Als je peuter 9 van de 10 kledingstukken ‘nie mooi’ vindt, zit er niks anders op dan samen gaan shoppen als ze nieuwe kleding nodig heeft. Hartstikke gezellig, maar ook wel een uitdaging. Zeker nu Nomi opeens weer vol in de peuterpuberteit zit maakt ze het me niet altijd makkelijk, maar ach, het is tenminste nooit saai met haar!

Laatst zochten we samen haar kast uit om te kijken wat ze nog nodig had voor de zomer. Nomi vond het hartstikke leuk om haar zomerkleding van vorig jaar aan te passen, veel dingen kende ze waarschijnlijk helemaal niet meer. Sommige dingen waren echt te klein, maar ze had ook best veel dingetjes die nog goed pasten. Ze past bijvoorbeeld al haar korte broeken van vorig jaar nog, dus daar hoeven we niet voor te gaan shoppen.

Wat ze niet veel heeft, zijn hoogzomer kleren. Nomi heeft het vrij snel warm, dus ze kan best snel mouwloze kleding aan. Ik dacht dat dat in mei wel in de winkels zou hangen, dus we gingen samen even de stad in.

De stad in

We begonnen bij de Hema, waar Nomi alleen bij de rompertjes wilde kijken. Ze vond een wit overslagrompertje in maat 62 erg mooi en die wilde ze mee naar huis nemen. Ik vertelde haar dat ze daar niet in paste, en we liepen verder (ik was erg verbaasd dat ze meteen mee ging, trouwens). Op de babyafdeling vond ze een paar shirtjes met lange mouwen mooi, maar daar kwamen we niet voor. Alles wat ik leuk vond, was ‘nie mooi’. Ik nam het ook maar niet mee, want dan wil ze het thuis ook echt niet aan.

Vervolgens liepen we naar de Zeeman. Daar zag Nomi een meisje met een pop, en dat was natuurlijk veel interessanter dan de kleding. ‘Nomi pop aaien mama?’ ‘Ga dat maar aan dat meisje vragen.’ ‘Mag Nomi pop aaien?’ Dat mocht, en even later was ze klaar om naar kleding te gaan kijken.

Of toch niet. Ze zag slippers liggen, in damesmaten. Binnen no-time had ze haar schoenen uitgedaan en probeerde ze de slippers aan te doen. ‘Past wel mama.’ Nou, dat paste natuurlijk niet. Maat 37 was veel te groot voor haar mini voetjes.

Elsa!

‘Kijk Nomi, allemaal jurkjes!’ Dat werkte, ze ging mee kijken. ‘Kijk mama, Elsa!’ Tuurlijk, daar viel haar oog meteen op. Het was een best schattig jurkje en ze paste hem aan. ‘Te groot mama’, en ze deed hem weer uit. Ik zocht naar een maatje 92 en die wilde ik bij haar aandoen, maar ze wilde hem niet meer aan. ‘Nie mooi Elsa’. Ook goed.

Vervolgens vond ze niks meer mooi. Ik zag nog een paar hemdjes hangen, maar overal zei ze ‘Nee’ op. We gingen weer met lege handen de winkel uit, en we liepen verder. Opeens wilde Nomi een telefoonwinkel in. ‘Oh kijk nou, telefoon!’. Dat kwam best goed uit, want ik had Bart beloofd om nog even voor hem naar een goedkope Samsung te kijken, aangezien zijn telefoon aan vervanging toe is.

‘Nergens aanzitten Nomi’. ‘Oké’. Helaas was ze dat een halve minuut later alweer vergeten en ze wilde een telefoon pakken. De kans op een telefoontje naar mijn verzekeringsmaatschappij werd me iets te groot, en ik besloot maar weer naar buiten te gaan.

‘Nomi blijft buiten’

Mijn hoop was gevestigd op de laatste winkel waar we naartoe zouden gaan. ‘Kom maar Nomi, hier gaan we naar binnen.’ ‘Nomi blijft buiten.’ ‘Nee hoor, Nomi gaat ook mee naar binnen, kom maar kijken.’ ‘Nee!’ ‘Maar heb je die mooi jurkjes gezien?’ ‘Nomi binnen toe. Kom mama!’.

We gingen dus naar binnen. We waren nog geen 10 seconde binnen, en Nomi wilde weer naar buiten. Ze rende naar buiten, ik liep er achteraan en ik vroeg waarom ze niet naar binnen wilde. ‘Nomi boos’. Ah, die hadden we nog niet gehad vandaag. ‘Waarom ben je boos?’ ‘Nomi boos’. ‘Zullen we even gaan kijken in deze winkel?’ ‘Nee.’ ‘Oké, dan gaan we naar huis’. ‘Nee! Nomi winkel kijken’. Zucht..

Poging 2. ‘Die mooi mama!’ Helaas was de kleinste maat een maat 110, en dat gaat echt nog niet passen. ‘Deze dan?’ ‘Nee poepjes jurkje.’ Aha. We keken nog even, maar ik had de hoop al opgegeven. Zonder kleertjes en zonder nieuwe telefoon gingen we naar huis.

We moesten ongeveer een kwartiertje naar huis rijden, en halverwege vond ik het wel erg stil achter me. Ja hoor, ze was in slaap gevallen. Dat was al bijna een jaar niet meer gebeurd, dus ze moest wel echt moe zijn geweest. Vandaar dat ze zo dwars was..