Soms heb je dat, zo’n dag waarop niks gaat zoals je het wilt. Alles gaat mis en de dag lijkt steeds rampzaliger te worden. Zo’n dag had ik vrijdag.

Het begon ’s nachts al. Ik werd wakker zonder reden en vervolgens kon ik niet meer slapen. Dat gebeurt normaal echt nooit. Zo gauw mijn hoofd mijn kussen raakt, slaap ik. Volgens Bart zijn dat Homer Simpson-achtige taferelen.

Uiteindelijk viel ik weer in slaap en de ochtend begon vrij goed. Ik besloot wat op te ruimen in huis en toen ik het oud papier naar de schuur wilde brengen, ontsnapte de kat. Die rende natuurlijk meteen naar de struiken, waar ik haar niet kon pakken. Ondertussen stapte ik twee keer in een schroef en uiteindelijk kreeg ik haar met een snoepje zover dat ze weer naar binnen ging.

Ik vond het tijd voor een kopje thee. Ik wilde het allemaal even snel doen omdat Nomi begon te huilen, waardoor het halve kopje over mijn hand ging. Toen Nomi weer stil was, besloot ik een peer te pakken. Blijkbaar was hij nog niet rijp, want hij smaakte naar aardappel, maar met tegenzin at ik hem op.

Op dat moment verwachtte ik dat niks meer goed zou gaan, maar in de uren die volgden viel het mee. Nomi lag een tijdje lekker te slapen, ik had tijd om te lunchen en te bloggen en ik draaide een wasje. Daarna wilde ik wat dingen buiten ophangen en toen ik de deur open deed, vloog de kat weer naar buiten. Weer rende ze meteen weg en ik kon er weer achteraan vangen. Deze keer zonder snoepjes, want ik had het idee dat ze er een spelletje van maakte. Na ruim een kwartier was ze weer binnen en kon ik de was ophangen.

Het was mooi weer en ik wilde even met Nomi naar de stad wandelen. Ik pakte de kinderwagen, zette hem klaar, ik liep met Nomi naar buiten en ja hoor, daar ging Guusje weer. Echt, ze is daar zo snel in! Deze keer viel het mee, want na vijf minuten was ze weer binnen.

Bij de Zeeman zag ik leuke sokjes voor Nomi en die liet ik aan haar zien. Ze greep ernaar en ik gaf ze aan haar. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ze was er leuk mee aan het spelen, maar die sokjes moesten natuurlijk nog betaald worden. Ik pakte ze en Nomi begon meteen te krijsen. Het was geen huilen, echt krijsen. Nomi was heel boos en ik vond het vooral erg gênant. Natuurlijk kon ik mijn pinpas niet vinden, waardoor het nog langer duurde. Nomi krijste steeds harder en liep helemaal rood aan. Uiteindelijk had ik betaald en ik gaf haar die sokjes maar weer.

Toen ik thuis kwam, besloot ik helemaal niks meer te doen. Nomi speelde op het kleed en ik keek een serie. Ze tijgerde een beetje rond, maar ze is niet zo snel, dus mijn huis is nog niet helemaal babyproof. Opeens hoorde ik kattenbrokjes rammelen terwijl Guusje bij mij lag.

Binnen een halve seconde (echt, een Ninja zou het niet sneller kunnen) stond ik bij Nomi, maar die keek me al heel vies aan. Ze stak haar tong uit en ik vermoed dat ze een kattenbrokje heeft opgegeten. Ik zette Nomi in de box en de kattenbrokjes staan inmiddels in de keuken. Waar Guusje het trouwens niet mee eens is, want die blijft maar mauwen op de plek waar eerst haar brokjes stonden.

Daarna deed ik écht niks meer en ik telde de minuten af totdat Bart terug was. Oh en raad is wat er gebeurde toen hij de deur opendeed? Juist, Guusje vloog weer naar buiten..

Heb jij wel eens zo’n dag?

Gerelateerde artikelen:
– Huisdieren en baby’s
– Over ongevraagde adviezen, babybjorns en mommywars
– Nomi’s ritme #2