logeren, maar we hebben afgesproken dat ze eerst maar eens een middagje gaat spelen bij mijn ouders. Zelf heeft ze er trouwens wel een oplossing voor; ‘Dan ga ik gewoon samen met jou bij opa en oma logeren!’. Dat doen we toch maar niet, maar over een tijdje proberen we het gewoon nog een keertje!